‘Ja.’
‘Wat voor jongen was dat?’
‘Eh…’ De vraag overviel hem duidelijk. ‘Een aardige jongen. En een zeer getalenteerde pianist die het ver had kunnen schoppen.’
‘Waarom is hij dan gestopt?’
‘Dat heb ik nooit begrepen. Midden in het studiejaar is hij rechten gaan doen. Misschien omdat zijn oudere broer ook rechten deed en de hele familie uit advocaten bestond. Ik weet het niet. Na Christians vertrek van het conservatorium hebben we elkaar niet meer gezien.’
‘Maar jullie waren vrienden?’
‘Vrienden, vrienden… we gingen vriendschappelijk met elkaar om, zoals iedereen op het conservatorium met elkaar omging. Zo belandde ik die zomer ook in het vakantiehuis van zijn ouders. Met een hoop muzikanten. De rest waren vrienden van Guy Lavillier, van de universiteit. In totaal waren we misschien wel met z’n twintigen of dertigen.’
‘Kun je je nog herinneren hoe de verhouding was tussen Guy en Christian Lavillier?’
‘Gewoon.’
Het filmpje met archiefbeelden was afgelopen, waarna de verslaggever teruggaf aan de studio.
‘Bestond er rivaliteit tussen die twee?’ vroeg Chantal terwijl ze de uitzending in de gaten bleef houden.
‘Ik kan me geen rivaliteit herinneren,’ antwoordde Hotze. ‘Behalve dat die twee heel verschillend waren.’
‘Hoezo verschillend?’
‘Guy was toen al een haantje de voorste, terwijl Christian veel bescheidener was, zelfs verlegen.’
De journaalpresentatrice stelde de vraag hoe het verder moest met La Nouvelle France, nu de leider van de beweging was vermoord. Chantal kroop nog wat dichter op het toestel.
‘Waarom wil je dat allemaal weten?’ vroeg Hotze.
‘Omdat…’
De vrouw die vanochtend met Ortola het huis aan de rue Duret had verlaten, was in beeld.
‘Ik bel je zo terug.’ Chantal drukte Hotze weg en zette het geluid van de televisie harder.
‘… tijden van crisis belangrijk om de rust te bewaren en geen overhaaste conclusies te trekken.’
De vrouw leek zo van de styliste te komen. Perfecte make-up, perfect kapsel, perfect niet te opdringerig grijs mantelpakje en om haar hals een parelketting.
‘Maar ik wil vanavond toch één conclusie trekken. Een politicus die wijkt voor geweld is geen knip voor de neus waard.’
Ze sprak zonder haperen, maar aan de wat onrustige blik was te zien dat ze nog niet vaak voor de camera had gestaan. Het interview vond plaats in een of andere hotelsuite.
‘En daarom zal La Nouvelle France verdergaan op de ingeslagen weg.’
Eindelijk verscheen de naam van de vrouw in beeld. Marie-Christine Grenoult. Natuurlijk. Chantal kon zich wel voor het hoofd slaan dat ze de vrouw niet had herkend. Als excuus gold dat Grenoult er op de foto’s op internet anders had uitgezien. Met kort haar. Misschien droeg ze nu een pruik en zat haar haar daarom zo goed. Een voor een vielen de puzzelstukjes op hun plek. Grenoult was niet alleen de feitelijke eigenaar van het pand aan de rue de Prony, ze was ook nauw betrokken bij La Nouvelle France, en nu presenteerde ze zich aan de natie als de nieuwe leider. Ongetwijfeld bevond Ortola zich in dezelfde ruimte waar het interview werd opgenomen.
‘Dus dit is niet het einde,’ zei Grenoult terwijl ze in de camera probeerde te kijken, ‘dit is nog maar het begin.’ Het klonk als zo’n typisch uit het hoofd geleerd zinnetje, waarvan de spreker hoopt dat het nog vaak op de televisie herhaald zal worden.
De journaalpresentatrice kondigde het volgende onderwerp aan. Terwijl Chantal het geluid uitzette, dacht ze aan de oude overbuurvrouw in de rue de Prony. Hoelang was Marie-Christine Grenoult niet meer langs geweest? Een halfjaar, had de overbuurvrouw gezegd. Misschien nog wel langer. Wat was de reden van Grenoults aanwezigheid in Parijs? Ortola moest haar hebben gewaarschuwd. En dat kon hij alleen maar doen omdat hij wist dat Guy Lavillier dood was en onder welke omstandigheden zijn lijk zou worden aangetroffen. Alles duidde erop dat Ortola verwikkeld was in een al even weerzinwekkend als doortrapt spel. Van een overspelige, aan een hartstilstand overleden politicus werd een politieke martelaar gemaakt. Daarom was de galeriehouder vermoord. Daarom…
Ze moest Jarre bellen, bedacht Chantal. En Naomi.
Het is nog licht. Terwijl Milos een beetje op en neer loopt, houdt hij het huis aan de overkant nauwlettend in de gaten. Het doelwit is nog steeds thuis. Als hij haar ziet – voor het raam van de derde etage, of van de tweede etage die kennelijk ook bij de woning hoort – ziet hij in gedachten haar naam. Naomi. Het is de eerste keer dat hij zo over een aanstaand slachtoffer denkt. En de laatste keer, zegt hij tegen zichzelf. Na Naomi is de nachtmerrie voorbij. Beloofd is beloofd.