Chantal had Naomi de gastenkamer laten zien. Op bed lagen Evelynes koffer en tas. Chantal haalde de bagage van het bed en zei dat ze binnenkort op vakantie ging. Naomi wilde niet eens weten waarheen. Chantal beloofde voor morgen de wekker te zetten en ging naar haar eigen slaapkamer. Toen ze het bedlampje uitdeed, was het bijna drie uur geweest.
‘Naomi?’
Ze klopte op de deur van de gastenkamer. Tot haar verrassing deed Naomi meteen open. Gedoucht, geföhnd, perfect opgemaakt en gehuld in een wolk parfum. Een blik alsof er gisteren niemand in haar bed was gestorven, in niets lijkend op het hoopje ellende dat nog geen zes uur geleden in de rue Pavée was aangespoeld, smekend om hulp. Een ijskonijn. Misschien speelde Naomi het, maar als dat zo was, maakte ze er een overtuigende voorstelling van.
‘Koffie?’
‘Nee, dank je.’ Quasi-gegeneerd keek ze naar haar blote voeten.
‘Ach… natuurlijk. Je schoenen. Welke maat heb je?’ ‘Zevenendertig.’
‘Momentje.’ In haar kleerkast lag een paar dat Chantal te klein had gekocht. Lage schoenen, zonder hak, die ze nooit had gedragen.
Naomi probeerde de schoenen. ‘Perfect,’ zei ze iets te enthousiast. ‘Zodra ik thuis ben, stuur ik ze met de post terug.’
Gisteren hadden ze hun adresgegevens uitgewisseld.
‘Je mag de schoenen houden,’ zei Chantal.
‘Nee, nee. Je krijgt ze terug.’
‘Goed. Echt geen koffie?’
‘Ik ga meteen weg,’ antwoordde Naomi na een blik op haar horloge. ‘Als je het niet erg vindt?’
Helemaal niet. Chantal slikte de woorden in. Ze legde uit waar Saint-Paul, het dichtstbijzijnde metrostation, lag en liet haar uit. De stilte in het appartement daarna voelde weldadig. Alleen. Eindelijk. Ze zette de radio aan en maakte een dubbele espresso, waarvan ze wachtend op het nieuws van zeven uur met kleine slokjes genoot. France Inter opende met de onlusten in Syrië, daarna volgde een bericht over de socialistische partij die moeite had om het eens te worden over één kandidaat voor de presidentsverkiezingen volgend jaar. Niets over de dood van Guy Lavillier, niet eens of iemand hem miste. Ze zette de radio zachter, ging achter haar laptop zitten en surfte naar de belangrijkste nieuwssites. Geen berichten over Guy Lavillier. Natuurlijk niet. Zondagochtend. Parijs sliep nog. Bovendien draaiden alle nieuwsredacties vanwege de vakantie op halve bezetting. Chantal maakte een tweede dubbele espresso, gooide er extra veel suiker in en ging aan het werk.
Op Google leverde ‘Guy Lavillier’ meer dan tweehonderdduizend hits op. Nadat ze de naam verbonden had met ‘La Nouvelle France’ bleven er nog ruim tachtigduizend over. Artikelen, interviews, fragmenten uit radio- en televisieoptredens, verslagen van parlements-zittingen waar hij het woord had gevoerd, meningen óver Guy Lavillier, héél veel meningen, vooral afkomstig van het alsmaar groeiende legioen bloggers en twitteraars. Een stortvloed aan informatie. Om alles enigszins in kaart te brengen waren dagen nodig. Tijd die ze niet had. Ze dwong zichzelf te beginnen bij het begin. Wat wist ze? Lavillier was een omstreden politicus, bekend vanwege zijn standpunten over de Franse identiteit en buitenlanders. Hij was burgemeester van Saint-Denis, de randgemeente van Parijs met het hoogste percentage allochtonen, en hij was parlementslid. Ze meende zich te herinneren dat hij getrouwd was, maar met de hoeveelste vrouw wist ze niet. Had hij kinderen? Iemand moest zich toch druk maken over het feit dat hij vannacht niet was thuisgekomen.
Ze dacht aan het grote witte huis, ergens in Parijs, waar Guy Lavillier nu dood op bed lag, naakt. De boulevardpers zou over elkaar heen buitelen om een foto van het slachtoffer te bemachtigen. Ze zag de koppen al voor zich. Een uit de hand gelopen seksavontuur, een politiek schandaal. Nieuws om van te smullen. Een gevoel van leedvermaak maakte zich kort van haar meester. Nee, hield ze zichzelf voor, ze was een serieuze journalist, iemand die het nieuws wilde duiden. Sec, zonder sensatie. Wat betekende Lavilliers dood voor La Nouvelle France? Was er iemand die zijn plaats innam of stierf de politieke beweging een vroege dood? Maar eerst moest ze een tweede bron zien te vinden die Guy Lavilliers dood bevestigde. Waar? Ze begon te zoeken, de belangrijkste gegevens kopiërend naar een nieuw document.
Guy Lavillier was geboren op 2 maart 1949 in Saint-Denis. Na het gymnasium had hij rechten gestudeerd aan de Sorbonne, net als zijn vader en grootvader. In 1973 studeerde Guy Lavillier af en werd hij junior op het advocatenkantoor van zijn vader in Saint-Denis. In een oud krantenartikel vond ze een foto waarop drie generaties advocaten poseerden. Een jonge Guy, geflankeerd door zijn vader en grootvader. Uit de houding van de drie sprak de arrogantie van mannen die het gemaakt hebben. De villa op de achtergrond was vermoedelijk het ouderlijk huis. Een villa van baksteen met hoge ramen en openslaande deuren die naar een parkachtige tuin leidden. De foto deed haar denken aan het huis van opa en oma, het geboortehuis van haar moeder. Zelfs de tuinen leken op elkaar. Een groot gazon omgeven door bosschages en bomen. Waarschijnlijk liep er om het terrein ook nog een muur, net als bij opa en oma.