‘Natuurlijk. Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb. Je moet spullen kopen voor de baby.’
Het was een immense opluchting dat ze niet echt hoefde te liegen. ‘Je hebt geen idee hoeveel die tegenwoordig kosten.’ Hoe kon ze zo normaal klinken, terwijl ze over haar hele lichaam trilde? Zoiets als dit had ze nog nooit gedaan, en ze hoopte het ook nooit meer te hoeven doen. Ze was verstijfd van angst, haar mond was droog, en ze was ervan overtuigd dat hij kon zien hoe onbehaaglijk ze zich voelde.
‘Ik zal meteen een bankrekening voor je openen en er vijfduizend pond op storten.’
Kara deed haar ogen dicht. Hoe kon ze hem vertellen dat het niet genoeg was? Dat ze vijf keer zoveel nodig had? Het was moeilijk te bevatten dat de oorspronkelijke lening zo was opgelopen. Maar omdat haar vader nooit iets had afgelost, zaten zij nu met de gebakken peren. Blake was de enige die hen kon helpen.
Toen hij met een vinger haar kin omhoogduwde, deed ze trillend haar ogen open en haar keel werd dichtgeknepen van angst. Hoewel hij zijn wenkbrauwen fronste, was zijn stem zacht. ‘Wat is er, Kara?’
‘Het is niet genoeg,’ fluisterde ze.
Ofschoon zijn gezichtsuitdrukking niet veranderde, verstijfde zijn lichaam. ‘Niet genoeg? Wat ga je dan allemaal kopen voor onze baby?’ vroeg hij op een toon die haar ongerust maakte.
‘Er is ontzettend veel nodig,’ zei ze aarzelend. ‘Een kinderwagen, een wieg, een wandelwagen, kleertjes. Van alles. Ik moet een kinderkamer inrichten, dus ik moet nieuwe meubels kopen. Alles bij elkaar heb ik ongeveer vijfentwintigduizend pond nodig.’ Haar hart bonsde zo heftig dat ze bang was dat het uit haar borst zou springen.
Hij keek haar zo strak aan, dat ze zich mijlenver weg wenste. Nog nooit had ze zich zo opgelaten gevoeld als nu. Ze had het haar moeder echter beloofd, dus ze moest doorzetten.
‘Denk je echt dat ik geloof dat babyspullen zoveel kosten?’ vroeg hij scherp. ‘Volgens mij…’ Hij kneep zo hard in haar onderarmen dat het pijn deed, maar ze gaf geen krimp. ‘…wil je er zelf beter van worden. Heb ik gelijk of niet?’
Haar maag draaide zich om, maar ze kon haar moeder niet in de steek laten. ‘Je mag denken wat je wilt, Blake, maar ik zou niet zonder gegronde reden om geld bedelen.’
Blake verfoeide zijn gedachtegang, maar hij kon er niets aan doen. Het leek erop dat Kara van het luxeleven had geproefd en had ontdekt dat het haar beviel. Het leek erop dat ze het verkoos boven het eenvoudige leven dat ze leidde met haar moeder. Nu probeerde ze blijkbaar een slaatje te slaan uit haar zwangerschap. Ook al wist hij niet hoeveel babyspullen kostten, hij was er zeker van dat het lang niet zoveel was als Kara vroeg. Niet dat hij het erg vond om haar geld te geven voor zijn ongeboren kind, maar hij hield er niet van dat hij in de maling werd genomen.
Onwelkome herinneringen aan Melanie kwamen bij hem boven. Melanie die andermans kind wilde doen doorgaan voor zijn kind. Melanie die een deel van zijn vermogen eiste. Zodra het idee had postgevat, raakte hij het niet meer kwijt. Bovendien kon hij niet negeren dat hij Kara voor haar deur in de armen van een andere man had gezien.
Eigenlijk had hij niet geloofd dat de man een vriend was van haar moeder omdat die een teruggetrokken leven leidde. Maar hoe wantrouwig hij destijds ook was geweest, hij had haar het voordeel van de twijfel gegund. Hij had haar zelfs zijn verontschuldigingen aangeboden voor zijn achterdochtige vragen.
De gedachte dat hij zich had vergist, deed pijn. Hij had echt geloofd dat Kara anders was. Verdraaid, hij had haar zelfs ten huwelijk willen vragen. Ze had hem betoverd op een manier die hij nooit had verwacht, laat staan gewild.
En nu dit! Hoe kwam het toch dat vrouwen altijd dachten dat hij een gemakkelijke prooi was? Zijn ervaring met Melanie had hem voorzichtig gemaakt, en dat was hij al die jaren gebleven. Waarom was hij dan nu niet op zijn hoede geweest? Waarom had hij Kara toegelaten in zijn leven en in zijn hart?
Nu keek ze hem aan alsof ze wilde dat ze het nooit had gevraagd. En terecht! Haar gezicht was lijkbleek. Hij was zo teleurgesteld, dat hij haar wilde wegsturen, weg uit zijn kantoor en weg uit zijn leven.
‘En wat mag die reden dan wel zijn?’ vroeg hij nors, tegen beter weten in hopend dat hij opnieuw de verkeerde conclusie had getrokken.
‘Dat kan ik je niet vertellen, Blake.’ Beschaamd liet ze haar hoofd hangen.
‘Kun je het niet of wil je het niet?’ Toen ze geen antwoord gaf en in plaats van hem aan te kijken ongelukkig naar haar voeten staarde, zei hij bars: ‘Ik zal je vertellen wat ík denk, Kara. Ik denk dat je me in de maling probeert te nemen. Ik denk dat je de baby gebruikt om er zelf beter van te worden. Ik denk dat je me net als Melanie probeert te bedriegen en –’