Zo kan ze nog wel tijden doorgaan om het moment te rekken zo lang ze wil, maar ik heb genoeg gehoord. Jude heeft genoeg gehoord. Ik wil niet dat hij zich door haar laat afleiden of erger; straks gelooft hij haar nog ook.
‘Wat moet je?’ Ik houd mijn ademhaling kalm, concentreer me en bereid me voor op wat ze ook maar van plan is te doen.
‘O, dat weet je best.’ Haar ogen fonkelen. De irissen bestonden ooit uit prachtige, schildpadkleurige wervelingen van brons en goud, maar zijn nu donker, onheilspellend, somber en roodgevlekt. ‘Ik geloof dat ik daar duidelijk genoeg in was.’ Ze trekt een grimas. ‘Ik kan alleen niet beslissen wie ik als eerste moet vermoorden. Misschien kun je me helpen – wie heb je liever: jij of Jude?’
Ik houd haar blik vast en doe mijn best Judes onrustiger wordende energie te temperen en gerust te stellen. Ondertussen houd ik haar aandacht en de focus van haar woede op mij gericht. ‘Dus dit is het dan?’ Ik trek een wenkbrauw op en kijk om me heen. ‘Dit is je grote plan, de grote, kwaadaardige daad waarmee je loopt te dreigen? Hoe lang duurt dat nu al – weken, maanden?’ Ik haal mijn schouders op alsof het niet de moeite waard is erover na te denken. ‘En nu vindt het allemaal plaats in een ouderwets, klein boekwinkeltje in de buurt?’ Ik schud mijn hoofd alsof ik teleurgesteld ben door haar ongeïnspireerde locatiekeus. ‘Ik moet zeggen dat het me een tikkeltje verbaast, Haven. Ik bedoel, ik had toch gedacht dat je voor veel meer drama en flair zou kiezen. Je weet wel, een groots opgezette aanval in een overvol winkelcentrum of zoiets. Maar goed, je ziet er dan ook een beetje... welk woord gebruikte Roman daar ook weer voor?’ Ik knijp mijn ogen toe alsof ik op het juiste woord probeer te komen. Dan sla ik overdreven met mijn hand tegen mijn voorhoofd. ‘O ja! Hongerig! Je ziet er de laatste tijd nogal hongerig uit.’ Ik kijk haar recht aan. ‘Je weet wel: afgepeigerd, doodmoe, misschien zelfs een beetje prikkelbaar. Alsof je wanhopig op zoek bent naar eindelijk eens een goede maaltijd. En, nou ja, misschien ook een stevige knuffel.’
Ze kijkt kwaad, woest, en rolt met haar ogen. Ze doet een wankele stap naar me toe. ‘O, knuffels heb ik de laatste tijd genoeg gekregen, maak je daar maar geen zorgen om. En als ik er nog een nodig heb, dan kan ik het altijd nog aan onze Jude vragen.’ Ze schenkt hem een zwoele blik, zo griezelig en wellustig dat ik zijn energieveld achter me voel krimpen. ‘O, en over gebrek aan flair en drama hoef je je ook geen zorgen te maken, Ever. Dat komt nog wel. Bovendien is het toneel niet zo belangrijk als de scène die wordt gespeeld. Niet dat ik de afloop van het verhaal wil verklappen, want laten we eerlijk zijn, het is veel leuker je daarmee te verrassen, maar ik kan je zeggen dat ik het je zonder enige twijfel aan het eind dubbel en dwars betaald ga zetten. Al die afschuwelijke dingen die je me hebt aangedaan, inclusief je meest recente rotstreek...’
Ik kijk haar niet-begrijpend aan.
Ze fronst haar wenkbrauwen. ‘Eh... duh! Dacht je dat ik niet zou snappen dat jij bij mij thuis hebt ingebroken om het elixir te jatten?’
Geschokt staar ik haar aan. Hoe kan ze geloven dat ik dat was?
‘Denk je soms dat ik mijn voorraad niet in de gaten hou?’ Haar stem schiet omhoog uit verontwaardiging. ‘Denk je nou echt dat ik het niet merk als mijn koelkast opeens bijna leeg is? Denk je echt dat ik achterlijk ben?’ Ze schudt haar hoofd. ‘Ik weet ook heus wel waarom je het deed. Het is de enige manier waarop jij denkt even sterk te kunnen worden als ik. Maar ik heb nieuws voor je, Ever. Je zult nooit even sterk zijn als ik. Nooit! Mijn elixir drinken gaat je niet helpen.’
‘Waarom zou ik jouw onsterfelijkheidsdrank willen als ik een eigen voorraad heb?’ Met half dichte ogen tuur ik haar aan en ik voel Jude nog steeds achter me. Zijn spieren spannen zich en zijn energieveld golft – twee tekenen dat hij van plan is iets doms te doen. Ik moet hem tegenhouden.
Ik duw mezelf achteruit tegen hem aan terwijl ik probeer Haven afgeleid te houden. Ik gebruik net genoeg kracht zodat hij hopelijk begrijpt wat ik bedoel: hij moet rustig blijven en mij dit laten afhandelen.
‘Wees eerlijk, Ever.’ Haar ogen boren zich in de mijne en haar ledematen beginnen te trillen. ‘Mijn elixir is sterker, krachtiger en veel, veel beter dan het jouwe. Niet dat het je helpt, hoor, want hoeveel je er ook van drinkt – je zult me nooit meer inhalen.’
‘Waarom zou ik dat willen? Moet je zien hoe je erbij loopt!’ Het klinkt minachtend en vernietigend. ‘Echt waar, Haven. Kijk eens naar jezelf.’ Ik gebaar naar de bloeddoorlopen ogen, de trillende vingers en het angstaanjagend bleke gezicht. Ik teken een lijn langs haar magere, ingevallen postuur en terug omhoog. Maar nu ik haar zelf ook eens heel goed heb bekeken, besef ik dat ik dit niet meer volhoud. Dit kan ik niet meer, waarmee ze ook dreigt.