‘Maandag.’
Op het smalle gezicht verscheen een gepijnigde uitdrukking. ‘Sinds gisteren.’ Ze zuchtte diep. ‘Woensdag ben ik uit Essaouira vertrokken nadat ik de man met wie ik al vijf jaar getrouwd ben en nog langer samen theater speel in bed aantrof met onze stagiaire van twintig. Niet voor de eerste keer trouwens.’ De ogen vlamden weer op. ‘Waarom kunnen oude kerels niet met hun tengels van jonge meisjes afblijven? Wat is er zo aantrekkelijk aan die grieten? Ik heb er nog spijt van dat ik zijn ballen niet heb afgesneden. In plaats daarvan…’ – ze kneep haar ogen dicht, vechtend tegen haar tranen –… was ik zo doodop dat ik alleen maar weg wilde. Na zoveel geruzie had ik geen energie meer. Ik was leeg. Het enige wat ik kon bedenken was om al zijn geld dat ik kon vinden – óns geld – bij elkaar te steken en het busje te pakken. Zijn busje, ons busje, weg! Ik heb de boot genomen naar Tarifa en ben vervolgens op de automatische piloot naar het noorden blijven rijden, naar eh… huis.’ Met de eerste tranen brak een zweem van een glimlach door. ‘Stom, hè? Maar ik was zo kapot dat ik niks anders kon bedenken. Onderweg heb ik voor de zekerheid gebeld, waarop mijn moeder zei dat ik welkom was.’ Met de sigaret bungelend in haar mond, wreef ze met haar vingers in beide oogholtes. ‘Welkom. Zoals mijn moeder het zei klonk het zoals je een aangereden hond een poosje verzorgt en weer op straat zet zodra het beest kan lopen. Maar ik ga niet klagen. Mijn moeder en vader zijn twee handen op één buik, wat hij ook flikt. Toen ik met hem brak, wist ik wat de consequenties waren.’
‘Wanneer heb je naar huis gebeld?’ vroeg Chantal terwijl ze in gedachten de gebeurtenissen van de afgelopen dagen op een rij probeerde te krijgen.
‘Ergens onderweg. De dag weet ik niet meer. Ik weet alleen nog dat het zo beroerd met me ging dat het me geen donder meer kon schelen om te bellen.’
‘En gisteren, zondag, ben je aangekomen?’
‘Ja. In de ochtend.’
‘En je vader?’
Er viel een stilte.
Romy wilde een nieuwe sigaret opsteken, maar brak die vervolgens doormidden waarna ze de resten in de asbak liet vallen. ‘Die was niet thuis,’ zei ze spottend. ‘Anders had mijn moeder waarschijnlijk nooit durven zeggen dat ik mocht komen.’
‘Waar was hij dan?’
‘Naar een bespreking, ergens in een hotel in Zuid-Frankrijk. Mijn moeder heeft een plaatsnaam genoemd, maar die ben ik alweer vergeten. Vanuit Zuid-Frankrijk zou hij rechtstreeks naar Saint-Florent-le-Vieil gaan.’
‘Saint-Florent-wat?’
‘Saint-Florent-le-Vieil. Aan de Loire. Mijn ouders hebben daar een huis waar ze hun zomervakanties doorbrengen. Over een paar dagen gaat mijn moeder ernaartoe. De bedoeling is dat ze een paar weken wegblijven. Tot die tijd kan ik hier blijven en mijn leven weer een beetje op de rails proberen te krijgen.’ De blik werd fronsend. ‘Raar dat je met mijn vader een interviewafspraak hebt, terwijl hij niet in Parijs is.’
‘Misschien heeft hij zich vergist in de datum,’ zei Chantal, terwijl ze haar best deed te blijven glimlachen. ‘Je hebt zeker geen telefoonnummer van hem, hè?’
‘Nee,’ klonk het kortaf.
Chantal knikte haastig. ‘En je moeder?’ Ze herinnerde zich de boodschap die ze op het antwoordapparaat had achtergelaten. ‘Het gaat om een dubbelportret, dus ik wil ook graag je moeder interviewen.’
‘Waarom?’
‘Voor een ander geluid.’
Romy stiet een cynisch lachje uit. ‘Als je een ander geluid wil, moet je met de tegenstanders van mijn vader spreken. Als je die tenminste nog vindt, want ik begrijp dat er in dit land steeds meer mensen zijn die zijn ideeën geweldig vinden. Mijn moeder zal niets zeggen wat hij niet wil. Ze heeft hem altijd gesteund, bij iedere stap van zijn carrière, bij iedere beslissing. Maar eh…’ Haar hand ging naar de mond alsof ze moest kokhalzen. ‘Ze is de deur uit en ik heb geen idee waarheen.’ Terwijl de woorden afgeraffeld werden, leek het smalle gezicht nog witter weg te trekken.
‘Gaat het goed met je?’
‘Ik ben doodop en moet nodig rusten,’ antwoordde Romy. ‘Verder gaat het prima met me.’ Een flauwe glimlach volgde.
Snel trok Chantal een visitekaartje uit haar tas. ‘Ik probeer je moeder al een tijdje te bereiken. Wil je haar vragen of ze me belt?’
Romy nam het kaartje aan en knikte.
‘Nou, dan ga ik maar.’ Chantal wist niet wat ze verder moest zeggen. Ze verliet de salon zoals ze was gekomen, door de tuindeur naar het bordes, de zon in, zich afvragend hoe ze van de tuinkant over de muur moest klauteren.
De ruimte doet hem duizelen. De witte vloer, de witte muren, het witte plafond, het zonlicht dat door de glazen pui naar binnen valt. Milos knippert een paar keer met zijn ogen. Het helpt niet. In zijn hoofd zit een mannetje dat met een hamer tegen zijn slapen timmert, zijn voorhoofd en de rest van zijn schedel. Alles bonkt en doet zeer. Hij haalt diep adem en laat de lucht vervolgens heel langzaam door zijn neus ontsnappen. Het werkt. De pijn zwakt langzaam af, de muren staan stil. Hij spant zijn linkerhand om het hengsel van het attachékoffertje en knijpt tot zijn hand niet meer trilt. Een laatste keer diep doorademen. Hij is er klaar voor. Showtime.