‘Sorry, Miles, zo spannend wordt het niet. Het is nogal rechttoe rechtaan.’ Ik ga voor de deur staan, zie het slot in mijn gedachten openspringen en houd mijn adem in tot ik de veelbetekenende klik hoor – maar dat gebeurt niet.
‘Wat raar.’ Ik frons en probeer de deurknop. Tot mijn verbazing zwaait de deur vanzelf open. Is Haven zo belachelijk arrogant dat ze nu haar deur niet eens op slot doet, of zijn we niet de enigen hier?
Over mijn schouder gebaar ik naar Miles dat hij stil moet zijn en achter me moet blijven. In de deuropening blijf ik staan tot mijn ogen gewend zijn en ik de boel kan verkennen. Ik wil zeker weten dat de kust veilig is voor ik Miles laat binnenkomen.
Zodra hij de gang in stapt, kraakt de vloer vreselijk hard, alsof er een megafoon aan gekoppeld staat. We blijven stokstijf staan en bewegen geen spier terwijl we luisteren hoe er ergens glas breekt. We horen fluisterstemmen, schuifelende voeten en een achterdeur die zo hard dichtknalt dat de muren ervan trillen.
Ik haast me naar de keuken en bereik het raam net snel genoeg om Misa en Marco te zien wegrennen. Marco holt wat onhandig met een niet-dichtgeritste plunjezak in zijn armen geklemd. De tas zit vol met elixir en Misa volgt hem met een nog lege tas over haar schouder. Ze draait zich lang genoeg om zodat onze blikken elkaar kruisen. Ik houd de hare vast, tot zij haar gezicht afwendt en achter Marco aan over het hek springt. Daarna verdwijnen ze samen in de steeg.
‘What the hell!’ Miles heeft me eindelijk ingehaald en komt de keuken binnen. ‘Bewoog je nou echt zo razendsnel als ik denk?’
Ik draai me om en kijk naar de puntige glasscherven die overal over de vloer verspreid liggen. Een donkerrode vloeistof verspreidt zich over de tegels en trekt in de voegen.
‘Wat is er aan de hand? Wat heb ik gemist?’ vraagt hij, en zijn blik gaat van mij naar de grond.
Ik haal mijn schouders alleen maar op, want ik heb geen flauw idee waarom Misa en Marco zich genoodzaakt zien hier het elixir te stelen. Waarom raakten ze zo in paniek dat ze een fles kapot hebben laten vallen? En waarom keek Misa zo angstig toen ze mij zag?
Eén ding is duidelijk: ze hebben blijkbaar geen toestemming om een voorraadje elixir te komen inslaan.
Maar dit heeft in elk geval niets met ons te maken en met waarom wij hier zijn. Dus zodra ik de rommel heb opgeruimd door alles weg te wensen, kijk ik Miles aan. ‘Wij zijn op zoek naar een shirt. Een wit linnen shirt. Met een grote, groene vlek op de voorkant...’
Drieëntwintig
De weken gaan voorbij, maar er verandert weinig. Jude blijft me ontlopen tot ik een besluit neem, Damen blijft Stacia beschermen op school, Miles blijft mijn gevoelens rond Damen die Stacia beschermt in de gaten houden, Haven regeert nog steeds over alle leerlingen en ik blijf op mijn hoede, wachtend op het moment dat ze besluit achter mij aan te komen.
Maar dat is allemaal oppervlakkig gezien.
Want als je goed kijkt, ontdek je hier en daar al wat scheurtjes in het geheel.
Om te beginnen valt het op dat Honor zich ellendig voelt als Havens sidekick, even ellendig als toen met Stacia, zo niet erger.
En dit weet ik niet echt zeker, want ik praat natuurlijk niet met haar, maar als ik Stacia steeds naar de populaire tafel zie staren vol verlangen en vastberadenheid, dan is ze het volgens mij meer dan zat beschermd te worden door een jongen die ongevoelig is voor haar charmes en haar echt alleen maar wil beschermen.
Haven heeft nu zo’n beetje elke jongen die haar vroeger nooit zag staan gehad en weer gedumpt; daar is de lol dus ook vanaf. Ze ergert zich steeds vaker aan de manier waarop iedereen de diverse looks die ze zo zorgvuldig heeft bedacht na-aapt. Zo moet ze elke keer nieuwe, extravagantere dingen bedenken die dan ook weer worden gekopieerd.
Koningin van de school zijn is vast niet helemaal wat ze ervan verwachtte. De realiteit is hard; het is net een baan die ze niet echt leuk vindt en waarvoor ze eigenlijk niet eens geschikt was.
Ik zie het aan hoe ze haar nieuwe, zogenaamde vrienden afsnauwt, opvallend met haar ogen rolt en luide zuchten slaakt. Soms stampt ze zelfs ongeduldig met haar voet in een driftbui als ze echt heel erg gefrustreerd is en iedereen dat moet weten.
Ja, het leven aan de top is zwaar. En zo te zien krijgt Honor nu ook een hekel aan haar omdat zij de nummer één is – net zoals ik voorspelde.
Toch zie ik ook dat geen van beiden van plan is hun positie op te geven. Haven heeft een hoop te bewijzen en Honor... tja, ik heb geen idee hoe ver zij gevorderd is in de magie nu Jude haar al een tijdje geen les meer geeft. Maar het doet er niet toe hoeveel ze geleerd heeft, ze is geen partij voor Haven en dat weet zij ook.
Miles en ik praten er niet over en ik houd me ongeveer aan dezelfde dagelijkse routine – ’s ochtends trainen, op mijn hoede blijven op school en weer trainen voor het slapengaan, en de volgende dag begint dat opnieuw – maar ik weet dat het niet alleen mij opvalt.