‘Nu wel. En u zult me niet gauw vergeten.’
De man fronste zijn voorhoofd.
‘Put u veel voldoening uit het bang maken en afpersen van weerloze vrouwen? Ik heb het nu over een specifieke vrouw, maar ik denk dat zij niet de enige is die u geld afhandig maakt.’
De man kneep zijn ogen samen. ‘Ik heb geen idee waarover u het hebt.’
‘Nee? Zegt de naam Mrs. Redman u iets?’
Er kwam een begrijpende blik in de ogen van de man, maar hij sloeg ze snel neer. ‘Ze staat in mijn boekhouding.’
‘En hoelang staat ze al in uw “boekhouding”?’
‘Wat bedoelt u?’ snauwde hij. ‘Wat gaat het u trouwens aan?’
Die vraag negerend, zei Blake: ‘Volgens mij vraagt u onrechtmatig geld van haar en haar dochter. Volgens mij is de lening al dubbel en dwars afbetaald. Ik heb de oorspronkelijke documenten gezien en weet hoeveel u van hen hebt gekregen. Nu wil ik uw boekhouding zien.’
Dit was Blake op het oorlogspad. Blake in zijn onberispelijke handgemaakte pak en zijden overhemd. Blake met zo’n onverzettelijke uitdrukking op zijn gezicht, dat de andere man inbond.
‘Als u niet meewerkt, ga ik naar de politie,’ voegde Blake eraan toe, zonder zijn ogen ook maar een seconde van die van de man af te halen.
‘U kunt beter binnenkomen.’ Mr. Draydons ogen schoten de straat op en af om te zien of er iemand keek.
Nog een teken dat dit niet de eerste keer was dat er een woedende klant op zijn stoep stond, dacht Blake.
Het huis was ingericht zoals Blake al had vermoed; met dure meubels, ongetwijfeld aangeschaft van zijn onrechtmatig verkregen geld. Maar hij gaf geen commentaar, bleef domweg wachten tot de man de gevraagde papieren had gepakt.
Toen Blake de bedragen zag, werd zijn bloeddruk gevaarlijk hoog. Het liefst had hij de man in elkaar geslagen, ervoor gezorgd dat hij dit niemand meer kon aandoen. Wat Kara en haar moeder hem met de jaren hadden betaald, was vergeleken met de oorspronkelijke lening – plus rente – veel en veel meer dan hij had verwacht.
Deze man was een valse oplichter en zou moeten worden opgesloten. Maar daarom was hij niet hierheen gekomen. Hij was hierheen gekomen om Kara te helpen. Kara en haar moeder.
‘U bent het vast wel met me eens,’ zei hij op ijskoude toon, ‘dat hun schuld is afgelost. Feitelijk dubbel en dwars, maar daar gaan we niet nader op in. Nu tenminste niet.’ Hij keek de man dreigend aan om hem duidelijk te maken dat hij pas goed problemen zou krijgen als hij niet deed wat er van hem werd gevraagd. ‘Ik wil dat u die documenten hier en nu verscheurt en die mensen met rust laat. Zo niet, dan ga ik naar de politie. Dit is pure oplichterij.’
Tegen de tijd dat Blake was uitgesproken, keek de man vreselijk nerveus. ‘Dit is een ongelukkige vergissing mijnerzijds. Ik geef u de papieren. U mag ermee doen wat u wilt.’
‘Wat edelmoedig, in aanmerking genomen hoeveel u de Redmans afhandig hebt gemaakt,’ zei Blake met een stem die droop van sarcasme. Vervolgens scheurde hij alle papieren twee keer doormidden voordat hij ze in zijn zak stopte. ‘Goedendag, Mr. Draydon. Ik hoop u nooit meer te zien.’
Toen Blake weer in zijn auto zat, leunde hij met gesloten ogen achterover. Hij wist niet hoe het hem was gelukt zijn handen thuis te houden. Die man hoorde in de gevangenis, niet in een mooi huis dat hij had betaald met de opbrengst van frauduleuze zaken. Maar in ieder geval waren Kara en haar moeder van hem verlost. Dat was het belangrijkste. Ze hoefden nu niet meer bang te zijn dat er een woekeraar op hun deur kwam kloppen.
Hij wilde echter niet dat ze weggingen, in ieder geval niet dat Kara wegging. Hoe ondenkbaar het ook was, hij was verliefd op haar en hield van haar.
Ondanks de eed die hij bij zichzelf had afgelegd, hield hij van haar! Dat was een schokkende ontdekking.
Hij wist dat Kara loyaal, betrouwbaar en aardig was. Bovendien was ze zwanger van hem. Maar dat gaf niet de doorslag. Ook als ze niet zwanger was geweest, zou hij van haar hebben gehouden. Nooit eerder had hij iemand ontmoet zoals zij, en hij betwijfelde of hij ooit nog iemand als zij zou ontmoeten. Maar maakte hij nog een kans bij haar? Of had hij alles verpest door haar zijn hulp te weigeren toen ze die het hardst nodig had?
Zonder Blake leek het huis leeg. Ze zou opgelucht moeten zijn dat hij er niet was, maar in plaats daarvan liep ze met haar ziel onder haar arm van de ene kamer naar de andere. Haar moeder zat tevreden in haar slaapkamer televisie te kijken. Ze was gewend aan kleinere kamers en voelde zich niet helemaal op haar gemak in zo’n groot huis.
Kara kon echter niet stilzitten en ijsbeerde door het huis als een gekooid dier. Toen Blake eindelijk thuiskwam, wilde ze naar hem toe rennen, haar armen om hem heen slaan en kracht putten uit zijn kracht. In plaats daarvan keek ze hem glimlachend aan.