‘Verdoofd gevoel, tinteling, misselijkheid, duizeligheid, hartkloppingen, fibrillatie van hart- en skeletspieren, hartritmestoornis, shock, coma. De symptomen kunnen heel divers zijn. Maar uiteindelijk volgt onherroepelijk de dood.’
‘Hoelang duurt het voor het gif werkt?’
‘Een kwartier, een halfuur. Meer niet.’
In gedachten spoelt Jarre de film van Guy Lavilliers laatste uur terug. De vernissage in galerie Prisma, het oppikken van Naomi Eggers, de taxirit naar de rue de Prony, het bed in, om vrijwel meteen te sterven. Hoelang duurt een taxirit van de Champs-Élysées naar de rue de Prony? Toch zeker een kwartier. Daarna het voorspel, wat ongetwijfeld niet erg lang duurde. Wanneer heeft de dader het gif kunnen toedienen? En waar?
‘Kun je mij het rapport mailen, Gérard?’ vraagt Jarre. ‘Jouw rapport. Naar mijn privémail. En graag zo snel mogelijk.’
De afslag naar Futuroscope lag even ten noorden van Poitiers. Langs de snelweg stond een woud van reclameborden. Hotels, restaurants. Het pretpark trok jaarlijks meer dan anderhalf miljoen bezoekers, die allemaal moesten slapen en eten. Zonder Chantal iets te vragen, nam Saimir de afslag. Ze hadden internet nodig, zei hij. En een douche. Hij tenminste wel. Zijn kleren plakten. Ze zouden een hotelkamer nemen en waar kon dat beter dan hier. Zomervakantie. Topdrukte. Zoveel mensen dat ze niet zouden opvallen. Zij vond het prima. Net zoals ze het prima vond dat hij erop stond een budgethotel te nemen. De meeste goedkope hotels hebben na negen uur ’s avonds een geautomatiseerde receptie waarbij gasten met hun creditcard inchecken. Niemand zou hen zien.
Hij reed de parkeerplaats op van Etap Hotel. Ze haalden hun bagage uit de auto en gingen het hotel binnen. Geen andere gasten, een onbemande receptie. Op de balie stond een bordje dat verwees naar de betaalautomaat. Saimir stopte de creditcard die Bako hun had meegegeven in het apparaat, koos een kamer voor drie personen en toetste de pincode in die Bako op een begeleidend briefje had geschreven. Even was ze bang dat de kaart zou worden ingeslikt of zou worden geweigerd. Maar alles ging goed.
Hun kamer bevond zich op de vierde verdieping. Een ruim tweepersoonsbed en een kinderbedje, waar ze hun bagage op neergooiden. Twee kleine fauteuils. Een passpiegel. Een bureau met een bureaustoel. Gratis wifi, stond er op een kaartje. Een functionerende airco. Goddank. Een verademing na de rit in de snikhete Clio.
Ze wierp een blik naar buiten. De duisternis was gevallen. Een zee van lichtjes strekte zich voor haar uit. Witte en rode stipjes op de A10, de snelweg naar Parijs. Roze en groene neonlichtreclames van de hotels en restaurants. De in laserstralen gevangen sciencefictionachtige gebouwen van Futuroscope. De locatie had iets symbolisch. De toekomst. Ze wilde niet verder kijken dan een paar uur.
‘Ik moet pissen.’ Saimir, die de laptop alvast op het bureau had gezet, keek haar vragend aan. ‘Maar als jij…’
‘Ga je gang.’
Ze hoefde niet te plassen. Ze had vooral dorst. In haar schoudertas zat nog een half flesje water. Ze nam een slok, maar het water smaakte vies, lauw. Nadat ze de televisie had aangezet, belandde ze in het weerbericht. Een presentatrice met druk gebarende handen waarschuwde voor een actief lagedrukgebied dat NoordwestFrankrijk met rasse schreden naderde en dat men rekening moest houden met zware onweersbuien en windstoten. Chantal zapte naar de volgende zender. Een oude speelfilm. Romy Schneider in bikini, liggend aan de rand van een zwembad, met een toekijkende Alain Delon. De erotiek spatte ervan af. Terwijl ze verder zapte, dacht Chantal aan die andere Romy. Romy Lavillier. Het leek wel of de vrouw voortdurend boos was. Misschien speelde ze het. Uiteindelijk was ze actrice. Misschien lag ze voornamelijk met zichzelf overhoop. Dat ze woedend was geweest om Saimir voor de poort van het chateau tegen te komen, viel nog te begrijpen, maar waarom had ze zo hysterisch gereageerd toen Chantal met Isabelle Lavillier wilde spreken?
Achter haar rug klonk een zucht. Saimir was weer terug. Zijn gezicht stond gespannen en somber tegelijkertijd. Het bezoek aan Poitiers had opgeleverd wat hij al die tijd gehoopt had. Nu moesten er nog een paar dingen worden geregeld. Ze wachtten nog op de foto’s van de vernissage. Met Jarre moesten afspraken worden gemaakt om Saimirs veiligheid niet in gevaar te brengen. Maar als dat allemaal geregeld was, zou Saimir zich overgeven. Zoals hij beloofd had. Terwijl Chantal naar hem keek, ervoer ze dezelfde somberheid. De tijd tikte weg.
‘Heb jij geen honger?’
Hij haalde zijn schouders op, alsof eten hem op dit ogenblik wel het minst interesseerde.
‘Ik anders wel.’ Ze glimlachte. ‘Ik kan me niet herinneren wanneer we voor het laatst iets fatsoenlijks hebben gegeten. We hebben toch wel tijd?’