‘En de muizen?’
‘Die neuken we de hut uit.’
‘En waar wil je dan neuken?’
‘Waar je maar wil.’
‘Tegen het aanrecht?’
‘Bijvoorbeeld.’
‘Of op het kleed voor de open haard?’
‘Kan.’
‘Of op de trap?’
‘Wat jij wil.’
‘Oké.’ Hij bevochtigt haar tepels. ‘We neuken heel Vaals plat. Maar eerst…’ Zijn hand glijdt naar haar schaamstreek en zet haar clitoris in vuur en vlam. Toms geilheid werkt aanstekelijk. Met de seconde verlangt ze meer naar hem. Ze laat haar laatste reserves varen, waarna alles als vanzelf gaat. Op de een of andere manier passen hun lichamen weer naadloos in elkaar, alsof het altijd zo geweest is en zo moet zijn. Verbazingwekkend na elkaar zo lang niet te hebben aangeraakt. Het komt door de vrijpartij van gisteren. Eigenlijk is het zo simpel. Gewoon doen.
‘Shit!’ Hij schiet overeind, waardoor zijn lid uit haar hand springt. ‘Ik moet vanavond naar De Balie voor een live radio-uitzending.’ Hij werpt haar dezelfde verlegen glimlach als zo-even toe. ‘Helemaal vergeten.’
Terwijl de boodschap langzaam tot haar doordringt, voelt ze haar lust wegebben. ‘Kun je die uitzending niet afzeggen?’
‘Het is een debat. En ik ben de hoofdgast.’
Hij begint over zijn laatste boek en alle ophef die dat heeft veroorzaakt, en dat hij naar aanleiding daarvan met een politicus in debat kan met wie hij al veel langer de degens wilde kruisen. Naomi is allang opgehouden met luisteren. Het idee om nog een dag in Amsterdam te moeten blijven, is beangstigend. Ze weet niet waarom, maar iets zegt haar dat ze de stad uit moet, vandaag nog, weg naar een plek waar niemand haar vindt.
‘Sorry,’ zegt Tom die blijkbaar haar teleurstelling heeft opgemerkt, ‘maar je begrijpt dat ik die uitzending echt niet kan afzeggen. Waarom neem je niet de trein? Dan kom ik je morgen na.’ Hij is weer gaan liggen, zijn lul nog bijna net zo stijf als zoeven, likt haar oorlelletje en begint weer te kreunen. ‘Dan blijven we nu nog even in bed en dan neuken we morgen verder.’ Met zijn pik port hij ongeduldig tegen haar aan.
De gedachte om alleen in een trein te zitten en de nacht alleen in Vaals te moeten doorbrengen, roept nog meer angst op. In een flits overweegt ze alles op te biechten. Iemand is voor haar ogen gestorven. Een belangrijke Franse politicus, of een omstreden Franse politicus. Ze kan zich niet meer herinneren hoe Chantal Guy-met-de-blauwe-ogen heeft omschreven. Moet ze Tom vertellen over de moord op de galeriehouder? Is dat toeval of is ze inmiddels zo gek geworden dat ze zich van alles verbeeldt? Lavillier. Opeens schiet haar de achternaam van Guy-met-de-blauwe-ogen te binnen. Grote kans dat Tom ook nog weet wie het is en haar college gaat geven over de Franse politiek. In plaats van hem in vertrouwen te nemen, werpt ze zich in zijn armen.
‘Alles goed?’ vraagt Tom voor de vorm.
‘Alles goed,’ liegt ze terug.
Even later kruipt hij op haar. Wanneer hij haar vagina binnendringt, komt hij meteen luid kreunend klaar. Het doet haar niets. Het enige wat ze voelt is de zeurende angst.
Vanaf het terras staarde Chantal naar de overkant van de rue Duret, haar mobiel aan haar oor gedrukt, sprakeloos. Dat Guy Lavillier dood was, had ze geweten zonder dat het haar veel deed, maar dat iemand zijn lichaam zo had toegetakeld was even onbegrijpelijk als weerzinwekkend. Ze dacht aan de droom van een paar dagen geleden – het springkussen met Hotze en Evelyne, en zijzelf met Lavillier – en ze dacht aan het woord dat als een zwaard in de lucht hing. Castratie. Ze probeerde zich voor te stellen met welke wreedheid en woede de dader te werk was gegaan. Nee, ze wilde het zich niet eens voorstellen. Terwijl ze haar aandacht verlegde naar het bord met het laatste stukje van haar croque-monsieur, borrelde er gal op die ze met moeite wist binnen te houden.
‘Hallo?’ Jarre zat in de auto en reed zelf. Zo klonk het. ‘Bent u daar nog?’
‘Ja, ja.’ Ze moest iets wegslikken. ‘Waarom vertelt u mij al die gruwelijke details?’
‘Omdat we hebben afgesproken om elkaar op de hoogte te houden. Off the record. En omdat ik uw hulp nodig heb.’
‘Hulp?’
‘Ik moet die vriendin van u spreken die met Lavillier naar de rue de Prony is gegaan,’ riep hij ieder woord benadrukkend, alsof de boodschap anders niet zou overkomen.
‘Die heeft niets met deze slachtpartij te maken,’ wierp Chantal tegen.
‘Dat weet ik. Maar ze is de laatste persoon die Lavillier in levenden lijve heeft gezien. Ze heeft ongetwijfeld waardevolle informatie over wat er die avond is gebeurd.’
‘Alles wat zij mij heeft verteld heb ik u verteld.’