‘Toen ik zijn boek las,’ antwoordde Isabelle Lavillier. ‘Ik wist dat hij aan iets werkte. Wanneer ik ernaar vroeg, deed hij er nogal geheimzinnig over. Net zoals hij nogal geheimzinnig deed over de deelname aan de presidentsverkiezingen. Wij spraken sowieso al niet meer zoveel met elkaar. Niet over wezenlijke zaken. Daarom heb ik zijn boek gelezen, nadat ik stiekem een kopie had gemaakt van het document op zijn laptop. En ik ben me rot geschrokken. Ik vroeg me af of dit de man was voor wie ik mijn studie had opgegeven. Ik voelde me verraden.’
‘Waar is het boek?’ vroeg Jarre.
‘Ik heb de computer en alle USB-sticks die ik vond weggegooid omdat ik wist dat u, meneer Jarre, na de dood van mijn man het huis op zijn kop zou zetten om een motief te vinden voor zijn verdwijning, en later voor zijn dood. Ik kon toen nog niet bevroeden wat Ortola allemaal met het stoffelijk overschot van mijn man zou uithalen nadat hij hem in de rue de Prony had aangetroffen.’
‘Ortola?’ Jarre zat op het puntje van de bank.
‘Ortola is een schurk,’ zei Isabelle Lavillier. ‘Dat wist ik vanaf het moment dat ik hem voor het eerst zag.’
‘Wanneer was dat?’
‘Vorig jaar. Nadat die jongen op het kamp was doodgeschoten en na alle vreselijke dingen die mijn man daarover zei, was Ortola korte tijd zijn bodyguard. Ik heb altijd geprobeerd mijn man te waarschuwen dat die vent niet deugde. Zeker toen Ortola voor de stichting Formosa ging werken. Guy zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken en dat hij met Ortola kon lezen en schrijven.’
‘Wat bedoelde hij daarmee?’ vroeg Jarre.
‘Dat hij waarschijnlijk het een en ander over Ortola wist. Mijn man was nogal wantrouwend als het om naaste medewerkers ging. Die werden van tevoren uitgebreid gescreend.’
Chantal draaide haar hoofd naar Jarre. Aan zijn blik zag ze dat hij hetzelfde dacht als zij. Ergens moest belastend materiaal over Ortola te vinden zijn. In een kluis, op een harddisk. Misschien was Saimir bij het hacken van Lavilliers computer nog meer tegengekomen dan hij haar had verteld.
‘Heeft uw man Marie-Christine Grenoult ook laten screenen?’ vroeg Jarre.
Romy stiet een laatdunkend lachje uit.
‘Mijn man wist dat hij niet om Grenoult heen kon,’ antwoordde Isabelle Lavillier. ‘Daarvoor was ze te rijk. Tegelijkertijd probeerde hij haar op een afstand te houden, omdat ze op zijn positie aasde. En nu…’ Met een wanhopig gebaar hief ze haar handen. ‘Nu zit ze waar ze altijd heeft willen zitten en als ze volgend jaar president wordt, is het mijn fout.’
‘Niet waar, mama.’ Romy hield de hand van haar moeder weer vast.
‘Wel waar.’ Met een gepijnigde blik wendde Isabelle Lavillier zich tot Chantal. ‘Daarom wil ik dat u erover schrijft. Als u dat durft. En als u iemand vindt die het lef heeft om het te publiceren.’
‘En anders gooi je het op internet,’ sloot Romy zich bij haar moeder aan. ‘Als het maar te lezen is!’
Maak er het beste artikel van dat je ooit hebt geschreven. Terwijl Chantal knikte, zag ze de schittering in Saimirs ogen.
‘Wist u dat uw man nog een zoon had?’ vroeg Jarre.
‘Ja,’ antwoordde Isabelle Lavillier. ‘Marianne, de vrouw van Christian, had me verteld hoe haar man was gechanteerd, maar dat hij via die chantage juist in contact was gekomen met iemand die misschien zijn zoon was. Ik herinner me nog goed hoe teleurgesteld Marianne en Christian waren toen de vaderschapstest negatief was. Marianne en Christian hebben altijd graag kinderen willen hebben.’
‘Dus toen wist u dat uw man de vader was.’
Ze slaakte een diepe zucht. ‘Natuurlijk. Daarvoor herinner ik me die zomer in Saint-Florent-le-Vieil maar al te goed. Iedereen ging met iedereen naar bed. Het is een wonder hoe weinig ongelukjes er zijn voorgekomen. Ik heb Guy gezegd dat ik zijn tweede zoon natuurlijk zou accepteren, maar hij riep dat het allemaal onzin was, dat er helemaal geen kind bestond en dat Christian zich door iemand in de luren had laten leggen.’
‘Maar uw man heeft wel betaald,’ zei Chantal.
‘Om ervan af te zijn,’ antwoordde Isabelle Lavillier bitter. ‘Zodat het niet bestond. Stel je voor: een president met een zoon met een strafblad. Dat was net zo erg als een dochter in huis halen die de Palestijnse vlag zou uithangen op de dag dat haar vader president zou worden. Daarom mocht Romy niet thuiskomen. Omdat het niet strookte met zijn politieke ambitie. Daarom heb ik het gedaan!’ Ze stiet een korte schreeuw uit, waarna ze zich in de kussens liet vallen, uitgeput. Op haar gezicht verscheen een mysterieuze glimlach. ‘Ik heb hem vergiftigd,’ zei ze kalm.
Romy keek alsof ze zich erop verheugde het verhaal nog eens te horen.