Ik ben niet van plan Jude of wie dan ook onsterfelijk te maken. Maar als ik haar niet kan overhalen hem met rust te laten, dan heb ik nog een laatste opmerking voor haar. Iets wat ze volgens mij niet weet. Iets wat haar vast nog kwader maakt, maar goed, ze moet het horen. Ze moet weten wat haar zogenaamd geliefde Roman van plan was.
‘Het zit zo.’ Rustig kijk ik haar aan en ik laat merken dat ik niet onder de indruk of bang ben van haar behandeling van de deuren. ‘De enige reden dat ik je dit nog niet verteld heb, is omdat ik het niet nodig vond. Ik wilde je niet nog meer pijn bezorgen dan je al voelt. Maar de waarheid is dat Roman ervandoor wilde gaan.’ Ik schenk haar een priemende blik en zie haar een klein beetje verstrakken. Meer heb ik niet nodig; het is genoeg om in volle vaart door te gaan. ‘Hij wilde teruggaan naar Londen – naar het goeie ouwe Engeland, zoals hij dat noemde. Hij zei dat dit stadje te relaxed en te sloom voor hem was, dat hij meer actie nodig had en dat hij de plek – en ook de mensen – totaal niet zou missen.’
Ze slikt en veegt haar pony uit haar ogen. Dat zijn twee van de dingen die haar gewoonlijk verraden, wat bewijst dat ze helemaal niet zo nieuw en beter is. Een groot deel van haar oude twijfels en onzekerheden hebben de metamorfose overleefd. Toch blijft ze zich stoer voordoen. ‘Leuk geprobeerd, Ever. Triest, maar het was een poging waard, hè? Wanhopige mensen doen wanhopige dingen, zeggen ze toch? Als iemand daar verstand van heeft, dan ben jij het wel.’
Ik trek mijn schouders op en vouw mijn handen samen alsof we twee goede vriendinnen zijn die gezellig bijkletsen. ‘Je kunt het ontkennen zoveel je wilt, maar dat verandert de waarheid niet. Hij vertelde het die avond, het hele verhaal. Hij voelde zich opgesloten, verstikt en wilde ertussenuit knijpen. Ergens anders naartoe, naar een grotere, spannende plek – ergens waar hij geen last zou hebben van de winkel, Misa, Rafe, Marco en o, jou, natuurlijk.’
Ze zet haar handen in haar zij en doet haar best om sterk, stoer en compleet ondoorgrondelijk over te komen, maar haar lichaam zegt iets anders. Het verraadt haar door licht te trillen.
‘O, oké, natuurlijk.’ Ze kijkt nors en tikt met haar duimen tegen haar heupen terwijl ze overdreven met haar ogen rolt. ‘Dus ik moet geloven dat Roman ervoor koos al die dingen aan jou te vertellen, maar niets ervan tegen mij zei – degene met wie hij het bed deelde? Ik bedoel, kom nou toch, Ever. Dat is zó triest en zielig – zelfs voor jou.’
Ik haal mijn schouders op nu ik weet dat het werkt en dat mijn woorden haar raken. Ik bestudeer haar nauwkeurig, van top tot teen. Goed, misschien overdrijf ik het een tikje, dik ik het hier en daar wat aan, maar de essentie klopt wel. Hij was echt van plan haar te dumpen en toch is zij vastbesloten Jude en mij te vermoorden om hem te wreken.
‘Hij wist dat je er een scène van zou maken als hij het je vertelde en je weet dat hij daar een hekel aan had. Ik beweer heus niet dat hij je niet leuk vond, Haven. Hij vond je vast geweldig. Op z’n minst was je een leuke manier om de tijd te verdrijven. Maar vergis je niet, Roman hield niet van je. Dat heeft hij nooit gedaan. Je zei het zelf. Weet je nog hoe je me vertelde dat er in elke relatie altijd iemand is die meer van de ander houdt dan andersom? Dat beweerde je toch? Je gaf vlak daarna zelf toe dat jij dat was in jullie relatie. Dat jij wel van Roman hield, maar hij niet van jou. Niet dat het jouw schuld is of zo. Dus til er niet te zwaar aan, neem het jezelf niet kwalijk. Het zat namelijk zo: Roman was niet in staat van iemand te houden, aangezien hij dat nooit zelf heeft ervaren. De gevoelens die hij voor Drina koesterde, leken er nog wel het meest op. Maar ook dat was geen echte liefde; meer een obsessie. Hij kon alleen maar aan haar denken. Herinner je je zijn “sombere buien” nog, zoals je ze noemde? Die keren dat hij zich urenlang opsloot in zijn kamer? Wil je weten wat hij daar deed? Hij probeerde contact te maken met haar ziel, zodat hij zich minder alleen voelde in deze wereld. In al die zeshonderd jaar is zij de enige om wie hij echt gegeven heeft. Het spijt me je dit te moeten zeggen, maar dat maakt jou tot weinig meer dan een naam op zijn lange lijst van veroveringen.’
Haven blijft stil, zo stil dat ik me schuldig voel en me afvraag of ik te ver gegaan ben. Toch geef ik het nog een laatste zetje: ‘Je hebt gezworen wraak te nemen voor het verlies van iemand die jou bij de eerste de beste gelegenheid aan de kant wilde zetten.’
Kwaad kijkt ze me aan door twee spleetjes zo smal dat ik haar ogen nauwelijks nog kan zien. Haar wenkbrauwen vormen één lijn en de saffier op haar voorhoofd straalt een griezelige, donkere gloed uit. Kort daarna stroomt er water uit elke kraan, de zeepdispensers pompen automatisch en de toiletten spoelen door. De handdrogers blazen hete lucht en slierten wc-papier waaien door de ruimte tegen de muren aan.