‘Waarom wil je dan mee?’
‘Omdat twee meer zien dan één,’ antwoordde ze. ‘En des te eerder zijn we weer weg.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Oké. Wacht hier tot ik je een teken geef. Kun je fluiten?’ Hij bracht twee vingers naar zijn mond.
‘Ja.’
‘Zodra je iets ziet wat je niet vertrouwt, fluit je.’
Ze knikte.
Nadat hij aan zijn jasje gevoeld had of hij de SIG en de schroevendraaier bij zich had, stak Saimir schuin de straat over. Chantal leunde over de reling en deed alsof ze naar de treinen keek. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe hij het trottoir afliep, langs het raam van de bar, en daarna inhield. Binnen een paar tellen had hij de deur van het pension geopend. Hij ging naar binnen, kwam even later weer terug en wenkte dat ze moest komen. Ze volgde hetzelfde traject als Saimir en glipte naar binnen. Toen ze de voordeur achter zich had dichtgetrokken, realiseerde ze zich pas wat ze deed. Een inbraak. Ze had nog nooit ergens ingebroken. Stel je voor. Maar ze waren hier niet om te stelen, maar om informatie te zoeken. Eigenlijk was het een vorm van research, zei ze tegen zichzelf. Natuurlijk, ze hield zichzelf voor de gek. Ze wist het, maar ze kon niets beters bedenken. Met een bonkend hart volgde ze Saimir, de steile trap op.
Op de eerste verdieping bevond zich een nauwe overloop. Een kaal peertje aan het plafond verspreidde een zwak licht. Drie deuren aan iedere kant. Zes kamers. Links klonk reggaemuziek. Rechts stond een televisie heel hard. Te horen aan de overdreven geluidseffecten en snerpend hoge violen keek iemand naar een horrorfilm. Aan het eind van de overloop was een deur met een matglazen ruit. De badkamer, vermoedde ze. De urinegeur die haar tegemoetkwam, deed haar bijna kokhalzen. Saimir had zich omgedraaid. Met een vragende blik wees hij op de kamerdeuren. Geen naambordjes. Alleen op de eerste deur links was met punaises een kartonnetje bevestigd met GEBREMARIAM. Hij gebaarde dat zij links of rechts moest aankloppen terwijl hij zich ondertussen in de badkamer zou verbergen. Daarna maakte hij een schietbeweging, ten teken dat ze niet bang hoefde te zijn als er iets zou misgaan. Ja? Ze knikte en wachtte tot hij zich in de badkamer had terugtrokken. De deur, zag ze, liet hij op een kier staan.
Ze twijfelde waar ze zou aankloppen. Uiteindelijk koos ze voor ‘Gebremariam’, de kamer waar de reggaemuziek vandaan kwam. Ze klopte aan. Geen reactie. Een tweede keer. Na de derde keer werd het slot opengedraaid. Terwijl een grote Afrikaan met alleen een onderbroek aan en op zijn hoofd een in rastakleuren gebreid petje in de deuropening verscheen, sloeg de hasjgeur haar vol in het gezicht.
‘Ja?’
De man maakte zich breed alsof hij wilde verhinderen dat ze de kamer in keek.
‘Ik zoek eh… Bruno,’ zei ze.
‘Daar.’ Hij wees schuin naar de overkant, waarna hij zijn kamerdeur met een klap dichttrok en de sleutel weer in het slot draaide.
Saimir, die blijkbaar alles gehoord had, kwam de badkamer uit, stak grijnzend zijn duim op en liep naar de deur van Bruno’s kamer. Er volgde een vragende blik om zeker te zijn dat het de juiste deur was.
Ze knikte.
Hij stak de schroevendraaier tussen het slot en het kozijn en wrikte één keer. Ze hoorde het versplinteren van hout. Terwijl hij gebaarde dat ze op afstand moest blijven, duwde hij met één hand de deur open, de andere hand onder zijn jasje, klaar om het pistool te trekken. Chantal vroeg zich af of hij daadwerkelijk zou schieten als zich iemand in de kamer bevond. Ze kon zich niet voorstellen dat Saimir het wapen zou gebruiken. Hij stapte over de drempel, knipte het licht aan en gaf haar een teken dat de kust veilig was.
Ze trok de deur zachtjes achter zich dicht en liet haar blik door de kamer gaan. Een kleine ruimte. Zo’n drie bij vier meter, schatte ze. Links een versleten slaapbank. Rechts een wasbak, daarnaast een koelkast vol vetvlekken. Een klerenkast zonder kastdeuren. Er hingen een paar witte hemden en twee pakken. Ondergoed en sokken waren op een plank bij elkaar gepropt. Verschillende paren schoenen, de meeste van goede kwaliteit. Een leren fauteuil keek uit op een televisietoestel. Rechts van het raam een boekenkast met voornamelijk dvd’s, een paar ordners en wat prullaria. Tegen de muur was een eettafel geplaatst met, op de hoek, een computer. Aan de muur posters van Bruce Willis en een jonge Pamela Anderson. Ze dacht aan wat Bruno zijn grootmoeder wijs had gemaakt. Vertegenwoordiger voor een Amerikaanse firma. Op de pakken en schoenen na leek Marcheix een nogal armoedig bestaan te leiden. Zijn kamertje had veel weg van de cel van een gedetineerde. Een smerig pension met een troosteloos uitzicht. Door het raam drong het geluid naar binnen van een trein die kreunend en knarsend tot stilstand kwam. De muziek uit de bar dreunde onophoudelijk door de vloer naar boven.