De man die een meter of zes verderop staat, heeft kort krullend grijs haar en draagt een antracietkleurig pak dat hem als gegoten zit. Hij lijkt op een bekende Franse acteur en is knap, zonder echt mooi te zijn. Markante kaaklijnen, een zelfverzekerde blik. Ze probeert zijn leeftijd te schatten. Een paar jaar ouder dan Tom, maar met een figuur waar Tom alleen maar van kan dromen. Fier, brede schouders, geen spoor van een buikje. Maar het mooist zijn z’n ogen, een helder diepblauw, als het water boven een koraalrif.
Ze heeft geen idee hoelang ze staat te staren, maar opeens kijkt hij haar recht aan, en blijft haar aankijken. Wanneer hij met zijn tong achteloos langs zijn bovenlip strijkt, draait ze ogenblikkelijk haar hoofd weg. Gatver. Wat een engerd. Alsof ze een of andere snol is die zich zomaar laat oppikken. Bovendien is ze hier om te werken, niet om met de eerste de beste goedgeklede Fransman een potje te staan flirten. Ze neemt een slok om zichzelf een houding te geven en laat haar blik over de genodigden gaan. De Nederlandse galeriehouder herkent ze onmiddellijk aan zijn overdreven grote bril en het steile witte haar dat ze ook op de foto op de website heeft gezien. Snel loopt ze op hem toe. ‘Cuno Behrens?’
‘Ja.’
‘Naomi Eggers.’ Ze geeft hem een hand. ‘Ik ben van Actief.’
‘Actief?’
‘Het tijdschrift.’
‘O ja,’ reageert de galeriehouder alsof hij de interviewafspraak volledig vergeten is. ‘Misschien kun je gewoon achter mij aan lopen. Dan zal ik proberen zoveel mogelijk vragen te beantwoorden. Mag ik je trouwens voorstellen aan…’
Tot haar verbazing staat de man met de grijze krulletjes opeens naast haar. Hij ruikt naar muskus en zijn ogen zijn nog diepblauwer dan ze had gedacht. Onder een van de ogen zit een vlekje, een klein litteken, waardoor de ogen, met de lange, bijna vrouwelijke wimpers, nog mooier lijken. Behrens noemt een voor- en achternaam, maar ze is te overdonderd om iets te onthouden. ‘Zonder Guy was deze tentoonstelling nooit tot stand gekomen,’ hoort ze de galeriehouder zeggen. ‘Misschien is het leuk om hem ook te interviewen.’
Guy dus. Terwijl ze een beetje dom begint te knikken, vertaalt Behrens voor Guy wat hij net tegen haar zei.
‘It would be a pleasure, madame.’
Guy-met-de-blauwe-ogen lijkt niet alleen op een Franse acteur, hij heeft ook nog eens de stem waar Franse acteurs patent op hebben. Warm, een vibrato in de lage tonen, sexy. Hij neemt haar hand en kust die waarbij zijn ogen haar geen moment loslaten. Haantje. Ze heeft de neiging om haar hand terug te trekken, maar bezwijkt opnieuw voor zijn ogen. Het is alsof ze in een warm bad glijdt.
‘Maybe we can meet later.’
Ondanks zijn ongewild komische accent beginnen alle erogene plekjes van haar lichaam te gloeien. Ze mompelt iets terug, waarna hij eindelijk haar hand loslaat en een knikje geeft ten teken dat hij begrijpt dat ze nu eerst het interview met Behrens gaat doen. Naomi moet zich vermannen, haalt haar memorecorder uit haar tas en loopt achter de galeriehouder aan. Een kwartier later heeft ze alles gevraagd wat ze wilde weten. In ieder geval weet ze niets meer te bedenken. Bovendien heeft Behrens geen tijd meer voor haar. Als er nog iets is, kan ze hem altijd mailen.
De galeriehouder stapt een laag podium op, tikt tegen de microfoon, waarna de genodigden in een halve cirkel gaan staan. Behrens heet iedereen welkom. De rest van de toespraak ontgaat Naomi. Ze maakt een paar foto’s van de galeriehouder en het aanwezige publiek. Applaus. Tot haar verrassing betreedt Guy-met-de-blauwe-ogen het podium en begint aan een betoog waar ze weer niets van begrijpt, behalve dat hij een ongelooflijk sexy stem heeft en dat hij haar na iedere zin schaamteloos aankijkt. Ze wendt haar blik af. Hij staat haar gewoon uit te kleden. Of verbeeldt ze zich dat? Gelukkig weet ze nog een glas champagne te bemachtigen. De alcoholbubbeltjes helpen niet echt. Applaus. Achter haar rug wordt iets geroepen. Mensen draaien zich om. Nog meer roepen. Er lijkt zowaar een opstootje te ontstaan, maar ze kan niet zien wat er precies gebeurt. In ieder geval niets ernstigs, want even later is het weer rustig. Guy maakt een grap waar iedereen hartelijk om lacht en nodigt twee dertigers uit om iets te zeggen. De exposerende kunstenaars, begrijpt Naomi. Guy staat nu helemaal rechts van haar, aan een uiteinde van de halve cirkel. Ze hoeft niet eens te kijken. Ze voelt zijn blik. Haar lichaam brandt. Na het praatje van de kunstenaars speelt weer iemand piano. Iets moderns, waar ze normaal helemaal niet van houdt, maar nu klinkt het opeens best mooi en interessant. Ze stelt zich voor hoe hij naar haar kijkt, strijkt door haar haar en nipt aan het glas waar niets meer in zit. Alweer applaus. Behrens stapt het podium op en maakt een gebaar waaruit ze begrijpt dat de expositie is geopend. Nog een keer applaus.