‘Je maakt je toch geen zorgen om je proefperiode?’
‘Jawel,’ liegt ze.
‘Dat hoeft echt niet,’ probeert hij haar gerust te stellen. ‘Als ze je naar Parijs sturen voor zo’n grote special, wil dat zeggen dat ze alle vertrouwen in je hebben.’
‘Maar ik moet nog zoveel materiaal uitwerken.’ Wanhopig klemt ze zich aan hem vast.
‘Waarom gaan we niet een paar dagen weg? Naar Vaals. Een beetje wandelen en fietsen en dan met hernieuwde energie aan het werk.’
Vaals. Ze heeft altijd een hekel gehad aan het vakantiehuis dat Tom van zijn ouders heeft geërfd. Een houten chalet vol muizen, waarvan de populatie na iedere periode van afwezigheid alleen maar lijkt toe te nemen. De sombere bossen vol naaldbomen. Tom heeft er als kind zijn vakanties doorgebracht. Daarom wil hij het huis niet van de hand doen. Plotseling lijkt Vaals de oplossing, een voorlopige oplossing althans, een kans om tijd te winnen of ze het echt wil zeggen, of niet. Even weg uit Amsterdam, weg van… Onzin, zegt ze tegen zichzelf. Ze moet zich niet gek laten maken. Ze is gewoon een beetje overspannen en daarom ziet ze overal spoken.
‘Nou, meisje van me?’
Ze slaat haar armen om hem heen. ‘Je bent zo lief, je bent zo lief.’ Ze blijft de zin herhalen, maar het gevoel van angst wordt niet minder.
Uit het dagboek van mevrouw Andrée Giraud
Vannacht hebben ze tot heel laat muziek gemaakt in de tuin. Er was een meisje dat mooi zong. Het laatste uur speelden ze steeds hetzelfde nummer. ‘Nights in White Satin’. Ik ken het nummer van Radio Monte Carlo waar ik soms naar luister, maar vannacht klonk het mooier dan ooit.
Wanneer ik naar buiten kijk, zie ik een jongen en een meisje gearmd de poort uitkomen gevolgd door de jongste zoon van de eigenaren van het chateau. De pianist. Als kind heb ik hem een paar keer achter de vleugel zien zitten. Zijn handen bewogen als vlinders over de toetsen. Hij heeft gisteren ook gespeeld. Ik weet het zeker. Hij zou niemand anders toestaan om op de vleugel te spelen. Het gebeurt in een flits, zonder nadenken. Ik pak de transistorradio van mijn bureau, zet Radio Monte Carlo op en val midden in een ouderwets Frans chanson. Snel draai ik de muziek weg en zoek verder. Radio Luxemburg speelt een Engels nummer dat ik niet ken, maar het klinkt goed. Muziek waar je vrolijk van wordt. Ik zet de transistorradio op de vensterbank en draai het geluid heel hard. Dan verschuil ik me achter het gordijn en kijk naar buiten. De pianist reageert als eerste en wijst naar boven. Hij praat met de jongen en het meisje. Ik zie ze lachen. Het werkt, zonder een woord met elkaar te wisselen, zelfs zonder elkaar te zien, hebben we contact. Via de muziek. Ik voel me zoals ik me nog nooit heb gevoeld. Opgewonden.
‘Ben je helemaal gek geworden?!’
De klap belandt op mijn rechteroor, met zo’n kracht dat de tranen in mijn ogen springen en ik aan die kant niets meer hoor.
‘Idioot!’ Vader slaat de transistorradio van de vensterbank en kijkt me razend aan wanneer de muziek doorgaat. ‘Hoe gaat dat ding uit?!’
Terwijl ik naar het knopje wijs, tilt hij zijn voet op. Even ben ik bang dat hij het toestel waar ik zo lang voor heb gespaard voor mijn ogen zal verbrijzelen. Maar dan raapt hij de radio op, rukt de achterkant los en haalt de batterijen eruit die in de zak van zijn overall verdwijnen.
‘Hé! Alles goed daar?’
Ik herken zijn stem. De pianist. Hij klinkt bezorgd. Dan praat hij met zijn vrienden. Even later wordt er gelachen.
Voor vader is het de druppel die de emmer doet overlopen. Op het moment dat hij zijn hand optilt, duik ik weg. De suizing scheert vlak langs mijn linkeroor. Ik laat me op bed vallen, op mijn buik, en hoor hoe hij het raam dichtgooit. Bijtend in het kussen wacht ik mijn straf af.
Dinsdagochtend
De sfeer in de salon is beladen. Isabelle Lavillier en dochter Romy zitten op één bank, hun gezichten strak. Jarre heeft op de bank ertegenover plaatsgenomen, zo ver mogelijk van hen vandaan, en voelt zich schuldig over wat er is gebeurd. Mevrouw Lavillier heeft zo te zien nauwelijks geslapen. Haar dochter evenmin. Ze oogt bleek en rookt de ene na de andere sigaret, hoewel haar moeder haar daarvan af probeert te houden. Beide vrouwen zijn op van de zenuwen. Geen wonder. Sinds de uitzending van RTL wordt het huis van de Lavilliers belegerd door de pers. In de straat staan satellietwagens en auto’s van verslaggevers. Vanochtend dook er zelfs een fotograaf op in de tuin, die het ondanks de agenten voor de poort was gelukt om over de muur te klimmen. De telefoon rinkelt onophoudelijk. Iedereen probeert een reactie van mevrouw Lavillier te krijgen. Inmiddels zit er een agente in een belendend vertrek die de telefoon opneemt. Iemand van de technische recherche tapt de lijn af in de hoop dat er tussen het journaille nog iets bruikbaars voor het onderzoek zit. Tevergeefs.