Toch was oma allesbehalve somber. Ze was hartelijker geworden, opener, alsof er met het vertrek uit de echtelijke villa een last van haar schouders was gevallen. Ze vond het leuk om over politiek te praten, waarbij ze op haar oude dag steeds linkser werd, steeds ongeduldiger met niet-deugende en zelfingenomen politici. Op de radiocarrière van haar kleindochter was ze apetrots. Ze miste geen enkele uitzending en had vanzelfsprekend ook daar weer een mening over. Niet over Chantal, maar over de interviewgasten, en wat voor onzin die allemaal uitkraamden. Wanneer Chantal haar oma bezocht, bespraken ze altijd eerst de actualiteit. Daarna ging het gesprek meestal over vroeger, over de doden, over Jacqueline, Chantals moeder, die veel te vroeg was overleden, nog vóór opa. Misschien was dat wel de belangrijkste reden om oma ten minste één keer per week te bezoeken, bedacht Chantal. Een kans om de vragen te stellen die Hotze, haar vader, uit de weg ging omdat hij nog steeds niet over het verlies van zijn vrouw heen was en iedere gedachte aan vroeger hem terugwierp in zijn zoveelste sombere bui.
Chantals verhuizing naar de Limousin, vier jaar geleden, had een abrupt einde aan de wekelijkse bezoekjes gemaakt. In plaats daarvan belden ze, maar de toenemende slechthorendheid van haar oma maakte een goed gesprek steeds moeilijker. Wanneer ze in Parijs was, deed Chantal haar best altijd even bij oma langs te gaan. Het laatste bezoek dateerde van september verleden jaar. Drie maanden later, op een droge zonnige decemberdag, overleed oma even plotseling als onverwacht. De loopjongen van de kruidenier, die een sleutel van de woning had, trof haar dood in haar fauteuil aan, de radio knetterhard op France Inter.
Dat Chantal tot enige erfgenaam was benoemd, leidde tot de eerste shock. De tweede kwam toen de notaris een overzicht van de nalatenschap gaf. Op oma’s bankrekening stond twintigmaal meer dan nodig was om de successierechten te betalen. Maar de grootste verrassing was dat Chantal niet alleen een appartement maar een heel pand erfde, met een huuropbrengst waarvan vier modale huishoudens een jaar konden leven. Naast lusten bestonden er uiteraard ook lasten, legde de notaris uit. Torenhoge Parijse onroerendgoedbelasting, onderhoudscontracten voor lift en centrale verwarming. Over alles moest administratie worden gevoerd. Aan de gretige blik waarmee hij zijn diensten aanbood, begreep Chantal pas hoeveel geld ze plotseling had. Ze was rijk, niet superrijk, maar als ze geen rare dingen deed, hoefde ze de rest van haar leven niet meer te werken. De situatie was verwarrend. Natuurlijk bleef ze werken. Eens journalist, altijd journalist. Maar het geld en een woning van bijna honderd vierkante meter in Parijs boden ongekende kansen. Ze hoefde haar huis in Monteil niet op te geven. Ze kon het beste van twee combineren. Een vakantiehuis op het platteland en een woning in de stad. En ze kon gaan freelancen. De functie van hoofdredacteur had ze nooit geambieerd. Ze had de baan geaccepteerd omdat men haar gevraagd had en omdat iemand het moest doen. De laatste anderhalf jaar had ze voornamelijk achter een bureau gezeten en mensen aangestuurd. Ze kon weer gewoon journalist worden. Verhalen maken, dingen uitzoeken.
In januari zei ze haar baan bij Radio Limousin Populaire op en begin maart verhuisde ze naar Parijs. De eerste week gebruikte ze om een rondje te maken langs France Inter, RTL, de nieuwe internetkrant Vox en al die andere redacties om te vertellen dat ze weer in Parijs woonde en beschikbaar was. In afwachting van de eerste opdrachten stortte ze zich op het appartement. Het strippen van het bruine behang, het verven van de door de nicotine aangeslagen plafonds. Wit, kraakwit. Ze liet een nieuwe keuken installeren en een nieuwe badkamer met haar eerste eigen ligbad. Het donkere parket verdween onder een laag prettig verende witte kurktegels. Een kattenluikje voor Poes naar het dakterras. Een olijfboompje, een oleander en een krabpaal, die er nog steeds uitzag als nieuw. Teakhouten tuinstoelen, een eettafel, een parasol. Gordijnen, meubels, kasten, een bed. Een nieuwe inrichting, een nieuwe start. Van oma’s spulletjes behield Chantal de boeken, de spiegel met de bladgouden lijst en het antieke kastje met kristallen glazen. Ook het naambordje bij de ingang liet ze hangen. Uit respect en dankbaarheid voor wat haar in de schoot was geworpen, bevestigde ze haar eigen naam met doorzichtig plakband naast het aluminium plaatje met ‘Anni Morelle’.
Chantal keek op haar horloge. Om 18.07 uur kwam de trein uit Limoges op Gare d’Austerlitz aan. Daarna was het een klein stukje met de metro en een paar minuten lopen. Evelyne kon ieder moment arriveren. Na een laatste blik op de woonkamer liep Chantal naar de gastenslaapkamer en legde het in cadeaupapier verpakte T-shirt onder het laken. Ze controleerde de badkamer. Toilet, wastafel, ligbad. Alles zag er onberispelijk uit. Ze was opgewonden, merkte ze. Sinds een maand verscheen bij Vox een serie artikelen van haar hand. Interviews met mensen die de studentenopstand van 1968 hadden meegemaakt en nu, zoveel jaar later, de balans opmaakten van wat er van de idealen van destijds was terechtgekomen. Vanmiddag had een uitgever gebeld en gevraagd of ze genoeg materiaal had om er een boek van te maken. Ze hoefde niet meteen ja te zeggen. Na de zomervakantie zou hij contact met haar opnemen. Ze was zo opgetogen geweest dat ze Evelyne meteen had willen bellen, maar had vervolgens besloten om met het grote nieuws te wachten tot haar vriendin er zou zijn.