‘Ik werk pas sinds kort voor Vox.’
De vrouw liep naar de salontafel en stak een sigaret op. Ze inhaleerde diep en leek nog steeds niet te weten wat ze met een journaliste in de salon aan moest. ‘Romy,’ klonk het vervolgens, terwijl ze een dun armpje uitstak.
‘Romy Lavillier?’ vroeg Chantal, verrast door de onverwacht ferme handdruk.
Er volgde een spottend lachje. ‘Lavillier is mijn meisjesnaam. Inderdaad, de dochter van.’ De arm wees naar de secretaire. ‘Nee, van mij zul je geen foto vinden. Maxime is het lievelingetje en ik…’ Romy inhaleerde opnieuw diep. ‘Laten we het erop houden dat mijn vader en ik nooit door één deur hebben gekund en over ongeveer alles wat een mens kan bedenken van mening verschillen.’ De turbo ging weer aan. ‘Moslims, Afrikanen, Arabieren, zigeuners en wie er volgens mijn vader nog meer niet in Frankrijk thuishoren. Over alles krijgen we meteen ruzie. Zo was het tien jaar geleden, toen we elkaar nog in de haren vlogen, maar als we elkaar vandaag weer zouden zien, zouden we elkaar waarschijnlijk afmaken.’
‘Waarom?’
‘Omdat onze standpunten nog verder uit elkaar liggen. Als je zoals ik een paar weken in de hel van Gaza hebt doorgebracht,’ vervolgde Romy op grimmige toon, ‘onder de grond, als een rat in de val, terwijl alles om je heen kapot wordt geschoten, de fosfor je neus uitkomt en zelfs vrouwen en kleine kinderen onder vuur worden genomen, dan weet je heel goed wie de agressor is en wie het slachtoffer.’ Met de platte hand sloeg ze op haar tatoeage. ‘Koullouna li Hamas.’ Ze grimlachte. ‘Mijn vader zou ter plekke een hartaanval krijgen als hij wist wat er op mijn arm stond.’
‘Wat staat er dan?’
‘Wij allen ondersteunen Hamas.’
De pupillen leken nog groter te worden. Lavilliers dochter gebruikte drugs, medicijnen, of misschien had ze in Gaza een of ander trauma opgelopen. Chantal had het gevoel tegenover een opgejaagd beest te staan, een kat in het nauw, die ieder ogenblik haar klauwen kon uitslaan. Tegelijkertijd stelde Romy zich verrassend openhartig op, alsof ze maanden met niemand had gesproken en blij was haar emoties te kunnen delen.
Met een driftig gebaar werd een half opgerookte sigaret uitgedrukt, waarna ze meteen een nieuwe opstak. ‘Het is een schande dat Hamas nog steeds op de lijst van terroristische organisaties staat,’ ging Romy op hetzelfde opgefokte toontje verder. ‘Mensen vergeten dat Hamas op democratische wijze aan de macht is gekomen. Eerst zeikt het Westen over democratie, maar als de foute partij wordt gekozen, veranderen ze tijdens de wedstrijd de spelregels en mag Israël weer ouderwets zijn gang gaan.’
De oorlog in Gaza waar ze over sprak had drie jaar geleden plaatsgevonden. ‘Buitenproportioneel’ was het eerste woord dat in Chantals hoofd opkwam. Ze kon zich niet herinneren op internet iets gevonden te hebben over Lavilliers standpunt ten aanzien van het conflict, maar dat hij geen vriend van Hamas was lag voor de hand.
‘Wat deed je in Gaza?’ vroeg ze.
‘Theater. Mensen die belegerd worden, willen ook wel eens een avondje uit. Gezellig met z’n allen de bunker in, terwijl boven je hoofd de bommen inslaan en de aarde trilt. Geen stroom, geen microfoons. De ultieme test voor een acteur om de tekst verstaanbaar over het voetlicht te brengen.’
‘Spreek je Arabisch?’
‘Ja.’
‘Knap.’
‘Niet als je al tien jaar in de regio woont.’
Regio. Het klonk behoorlijk vaag. ‘Waar?’ vroeg Chantal die nog steeds geen idee had hoe ze Lavilliers dochter moest inschatten.
‘Overal en nergens. Waar gespeeld moet worden.’ Romy stak haar armen theatraal de hoogte in. ‘Vrouwen, haalt uw dochters en was naar binnen, de komedianten trekken voorbij!’ Ze zoog aan haar sigaret. ‘Mijn laatste adres was in Essaouira.’
‘Essaouira?’
‘Marokko.’
Chantal knikte. De letters ‘MA’ op het busje.
‘Mijn moeder heeft me één keer in Casablanca zien spelen,’ vervolgde Romy ongevraagd. ‘Stiekem. Tijdens een uitstapje met een van haar vrijwilligersclubjes. Mijn vader…’ Een schelle lach doorsneed de ruimte. ‘De gedachte om naar zo’n achterlijk land te moeten reizen zou zijn dood worden.’
De muziek op de eerste verdieping was gestopt. Ik denk dat je vader dood is. Chantal twijfelde of ze het zou zeggen. Of ze het mócht zeggen. Ondanks de felle emoties maakte Lavilliers dochter een labiele indruk. Misschien kwam het door de reis. Het hele end met de bus. Tenminste, Chantal vermoedde dat Romy met het busje was gekomen. ‘Sinds wanneer ben je hier?’
‘Wat is het vandaag?’ Met een hand op de heup strekte Romy haar rug.