Hoofdstuk 9
‘Ik zou liegen als ik zei dat ik gelukkig was met de situatie,’ zei Blake. Zoals altijd als hij uit zijn humeur was, waren zijn ogen lichter grijs geworden, bijna zilverkleurig.
‘Denk je dat ik dat wel ben?’ vroeg ze scherp.
‘We waren vrijdagavond allebei van slag. Misschien heb ik dingen gezegd die ik niet had moeten zeggen.’
Zeg dat wel, schoot het door haar heen. Ze hield er niet van dat haar eerlijkheid in twijfel werd getrokken.
‘We moeten praten. Kom je vanavond met me mee naar huis? Dan kunnen we deze kwestie onder het eten bespreken.’
Deze kwestie! Alsof het een zakelijke transactie was. Ze was trouwens niet in de stemming om met hem te eten. Niet deze avond en niet op een andere avond. Doordat ze zo vaak bij hem was geweest, was ze juist in de problemen geraakt. ‘Kunnen we niet hier en nu praten?’
‘Dit is niet bepaald een geschikte omgeving,’ zei hij fronsend.
‘Geschikt voor wat? Intimiteit?’ O jee, waarom had ze dat gezegd? Waarom had ze het zelfs maar gedacht? Omdat ze bij hem thuis altijd intiem waren geweest. Desondanks praatte ze dapper verder. ‘Heb je enig idee hoe mijn leven hierdoor zal veranderen, Blake?’
‘Ik heb aan niets anders gedacht.’
‘O nee?’ vroeg ze ironisch. ‘Of dacht je misschien meer aan jezelf? Aan hoe jóúw leven erdoor zal veranderen. Je vrijgezellenleven. Je vrije en gemakkelijke leventje. Want ik verzeker je dat ik dit kind niet in mijn eentje ga grootbrengen. Jij bent de vader en jij gaat ook een rol spelen in zijn leven.’ Dat klonk dapper, maar zo voelde ze zich allesbehalve.
‘Ik zou niet anders willen. Ik had niet op dit kind gerekend, dat geef ik volmondig toe. Ik ben verbijsterd en geschokt. Maar ik wil betrokken worden bij zijn of haar opvoeding.’
Wat betekende dat precies? Betrokken worden? Op wat voor basis? Parttime? Of zou hij doen wat eerbaar was en voorstellen om te trouwen? Haar hart ging sneller kloppen bij de gedachte aan een huwelijk met Blake. Opeens kon ze niets bedenken wat ze liever zou willen dan Blakes vrouw zijn, elke avond in zijn armen gaan slapen en haar diepste angsten voor de toekomst met hem delen. Een huwelijk zou haar probleem in één klap oplossen, maar hij had gezegd nooit meer te zullen trouwen. En ze had geen idee wat er nu in hem omging.
Ze wist hoe hij over het huwelijk dacht, maar nu was er een kind bij betrokken. Zíjn kind. Geloofde hij dat een kind getrouwde ouders moest hebben? Of was hij modern en vond hij dat ouders niet getrouwd hoefden te zijn om een kind groot te brengen? Hij zou ongetwijfeld voorzien in het onderhoud van de baby en haar, maar hoe zat het met persoonlijke steun? Zou hij die geven? Zou hij willen dat ze bij hem kwam wonen? Of zou zijn steun bestaan uit geld? Ze moesten zoveel dingen bespreken.
‘Ik probeer nergens onderuit te komen, Kara, maar ik moet weten wat voor plannen je hebt gemaakt.’
‘Ik heb nog geen tijd gehad om plannen te maken,’ antwoordde ze kortaf.
‘Dat begrijp ik. Het was voor jou natuurlijk ook een schok. Ik zal er uiteraard voor zorgen dat je de best mogelijke medische zorg krijgt. Ik zal persoonlijk –’
Hoofdschuddend stak Kara een hand op. ‘Met geld smijten is niet het antwoord, Blake. Het zou fijn zijn geweest als je me meteen had geloofd. Heb je enig idee hoe kwetsend het was dat je vroeg of de baby wel van jou was? Waarschijnlijk was ik dom, naïef. Je wilde geen permanente relatie. Je was alleen uit op een avontuurtje. Ik ben gewoon een van velen.’
Het verbaasde haar dat ze dit allemaal had kunnen zeggen zonder in te storten, maar ze gunde Blake niet het genoegen dat hij wist hoe overstuur hij haar had gemaakt. Woede was haar beste verdediging.
‘Dat is niet waar.’
‘Nee? Ben ik niet een van velen?’ Iedereen op kantoor wist van zijn verhoudingen. Iedereen wist hoe hij was.
Blake haalde zijn schouders op. ‘Ik geef toe dat ik vriendinnetjes heb gehad. Dat weet je al. Maar jij bent anders.’
‘Zeg je dat niet tegen alle vrouwen?’ vroeg ze boos. Haar wereld stortte in. Wat Blake haar nu aandeed, was veel erger dan wat haar vader haar had aangedaan. Ze wilde dat hij haar geruststelde, haar verzekerde dat de baby hen nog dichter bij elkaar zou brengen. Ze kon het stellen zonder een huwelijk, maar ze kon niet zonder Blake. Ze wist nu dat ze van hem hield. Dankzij hem had ze zich voor het eerst in haar leven gewenst en bijzonder en vrij gevoeld, maar nu bezorgde hij haar niets dan verdriet.
‘Zo’n vraag verdient geen antwoord, Kara.’ In een poging zijn zelfbeheersing te bewaren, klemde hij zijn kaken op elkaar.
Misschien was het een stoot onder de gordel geweest. Maar ze was kwaad. Heel erg kwaad. Hij bood alleen maar schoorvoetend zijn hulp aan, uit plichtsgevoel. De baby en zij waren een vergissing die hij wilde rechtzetten. Natuurlijk nam ze zijn hulp aan – ze zou dom zijn als ze dat niet deed – maar ze wenste dat hij die van harte had aangeboden.