Zijn oog valt op het dossier met de datum 17/9/2002. Het is het jaar na Lavilliers aantreden als burgemeester. De code verwijst naar seksuele intimidatie en aanranding. Jarre opent het bestand en leest het verslag van het eerste verhoor met Lavilliers medewerkster. Haar relaas begint zoals het altijd begint. Onschuldig. Een avondje overwerken met de baas op een verlaten gemeentehuis. Dan een korte onderbreking. Ze roken beiden een sigaret, drinken een glas. Lavillier prijst zijn secretaresse de hemel in en stelt vragen over haar ouders, over haar flat, of ze al een vriend heeft. Hij is charmant. Zullen we nog een glaasje nemen? We hebben het verdiend. Ze durft geen nee te zeggen. Dan gaat hij op de rand van het bureau zitten. Haar proefperiode zit er bijna op, zegt hij. Als ze een vaste aanstelling wil, moet ze hem een kleine dienst verlenen. De jonge vrouw is te verbijsterd om te weigeren. Terwijl hij met zijn tengels aan haar zit, moet zij de burgemeester pijpen.
Wanneer hij het leest, voelt Jarre weerzin opkomen. Hoe kan een vrouw als Isabelle Lavillier zo’n echtgenoot dulden? Waarom blijft ze bij hem? Uit liefde? Voor de kinderen of om voor de buitenwacht mooi weer te spelen? In de bijna vijftig jaar dat Jarre samen is geweest met Jeanne, heeft hij haar nooit bedrogen. Sterker nog: het idee is niet eens bij hem opgekomen.
Hij scrolt verder door het bestand. Op 19/12/2002 wordt de aangifte door Lavilliers secretaresse ingetrokken. Zonder reden. Jarre probeert zich voor te stellen hoe het is gegaan. Een smak geld voor de vrouw, vrijwillig ontslag en levenslange geheimhoudingsplicht. Zo gaat het altijd.
Wanneer hij het bestand sluit, valt hem nog een poging tot aanranding op. Hij opent het betreffende dossier. De aangifte is gedaan op het politiebureau van de rue Jean Bart in Parijs op 24/5/2003. De naam van de vrouw die de aangifte heeft gedaan, veroorzaakt een schok.
Chantal Zwart.
Jarres ogen vliegen over het scherm om te lezen wat er is gebeurd.
De telefoon op het bureau rinkelt.
‘Ja?’ neemt hij onmiddellijk op.
‘Meneer Jarre…’
Hij herkent de stem van Isabelle Lavillier nauwelijks.
Ze huilt van woede: ‘Dit hadden we niet afgesproken, meneer Jarre. Hoe kunt u zoiets nou doen?’
Hij moet zich bedwingen om haar niet te onderbreken. ‘Het spijt me mevrouw,’ zegt hij wanneer ze is uitgeraasd, ‘maar hier begrijp ik werkelijk niets van.’
Niets erger dan het gezelschap van moeders met pasgeboren baby’s of van jong verliefden. Chantal vond het helemaal niet erg dat haar mobiel overging en ze de tafel even kon ontvluchten. Hotze en Evelyne hadden gevraagd naar de Nederlandse vrouw die zo laat had gebeld. Chantal had slechts de voornaam genoemd. Naomi. Geen achternaam. Het was een oud-studiegenootje uit Utrecht. Ja, de vrouw was inderdaad overstuur geweest toen ze belde. Die avond was ze overvallen en haar tas kwijtgeraakt met haar portemonnee en al haar papieren. Omdat ze geen woord Frans sprak, had Chantal haar geholpen met aangifte doen. Vervolgens was Naomi blijven slapen om bij te komen van de schrik en natuurlijk ook om herinneringen op te halen aan hun studententijd.
Chantal liep de woonkamer in, de hoek in, zover mogelijk buiten gehoorsafstand, en drukte op de knop. ‘Hoi, Axel.’
‘Heb je het gehoord?’ klonk het opgewonden.
‘Wat?’
‘Guy Lavillier wordt vermist!’
De mededeling trof haar als een mokerslag. Niet de inhoud, maar dat het nieuws nu al op straat lag.
‘Zijn vrouw heeft vanmiddag aangifte van vermissing gedaan,’ vervolgde Axel op dezelfde opgewonden toon. ‘RTL zendt een ingelast bulletin uit. Nu. As we speak. Ik heb er twee verslaggevers op gezet. Twee ervaren verslaggevers.’
Hij was duidelijk over de rooie. Breaking news. Doordat zij had zitten suffen was de concurrent er met de buit vandoor gegaan. Ze kon Jarre, die hun afspraak na een paar uur al had geschonden, wel wurgen.
‘Ik eh…’ Ze realiseerde zich dat Axel misschien op een antwoord wachtte. ‘Ik had je…’
Aan de andere kant klonk een venijnig klikje. Axel had gebeld om haar op haar falen als freelancejournalist te wijzen om vervolgens op te leggen. Lul! Ze nam de afstandsbediening en begon te zappen. RTL zat normaal op veertien, maar Hotze was erin geslaagd om de automatische zenderindeling overhoop te gooien.
‘Hotze!’ Terwijl ze bleef zappen, liep ze achteruit naar de tuindeuren. ‘Waar zit RTL?’
‘RTL?’
‘Laat maar!’ Ze had de zender gevonden. De plek waar de verslaggever zich had opgesteld, herkende ze meteen. De poort, de tuinmuur, het bordje met het huisnummer. De meterkast met behulp waarvan ze over de muur was geklommen viel net buiten het beeld.
‘Mevrouw Lavillier is thuis in gezelschap van haar dochter,’ sprak de verslaggever wijzend op de intercom boven de brievenbus, ‘maar beide vrouwen willen niet reageren op het nieuws. Wij hopen nog op een reactie van de zoon van Guy en Isabelle Lavillier uit New York.’