Hotze wilde iets zeggen, maar Chantal zette het geluid harder om de persconferentie te kunnen volgen die op het punt stond te beginnen. Een zaaltje met drie mannen achter een tafel die door een half fluisterende verslaggever werden geïntroduceerd. In het midden zat de prefect van het departement, rechts van hem de loco-burgemeester van Saint-Denis en links zat Jarre, die als plaatsvervangend hoofdcommissaris de operationele leiding over het onderzoek had. Terwijl ze nog meer ergernis voelde opkomen, bestudeerde Chantal zijn gezicht. Jarre was ouder dan de andere mannen aan tafel, droeg een goudkleurige bril die hij voortdurend op- en afzette en had een door zorgen getekend gezicht. Eerlijk gezegd zag hij er niet onsympathiek uit.
‘Ik wil een korte verklaring afleggen,’ begon de prefect, ‘sinds afgelopen zaterdag wordt Guy Lavillier, gedeputeerde en burgemeester van Saint-Denis, vermist.’
Ze concentreerde zich op de rest. De verklaring was inderdaad kort. Geen galerie Prisma, geen jonge blonde vrouw, geen brand in de rue de Prony. Ze had niet verwacht dat de autoriteiten haar verhaal letterlijk zouden overnemen, maar in dit geval waren ze wel buitengewoon selectief met haar informatie omgegaan.
De loco-burgemeester en Jarre spraken eveneens een korte verklaring uit, waarna de prefect de journalisten de gelegenheid gaf tot het stellen van vragen. De camera zoomde uit naar de rest van het zaaltje. Erg druk was het niet. Een handvol journalisten, zo vers was het nieuws. Voor de microfoon stond iemand van RTL klaar. Natuurlijk. Vanavond was het hun show. Achter de RTL-verslaggever stond een vrouw die voor Vox werkte.
Het vragenvuur begon. Of de politie niet meer aanknopingspunten had, of men een misdrijf uitsloot, of Lavilliers vermissing misschien een politieke achtergrond had? De meeste vragen waren voor Jarre bestemd. Zijn antwoorden waren korzelig kort en vaak een letterlijke herhaling van een van de eerder uitgesproken verklaringen. Verder was hij opvallend vaak met zijn bril in de weer, alsof hij zich niet erg op zijn gemak voelde.
‘Nog meer vragen?’
Haar collega van Vox was aan de beurt. Chantal had genoeg gehoord en wilde naar huis. Bellen met Jarre – om hem de huid vol te schelden – , bellen met Naomi. ‘Sorry, jongens,’ zei Chantal terwijl ze de afstandsbediening aan Hotze gaf. ‘Ik moet ervandoor.’
‘Nu al?’ vroeg Evelyne teleurgesteld. ‘We hebben nog een toetje.’
‘Als ik mijn verhaal over Lavillier kwijt wil, moet ik nu als de donder aan de slag,’ zei Chantal. ‘Mensen interviewen uit Lavilliers omgeving die hem kennen of een mening over hem hebben.’
‘Dan kun je mij ook interviewen.’
‘Jou?’ Verbaasd keek ze Hotze aan. ‘Ken jij Lavillier?’
‘“Kennen” is een groot woord. Ik heb hem vroeger wel eens ontmoet.’
‘Wanneer?’
‘Dat moet ergens eind jaren zestig zijn geweest.’ Hotze begon te knikken alsof het hem weer daagde. ‘Ja, in het begin van mijn conservatoriumtijd. Ik was bevriend geraakt met Lavilliers jongere broer, Christian, die piano studeerde. Een geweldige pianist. Onbegrijpelijk dat hij zijn pianostudie opeens heeft afgebroken. Zonde.’
Chantal zwaaide ten teken dat ze niet in Christians cv geïnteresseerd was. ‘Hoe heb je Guy Lavillier ontmoet?’ drong ze aan.
‘Tijdens een zomer die we met een hoop mensen doorbrachten op het landgoed van zijn ouders.’ Zijn ogen begonnen te glimmen. ‘Een kast van een huis met een hoop kamers en een compleet park eromheen.’ Hij begon te lachen.
‘Wat lach je?’ vroeg Evelyne.
‘Omdat het al zo lang geleden is en eh…’ Zijn blik ging naar de grond, zichtbaar gegeneerd. ‘Het was een andere tijd, zal ik maar zeggen.’ Hij tilde zijn hoofd weer op. ‘Een tijd van vrijheid, blijheid.’ Zijn wangen waren lichtrood geworden.
‘Seks, drugs en rock-’n-roll, zul je bedoelen. Vertel…’ Plagerig stak Evelyne een vinger in zijn buik. ‘Wat heb je daar toen allemaal uitgespookt?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ach, wat iedereen in die tijd deed: een beetje blowen en zo. Meer niet.’ Hij draaide zijn gezicht naar Chantal. ‘Het was nog voor ik je moeder leerde kennen.’
Ze had geen zin om zich een blowende Hotze voor te stellen. ‘Waar was dat landgoed?’
‘Ergens aan de Loire.’
‘Saint-Florent-le-Vieil?’
‘Ja,’ reageerde Hotze verbaasd. ‘En nu schiet me ook weer te binnen welke zomer het was. 1968. Vlak na de studentenopstand.’
Ze liggen naast elkaar in bed, loom van de seks. Tom rookt een sigaret. Naomi houdt haar ogen dicht, in de hoop dat ze in slaap valt. IJdele hoop. Het is alsof de vrijpartij de beelden die ze probeert te verdringen alleen maar aanwakkert. De doodsnood van Guy-met-de-blauwe-ogen en zij die geen poot uitsteekt. Ze hoort haar hart tekeergaan. Schuldgevoel.