De laatste foto wordt op tafel gekwakt. ‘Klootzak!’
Nadja kijkt hem nu recht aan, wanhopig, de tranen in haar ogen. Help me! Als bewijs dat het geen grap is, hebben ze haar een krant in handen gedrukt. De Figaro van woensdag. Is het vandaag woensdag? Op de voorpagina staat een foto van een of andere politicus die vermoord is. Merde! Milos wordt gek van woede. Hij zou het willen uitbrullen, maar beseft dat dat geen enkele zin heeft. Ze kunnen met hem doen wat ze willen.
‘We houden haar vast uit voorzorg,’ zegt de Albanees. ‘Zodat haar niets overkomt. Want dat zou zonde zijn.’ Hij grijnst. ‘Ik beloof je dat het haar aan niets zal ontbreken.’
‘Als je…’
Het pistool wordt met zo’n kracht in zijn rug gestoken dat het Milos de adem beneemt.
‘Lieve jongen…’ De opdrachtgever schudt meewarig zijn hoofd. ‘Jouw Snoepje is niet mijn type. Wat dat betreft verschillen we duidelijk van smaak. Dus maak je niet ongerust en concentreer je op de journaliste en de zigeuner. Waarschijnlijk trekken die twee samen op. Als je de een hebt…’ – met zijn duim en wijsvinger maakt hij een schietbeweging –‘… heb je de ander. We zijn de beroerdsten niet, dus zullen we je helpen met informatie, geld, wat je maar nodig hebt. We hebben uitstekende contacten bij de politie, bij justitie. De zigeunerjongen wordt gezocht. Zodra ik iets hoor, laat ik het jou als eerste weten. O ja…’ Hij steekt zijn zoveelste sigaret op. ‘Die zigeuner is trouwens gewapend. Niet dat ik denk dat hij zal schieten. Het is een student en een muzikant. Een dromer. Net als jij, Milos. En dromers maken fouten. Dus zorg dat je die twee te grazen neemt, des te eerder ben je weer bij je Snoepje.’
Bako bewoonde het enige stenen huis op het kamp. Om de documenten in alle rust te kunnen lezen, had hij Chantal de salon aangeboden. De beste kamer van het huis. Hij zei het met een stralend gezicht. Toen ze de kamer betrad, had ze even moeten slikken van alle lampjes met kristallen tingeltjes, de protserige imitatie Louis XVI-meubels, de roze fluwelen gordijnen en de vitrinekast die uitpuilde van de porseleinen beeldjes en andere prullaria. Saimir startte de laptop – een MacBook Pro – en surfte van de ene server naar de andere om uiteindelijk bij Google Docs te belanden, waar hij drie documenten aanklikte die, eenmaal geopend, volstrekt abracadabra waren. Na het intikken van een zoveelste wachtwoord – Chantal schatte het aantal aanslagen telkens tussen de twintig en de dertig – verscheen er eindelijk een leesbare tekst. Vervolgens verliet Saimir het huis. Om zijn wonden te laten verzorgen, zoals hij zei, en een beetje gitaar te spelen met de jongens. Even later hoorde ze hem spelen, als een jonge god die met spetterende solo’s de anderen opzweepte.
Ze probeerde zich af te sluiten voor de muziek en begon te lezen. Het eerste document ging over Lavilliers bastaardzoon. Saimir had het mailverkeer, dat voornamelijk bestond uit eenrichtingsmailverkeer van de afperser, in chronologische volgorde gekopieerd en hier en daar voorzien van aantekeningen. De man had zijn mails zonder voor- of achternaam verstuurd vanuit diverse internetcafés in Poitiers. Saimir had een plattegrondje van de stad toegevoegd en de adressen gearceerd.
De eerste mail die hij had onderschept, dateerde van november vorig jaar. De afperser presenteerde zichzelf als Lavilliers bastaardzoon en beschuldigde de politicus ervan in de zomer van 1968 een kind te hebben verwekt bij de nog geen zestienjarige Dédée Giraud, de dochter van de pachter. De man verwees naar een dagboek dat een jaar geleden, na het overlijden van Dédée Giraud, in zijn bezit was gekomen. Hij had geld geëist en dreigde naar de pers te stappen als Lavillier niet betaalde. Vervolgens had Lavillier betaald, daarmee impliciet toegevend dat hij de pachtersdochter destijds zwanger had gemaakt. Volgens de mails ging het om tweemaal vijfentwintigduizend euro, die ’s nachts op een parkeerplaats langs de A10 in de buurt van Châtellerault waren achtergelaten.
Een maand geleden had de man zijn koers opeens gewijzigd en een vaderschapstest geëist. Het ging hem niet om geld maar om ‘eer’ en hij wilde erkend worden als wettige zoon en dezelfde rechten genieten als de andere kinderen van Lavillier. In een korte mail had Lavillier het voorstel van de hand gewezen en een eenmalig bedrag van honderdduizend euro aangeboden. Dat had de bastaardzoon vervolgens geweigerd, waarna hij gedreigd had Lavillier te vergiftigen als hij niet op zijn eisen inging.
Chantal las de laatste mail, die twee weken geleden verstuurd was, nogmaals. Het stond er echt. vergiftigen. Ze herinnerde zich wat Naomi had verteld over een zwetende, over zijn hele lijf trillende Lavillier, het schuim op zijn mond. Was Lavillier niet aan een hartstilstand overleden maar als gevolg van een vergiftiging? Maar waar en hoe had Lavilliers bastaardzoon dan toegeslagen?