Het leek alsof haar hele wereld – haar nieuwe en mooie wereld – instortte. Alsof alles wat ze samen hadden opgebouwd, werd vernietigd doordat hij niet kon accepteren dat ze zwanger van hem was. Dacht hij dat zij daar blij om was?
Haar adem werd bijna afgesneden. Was hij vanaf het begin van plan geweest zich met haar te vermaken en haar dan te dumpen zoals hij alle andere vrouwen in zijn leven had gedumpt? En nu ze had verteld dat ze zwanger was, zag de situatie er volkomen anders uit.
Blake had haar meer over haarzelf geleerd dan ze ooit zou hebben ontdekt zonder hem. Dankzij hem geloofde ze in zichzelf. Eindelijk was ze een zelfverzekerde vrouw. En nu verweet hij haar dat. Haar vader had gelijk gehad. Ze was een waardeloos schepsel. Ze had haar lichaam verkocht, en waarvoor? Nu werd het alleen nog maar erger.
De tranen sprongen haar in de ogen, en ze draaide haar hoofd om opdat hij ze niet zou zien. Zo meteen beschuldigde hij haar er nog van dat ze huilde om zijn medelijden te wekken. En medelijden was wel het laatste waar ze behoefte aan had. Ze wilde dat hij accepteerde dat ze een baby kregen. Dat hij haar geruststelde en haar verzekerde dat hij voor haar zou zorgen. Ze had hem nodig. Dit wilde ze niet in haar eentje doorstaan.
Blake was totaal van slag. Hij wilde geen kinderen. Liefde, een huwelijk en een gezinnetje waren niets voor hem. Hij was één keer getrouwd geweest en dat huwelijk was mislukt. Hij wilde niet nog een keer trouwen. Hij had gezworen dat hij nooit meer zou trouwen.
Hij deed zijn ogen dicht. Er was iets vreselijk misgegaan, en hij had tijd nodig om erover na te denken. Zijn leven stond op de kop. Hij kon amper bevatten wat Kara hem zojuist had verteld. Hij wilde alleen zijn.
‘Dit bespreken we een andere keer,’ zei hij geforceerd kalm. ‘Nu kun je beter gaan.’ Hij belde iemand op met zijn mobieltje, en even later bracht zijn chauffeur haar naar huis.
Haar gekwetste blik bleef hem bij. In een poging het beeld te verdrijven, haalde hij een paar keer diep adem. Daarna schonk hij een glas whisky in en ging weer zitten. Hij zou wel een heel waardeloos sujet zijn als hij Kara niet geloofde. Ze was zo anders dan alle andere vrouwen met wie hij omgang had gehad. En ze was al helemaal niet zoals Melanie. Desondanks had hij betwijfeld of de baby van hem was.
Het was een reflex geweest. Alleen al het idee dat hij vader werd, joeg hem de stuipen op het lijf. Een paar jaar na de dood van zijn vader had zijn moeder hem verteld dat ze meer kinderen had gewild, maar dat zijn vader daar faliekant tegen was geweest. Hij had Blake al niet eens gewild, hoewel hij van hem had gehouden toen hij eenmaal geboren was.
Omdat Blake nooit gelukkiger was dan als hij werkte, dacht hij vaak dat hij in de voetsporen van zijn vader trad. Maar als het waar was en Kara inderdaad zwanger van hem was, dan zou alles veranderen. Dat maakte hem niet gelukkig. Hij had tijd nodig om na te denken.
Hij was onder de indruk geweest van Kara’s spectaculaire metamorfose. Ze had hem betoverd. Bijna van de ene op de andere dag was ze veranderd in een mooie vrouw, een sexy vrouw die blij was met haar vrouwelijkheid. Ze was ervan geschrokken, maar ze was er sterker door geworden. Hij had gezien dat ze opbloeide en trots was op haar sensualiteit en hij had in zichzelf ook iets voelen opbloeien.
Of het nu liefde was of een bevlieging van zijn kant, het betreffende gevoel had in elk geval een zware slag gekregen. Hij verfoeide zichzelf omdat hij aan Kara twijfelde, omdat hij iets zocht achter haar relatie met de man met wie hij haar had gezien. Het was Melanies schuld dat hij zo achterdochtig was geworden.
Of kwam het door zijn eigen mening over kinderen dat hij niet wilde accepteren dat hij binnenkort vader werd?
Een paar glazen whisky later zat hij nog steeds na te denken over zijn probleem.
Kara wenste dat ze voet bij stuk had gehouden en niet was meegegaan naar Milaan. Dan was dit alles niet gebeurd. En als ze niet voor Blake was gezwicht, was het ook niet gebeurd.
Het leven was wreed. Het was moeilijk geweest toen haar vader leefde. En na zijn dood was het moeilijk gebleven vanwege de schulden die hij hun had nagelaten, maar dit was erger! Het feit dat Blake – hoe kort ook – had geloofd dat ze de baby van een andere man zou laten doorgaan voor zijn baby, had haar doodsbang gemaakt.
Zelfs als haar vader haar sloeg, had ze zich nooit zo gevoeld als nu. Ze had zich klein gemaakt en was gevlucht, maar ze had nooit het gevoel gehad dat haar wereld instortte. Het had onvermijdelijk geleken, alsof het om de een of andere reden haar eigen schuld was en ze het verdiende. Maar dít verdiende ze niet!
Zodra Kara binnenkwam, vroeg haar moeder wat er aan de hand was. Ze dacht erover niets te zeggen, maar haar moeder was niet dom en zou vroeg of laat toch de waarheid moeten weten. Waarschijnlijk was haar gezicht nog betraand, ook al had ze haar best gedaan om haar tranen weg te vegen.