Ik staar ze aan, niet helemaal begrijpend wat ze bedoelen.
‘We waren bij Damen toen hij jou vond,’ legt Rayne uit. ‘En toen we Jude zagen en de toestand waarin hij verkeerde, wisten we dat er maar één manier was om hem te redden: door hem hierheen te brengen, naar Zomerland.’
‘Wat betekent dat onze focus om hier te komen niet meer om ons draaide, maar om hem. Ons enige doel was hem te helpen.’ Romy glimlacht. ‘En dat werkte.’
‘Net als Ava ons al die tijd al verteld heeft,’ vult Rayne aan, en ze kijkt naar Ava vol bewondering. ‘Het is precies zoals ze altijd zegt.’ Ze pauzeert en gebaart naar Ava. ‘Nou ja, zeg het zelf maar, want het is jouw tekst.’
Ava lacht en woelt met haar hand door Raynes haar. Ze trekt haar tegen haar zij aan en Romy tegen haar andere zij voor ze mij aankijkt. ‘Het heeft allemaal te maken met je bedoeling. Als je al je energie steekt in een probleem, krijg je meer van dat probleem. Maar verleg je de focus naar iemand anders helpen, dan stroomt je energie naar die hulp, niet naar het probleem. Dus, toen de tweeling niet kon terugkeren naar Zomerland, kwam dat doordat ze te zeer gericht waren op zichzelf en het probleem niet meer terug te kunnen. Maar dit keer ging al hun bezorgdheid uit naar Jude en ze waren in een oogwenk hier. Kortom, als je een oplossing zoekt, voel je een positieve emotie. Concentreer je je echter op het probleem, dan straal je een negatieve emotie uit. En dat helpt nooit. Zodra je de focus weghaalt van jezelf en wat jij wilt en je in plaats daarvan bedenkt hoe wat jij wilt bereiken ook een ander zou kunnen helpen, dan is succes verzekerd,’ zegt ze op zachte, vriendelijke toon. ‘Dat is de sleutel tot ieder succes.’
Rayne haalt haar schouders op, glimlacht en schudt haar hoofd. ‘Wie had dat kunnen denken?’
Tja, wie had dat kunnen denken, echoot het in mijn hoofd. Ik glimlach en vang Ava’s blik op terwijl ze van mij naar Damen kijkt. Intuïtief weet ik dat ze mijn keus goedkeurt. Daarna kijk ik naar Jude, die dankzij de geweldige genezende krachten van Zomerland weer even sterk, aantrekkelijk en sexy is als altijd.
Hij ziet er weer uit alsof Haven niet elk botje in zijn lijf heeft verbrijzeld.
Alsof ik zijn hart niet heb gebroken.
Het soort jongen waarmee elk meisje zich dolgelukkig mag prijzen.
Ik ben blij dat ik zo’n jongen al zo lang heb mogen kennen.
Dan sluit ik mijn ogen en ik manifesteer mijn eigen nachtster, die ik hoog aan de hemel van Zomerland hang, vlak boven zijn hoofd. Ik weet wel dat wensen niet altijd uitkomen op de manier die wij willen, maar als je blijft geloven en je stelt je geest open, dan is er een goede kans dat ze op een of andere manier toch werkelijkheid worden. Ik heb me dat toen niet gerealiseerd, maar dat is precies wat mijn nachtster voor mij gedaan heeft.
Doordat ik naar Schaduwland ben gegaan, is het me gelukt mijn antwoord te vinden.
En voor ze vertrekken, voor mijn ster vervaagt, haal ik diep adem en ik doe een wens voor Jude.
Ik wens dat hij zich openstelt, dat hij hoopvol is en blijft geloven dat er iemand bestaat die veel beter bij hem past dan ik ooit zou doen.
Ik wens dat hij de enige ware vindt die evenveel van hem houdt als hij van haar.
Ik wens dat hij vindt wat ik met Damen heb gevonden.
Met die wensen laat ik hem gaan. Ik laat mijn ster schitteren in de hemel zo lang als hij maar kan. Ik zie het groepje een kant op gaan terwijl Damen en ik een andere kant kiezen. Hand in hand wandelen we samen, stil en tevreden, en ik trek hem mee naar het paviljoen.
‘Weet je dat zeker?’ vraagt hij vlak buiten het gebouwtje, twijfelend of we dit nog wel een keer moeten doen.
Ik knik en trek hem mee naar binnen. Ik weet het meer dan zeker. Sterker nog, ik kan niet wachten tot het begint.
Er is nog zoveel aan dat leven in het Zuiden dat ik nog niet heb ontdekt en zoals ik in Schaduwland heb gezien, waren er zeker een paar geweldige momenten die ik best opnieuw wil beleven.
Ik geef Damen de afstandsbediening en ga voor het scherm staan. Ik kijk hem glimlachend aan. ‘Spoel maar door naar de sappige stukken, nadat je me hebt vrijgekocht en mijn vertrouwen hebt gewonnen en me meenam naar Europa...’
Negenentwintig
Ik heb geen flauw idee hoeveel tijd er is verstreken als we eenmaal uit Zomerland vertrekken.
Aangezien er constant een wazig daglicht schijnt en alles gebeurt in een eeuwig voortdurende toestand van het heden, is dat onmogelijk in te schatten.
Ik weet alleen dat mijn lippen gevoelig en opgezwollen zijn, mijn wangen rood en een beetje ruw van de stoppeltjes op Damens kaak. Maar binnen enkele seconden zou dat weer verdwenen moeten zijn.
In elk geval sneller dan Sabines woede over mijn lange afwezigheid thuis op het aardse vlak.
En sneller dan Havens triomf en blijdschap nu ze denkt met me afgerekend te hebben.