‘Om te beginnen, moeten we een afspraak met de dokter maken om je toestand te laten bevestigen.’
‘Die hoeft niet bevestigd te worden, Blake.’ Ze bleef hem strak en uitdagend aankijken.
‘Maar je moet toch naar een arts. Ik wil voor je zorgen.’
Hij wilde! Zij wilde dat ze nooit met hem naar Italië was gegaan. Dat bleek de grootste vergissing van haar leven te zijn geweest! Hoe had ze zo dom kunnen zijn verliefd te worden op haar baas, een man met een hart van steen? Zoiets stoms had ze nog nooit gedaan. Maar hij wierp haar een reddingsboei toe, en ze zou nog dommer zijn als ze die niet greep.
‘Oké,’ zei ze met tegenzin.
‘Wil je een tijdje vrij?’
Wat was hij verdraaid praktisch! Het enige wat ze wilde, was zijn liefde! Maar dat was nu een loze droom. Hij hielp haar alleen omdat het juist was. ‘Graag, een paar dagen als het kan. Het gaat niet goed met mijn moeder. Ze heeft in het ziekenhuis gelegen.’ Ze zou hem dolgraag vertellen waarom, maar hun relatie was duidelijk voorbij. Zulke geheimen zou ze nooit meer met Blake delen.
‘Waarom heb je dat niet eerder gezegd?’ vroeg hij meteen. ‘Je had thuis moeten blijven.’
‘En jou laten denken dat ik laf was? Vergeet het maar.’ Met lugubere voldoening zag ze dat zijn neusgaten wijder werden en zijn ogen begonnen te fonkelen.
‘Ik breng je naar huis. Je moet bij je moeder zijn.’
Kara stak haar kin naar voren. ‘Dat hoeft niet. Ik ben met de auto.’
Pas toen ze zijn kamer uit was, merkte ze hoe benauwd ze het had. Ze haalde diep adem, deed haar ogen dicht en hield zich vast aan de rand van haar bureau om haar evenwicht te bewaren. Zodoende zag ze niet dat Blake haar was gevolgd. Dat merkte ze pas toen hij een arm om haar middel sloeg en haar hoofd tegen zijn schouder legde.
‘Ik breng je naar huis,’ zei hij resoluut. ‘Geen tegenspraak. In deze toestand kun je niet rijden.’
Deze toestand heb ik aan jou te danken, dacht ze. Ze wilde zich losrukken, maar reageerde onwillekeurig op zijn aanraking. Hoe gek het ook was, ondanks alles wilde ze dat hij voor haar zorgde. Ze wilde kracht putten uit zijn kracht. Het zou zo gemakkelijk zijn. En erg gevaarlijk!
Zonder iets te zeggen zat ze naast hem op de achterbank, zich er nauwelijks van bewust dat hij zijn chauffeur aanwijzingen gaf. Pas toen ze waren aangekomen bij haar huis, toen Blake was uitgestapt en met haar over het paadje naar de voordeur liep, zei ze iets. ‘Je hoeft me niet naar binnen te brengen. Ik ben –’
‘Dat moet ik wél,’ zei hij scherp. ‘Bovendien wil ik je moeder zien. Tot op zekere hoogte voel ik me schuldig. Als ik ergens mee kan helpen, dan –’
‘We hebben je hulp niet nodig, Blake,’ zei ze vastberaden. Het liefst had ze hem de waarheid verteld, hem bekend hoe wanhopig hun situatie was, maar dat was haar eer te na. ‘Het enige wat we willen… Het enige wat ik wil, is verder leven.’
‘Je vergeet dat ik nu deel uitmaak van je leven,’ zei hij gedecideerd.
Als Blake ergens zijn zinnen op had gezet, kon niemand hem niet tegenhouden, realiseerde ze zich.
Lynnes mond viel open toen ze Blake achter Kara aan naar binnen zag komen.
‘Mrs. Redman,’ zei hij meteen. ‘Kara zei dat u in het ziekenhuis hebt gelegen. Hoe gaat het nu met u?’
Bij het zien van haar moeders verbaasde gezicht zei Kara snel: ‘Ik mag een paar dagen vrij nemen om voor je te zorgen. Is dat niet aardig van hem?’
Haar moeder keek van Kara naar Blake en weer terug. ‘Ja. Dank je, Blake.’ Maar het klonk zo vormelijk, dat Kara wist dat ze het niet meende.
‘Graag gedaan,’ zei hij.
‘Ik neem de rest van de week vrij, als je dat goedvindt,’ zei Kara. Ze popelde om hem de deur uit te werken. Hoe minder ze hem zag, des te gemakkelijker kon ze doorgaan met haar leven en zich over hem heen zetten. Alsof ze dat ooit zou kunnen… ‘Maar maandagochtend ben ik er weer.’
Pas toen hij weg was, besefte ze hoe nerveus ze was. Ze liet zich in een stoel zakken en deed haar ogen dicht.
‘Wat heb je hem verteld?’ vroeg haar moeder.
Kara’s ogen vlogen weer open. ‘Niets. Alleen dat je in het ziekenhuis hebt gelegen. Hij vroeg niet waarom en ik heb het niet uit mezelf verteld. Je denkt toch niet dat ik hem zou vertellen over onze financiële problemen?’
Lynne deed haar ogen dicht en bleef zo lang zwijgen, dat Kara ongerust werd. ‘Mama?’
‘Blake is een goede man,’ zei Lynne, haar dochter aankijkend.
Kara zuchtte. ‘Ik weet het. Hij heeft beloofd te helpen, maar diep in mijn hart voel ik dat hij nu een hekel aan me heeft. Ik weet het bijna zeker. De baby en ik zullen zijn leven gecompliceerd maken en dat bevalt hem niet. O, mama, alles ging zo goed tussen ons. Ik dacht echt dat mijn leven zou veranderen. Ik ben zo stom geweest.’