Nadat ze het stemmetje in haar hoofd bedankt had, draaide Chantal zich abrupt om en liep naar buiten, terug de straat op. Mensen, verkeer. De veilige drukte van een winkelstraat. Ze nam plaats op het terras op de hoek, bestelde een dubbele espresso met een croque-monsieur en vroeg zich af hoe nu verder. Moest ze Jarre bellen om te zeggen dat Ortola zich Rama noemde en dat ze wist waar hij woonde? Nee, waarom zou ze? Jarre had hun afspraak om informatie te ruilen en haar als eerste van de pers in te lichten geschonden, ook al beweerde hij bij hoog en bij laag dat iemand uit het korps had gelekt en dat hij er niets mee te maken had. Jarre kon de boom in. Het beste was om zelf uit te zoeken hoe het zat tussen Lavillier en Ortola en daar een ronkend artikel over te schrijven waarmee ze iedereen de mond zou snoeren. Voor Vox? Nee, Axel kon ook de boom in. Ze vroeg zich af hoe hij zou reageren als haar artikel bij de concurrent zou verschijnen. Na een hap van haar croque-monsieur, pakte ze haar iPhone en surfte naar de website van Mediapart. Het nieuws op de homepage van de internetkrant werd beheerst door de onrust op de beurzen en het uitblijven van een eensluidend antwoord van de Europese leiders. Ze tikte in het zoekvenster ‘Lavillier’ in. Eén artikel. Een nietszeggend berichtje naar aanleiding van de persconferentie over Lavilliers vermissing. Terwijl ze nadacht of ze bij Mediapart iemand kende die haar bij de hoofdredactie kon introduceren, begon het getoeter.
Midden op straat, recht voor haar neus, blokkeerde een stilstaande taxi het verkeer. Er was al een aardige file ontstaan. Vooraan in de rij stond een Mercedes cabrio die zijn bumper bijna tegen die van de taxi had gezet, waarop de taxichauffeur uitstapte en dreigde om het Mercedes-embleem van de motorkap te slopen. Nog meer getoeter, nog meer geschreeuw. Een handjevol voetgangers bleef staan om niets van het spektakel te missen. De meeste bestuurders waren uit hun auto gestapt en schreeuwden de taxichauffeur, die weer in zijn taxi was gaan zitten, allerlei verwensingen toe. In het tumult was het Chantal bijna ontgaan. Ortola stond met zijn glimmende schedel in de deuropening en tuurde de straat af, alsof hij zeker wilde zijn dat de kust veilig was. Vervolgens gaf hij een knikje naar achteren, waarna een vrouw uit de schaduw van het benedenhuis stapte om hem naar de taxi te volgen. De vrouw was rond de zestig, vrij klein en duidelijk van goede komaf. Modieus gekleed, een figuur om door een ringetje te halen, een elegante tred. Terwijl Ortola het achterportier voor haar openhield, kon Chantal het gezicht van de vrouw zien. Mevrouw Lavillier was het niet. Het gezicht van de vrouw was iets ronder en voller. Ergens ging een belletje rinkelen. Chantal wist zeker dat ze het gezicht eerder had gezien. Maar waar? In een reflex pakte ze haar iPhone en maakte een foto van de vrouw. Nog voordat Ortola zich tussen de bumpers van de taxi en de cabrio haar kant uit manoeuvreerde, had ze haar toestel weer neergelegd. Ze nam een hap van haar croque, boog zich over haar lege espressokopje en hoorde hoe Ortola zijn portier sloot en de taxi onder luid getoeter optrok. Toen ze weer opkeek, liepen er straaltjes zweet over haar rug. Hoewel ze allesbehalve bang was aangelegd, deed Ortola haar huiveren. De man had iets ongrijpbaars, gevaarlijks. Wie was de vrouw die met hem in de taxi was gestapt? Toen Chantal haar toestel wilde pakken om te kijken of de foto was gelukt, ging de telefoon.
Naomi opent haar ogen en schrikt zich dood. Elf uur. De zon brandt vol op de nog gesloten gordijnen en in de slaapkamer is het inmiddels zo heet dat ze het meteen weer benauwd krijgt. Ze draait haar hoofd. De plek naast haar is leeg. Ze kan zich niet herinneren dat ze Tom heeft horen opstaan. Ze heeft geslapen, diep geslapen, wat een wonder mag heten na de halve nacht woelen naast een ronkende vent. Op de benedenetage klinken stemmen. Heel zacht. Een vrouw en een man. Heeft Tom bezoek? Sil, die eens fijn uit de school komt klappen over wat er in Parijs is gebeurd? Het duurt even voor Naomi zich realiseert dat ze een gesprek op de radio hoort. Radio 1. Tom luistert steevast naar Radio 1. Beroepsmatig, zoals hij zegt. Aangezien zijn gehoor er niet beter op is geworden en hij te eigenwijs is om naar een dokter te gaan, staat het toestel meestal keihard. Ook een bron van irritatie gedurende de laatste jaren. Maar nu staat de radio zacht, omdat hij haar niet wil wekken. Ze denkt aan de afgelopen nacht, aan de vrijpartij en het kotsen daarna. Bij de gedachte wordt ze spontaan weer misselijk. Tegelijkertijd is er de paniek dat ze haar mobiel op de keukentafel heeft laten liggen. Tom zal toch niet stiekem haar sms’jes lezen, of haar mails. Tot haar schrik bedenkt ze dat de berichten die op haar mobiel binnenkomen, ook op de computer in de woonkamer te lezen zijn. Ze hebben weliswaar allebei hun eigen account, maar maken gebruik van hetzelfde wachtwoord.
Wanneer Naomi overeind komt, begint haar hoofd onmiddellijk te kloppen. Een kater. Natuurlijk. Eerst douchen. Ze loopt de badkamer binnen, draait de kraan open en gaat onder de douche staan. De krachtige waterstraal werkt ontspannend. Het is alsof de hoofdpijn langzaam vervluchtigt. Met haar vingertoppen wrijft ze de shampoo over haar hoofdhuid, haar slapen. Even vergeet ze zelfs dat ze in Parijs is geweest en dat er iemand onder haar handen is gestorven. Het liefst zou ze de hele dag onder de douche blijven staan. Ze droogt zich af, föhnt haar haren min of meer droog en trekt haar kimono aan om naar beneden te gaan.