‘Wanneer zou hij vertrekken?’
‘Op zaterdag. Met het vliegtuig.’
Koortsachtig dacht Chantal na over de volgende zet. ‘Ik heb alleen een telefoonnummer,’ zei ze. ‘En misschien wel het foute, want er wordt alsmaar niet opgenomen. Hebt u toevallig Bruno’s adres, zodat ik hem een briefje kan schrijven om met mij contact op te nemen?’
‘Natuurlijk.’ De vrouw slofte naar het buffet en trok een la open. ‘Hier.’ Ze gaf een half blocnotevelletje aan Chantal.
Bruno Marcheix, 148 avenue de Nantes, Poitiers. 06 – 83457139
Snel schreef Chantal de gegevens over.
Buiten klonk getoeter.
Ze wierp een blik op de ramen met de gesloten luiken. Iemand gaf vol gas, de koppeling ingetrapt. Een brullende motor. Saimir? Ze meende een stem te horen, schril en hysterisch. ‘Zou ik de foto van Bruno mogen lenen? Voor het interview,’ voegde ze er haastig aan toe. ‘Ik stuur u het portret daarna natuurlijk zo snel mogelijk terug.’
‘Goed, als u denkt dat eh…’
Voor de vrouw zich kon bedenken, nam Chantal de foto en stopte die in haar schoudertas. Opnieuw getoeter. Nog meer gas.
‘Ik moet nu echt weg, mevrouw.’
‘Maar eh…’ Het oude vrouwtje leek volkomen overrompeld.
Vanuit het belendende vertrek klonk het alsof iemand met een stok ergens tegenaan sloeg.
‘Mijn man.’ Ze begon weer te fluisteren. ‘Als u over Bruno schrijft, wilt u dan onze naam erbuiten houden?’
‘Natuurlijk.’
‘Ja?’
‘Dat beloof ik u.’ Na een korte handdruk rende Chantal naar buiten.
Het appartementencomplex aan de boulevard de la Saline dateert uit de jaren zeventig of tachtig. Veel beton. Vier etages. Door de piramideconstructie krijgen alle balkons evenveel zon. De naam van het complex prijkt boven de ingang: STELLA.
Het appartement waar de vader van de journaliste verblijft, bevindt zich op de bovenste verdieping. Een uur geleden is Milos de woning binnengedrongen om poolshoogte te nemen. Een prachtig uitzicht op een kalme zee, in de verte de havendam en binnen- en uitvarende schepen. Viskotters begeleid door zwermen meeuwen, vrachtschepen, een enkele veerboot. Links, buiten de bescherming van de dam, strekt zich de Atlantische Oceaan uit. Een immense plas met witte schuimkopjes.
Het appartement telt drie slaapkamers, waarvan de grootste in gebruik is. Een rommelig, inderhaast verlaten bed, de lakens op de grond, een lege fles Veuve Clicquot en twee glazen op het nachtkastje. Waarschijnlijk zijn de twee naar een restaurant vertrokken. Of ze maken een strandwandeling.
Milos werpt een blik op zijn horloge. Vier uur. Niet echt etenstijd. Maar wie maalt er om eten als je verliefd bent? Ongewild gaan zijn gedachten naar de laatste zondag met Nadja op Les Ages. Een hele dag in bed, onverzadigbaar naar elkaar. Als de honden niet zo om hun eten hadden staan janken, lagen ze nu nog in bed. Slapen, vrijen, slapen, vrijen. Hadden ze dat maar gedaan.
Zittend op het muurtje, de rug naar zee, houdt hij de ingang van het appartementencomplex in de gaten. Iedere tien minuten gaat er wel iemand naar binnen of naar buiten. Ouders met kinderen, oudere echtparen. Het licht is zo scherp dat het pijn aan de ogen doet. Zelfs met een zonnebril. Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes of hij de weduwnaar en vader van de journaliste herkent. In zijn rugzak zitten een paar foto’s die de Albanees van internet heeft geplukt. De weduwnaar is een lange, slungelige vent van bijna twee meter. Op een van de foto’s zit hij kromgebogen op een podium met een gitaar die hij vasthoudt alsof het een vrouw is. Zijn vriendin, zo weet Milos na zijn rondje door het appartement, gebruikt een fijn rozig parfum en heeft kleine voeten. In de badkamer heeft Milos in een borstel halflang blond geverfd haar aangetroffen. Verder weet hij niets. Geen naam, leeftijd of gezicht. Niet erg. Denkend aan het bed in de slaapkamer kan hij zich niet voorstellen dat de twee ook maar één stap zonder elkaar zullen zetten.
Er klinkt een scheepshoorn. Het geluid vermengt zich met de Regendruppel Prelude op zijn iPod. Hij draait zich om. De veerboot vaart uit. Naar Poole, Portsmouth of een andere bestemming. Hoelang duurt zo’n overtocht? Een halve dag? Tegen die tijd mag hij toch hopen dat de gijzeling in volle gang is en dat hij iets heeft om de journaliste en de zigeuner te grazen te nemen. Tussen de pianoarpeggio’s mengt zich geblaf. Op het strandje rent een jonge vrouw met drie grote honden voorbij. Snel richt Milos zijn blik weer op de ingang van het appartementencomplex.
‘Jij?!’
Bij de ingang van de cour liep Chantal tegen een schuimbekkende Romy aan.
‘Ik dacht nog dat je deugde,’ begon de dochter van Guy Lavillier met van woede trillende lippen. ‘Maar ik heb me weer eens vergist. Niet te geloven.’ Uit haar jasje haalde ze een pakje sigaretten en stak er een op. ‘Wat een gotspe.’