Ook al had hij gemeend dat Kara hem gunstiger over vrouwen had laten denken, dat betekende nog niet dat hij een serieuze relatie wilde. Blij nu hij zichzelf ervan had overtuigd dat hij geen gevaar liep, merkte hij niet eens dat hij opnieuw het liefdesliedje neuriede.
In de weken erna stelde hij zichzelf geen vragen over wat hij deed. Wat hem betrof, genoten ze van een verhouding die op een dag zou eindigen zonder dat ze er spijt van hadden.
Hij was dan ook perplex toen hij op een dag haar straat in reed – om haar op te halen voor een dinertje en daarna een show – en haar in de armen van een andere man zag.
Hij kon zijn ogen niet geloven. Er ging een steek door hem heen, en zijn eerste opwelling was om hen ter verantwoording te roepen. Maar terwijl hij nog zat te kijken, liet de man haar los en ging hij weg. Kara rende naar binnen.
Blake bleef nog een tijdje zitten en probeerde zich neer te leggen bij wat hij had gezien.
Toen hij haar ten slotte ophaalde, zei ze niets. Ze keek zelfs niet schuldbewust. Daardoor begon hij zich af te vragen of hij het tafereeltje wel juist had geïnterpreteerd.
Hij moest het echter weten, anders zou het aan hem blijven knagen. ‘Wie was die man?’
‘Welke man?’ vroeg ze fronsend.
‘Met wie je buiten stond toen ik de hoek om kwam.’
‘Heb je hem gezien?’ Zodra de vraag haar was ontglipt, voelde ze het bloed wegtrekken uit haar gezicht. ‘Hij was niemand.’ Maar haar hart bonsde. Was hij maar niemand. Was hij maar niet hun ergste nachtmerrie.
‘Niemand? Met zijn armen om je heen?’
Kara rilde. Blake keek zo koud en afkeurend, dat ze bang werd. ‘Hij kwam voor mijn moeder. Hij nam afscheid, dat was alles.’
Ze wilde dat ze hem kon vertellen over de woekeraar, maar het was zo gênant en beschamend. Het was iets wat haar moeder en zij zelf moesten oplossen. En nu had die akelige man haar helaas gezien met Blake. Hij had beseft dat ze een rijke vriend had en had de rente van hun lening opnieuw verhoogd.
Blake trok zijn wenkbrauwen op. ‘Wat een vreemd afscheid. Het leek alsof hij je kuste.’
Eerder alsof hij haar in haar gezicht spuugde. Hij was zo kwaad geweest dat ze doodsangsten had uitgestaan. Nog nooit was hij zo agressief geweest als deze avond. ‘Alleen maar een kus op mijn wang,’ zei ze, duimend dat Blake haar zou geloven.
Ten slotte ontspande hij. ‘Ik was bang dat ik een rivaal had.’
‘Ik ben bij niemand liever dan bij jou,’ zei ze, teder met haar vingertoppen over zijn gezicht strijkend. Ze voelde zich zo schuldig alsof ze hem wél had bedrogen.
Hij pakte haar hand en drukte er een kus op. ‘Laten we genieten van ons avondje uit.’
Hoewel Kara genoot van de avond, kon ze niet vergeten dat ze door het oog van de naald was gekropen. Misschien moest ze Blake vragen om haar niet meer te komen ophalen. Ze wist niet waarom hij dat was gaan doen, want in het begin had hij altijd zijn chauffeur gestuurd. De laatste tijd kwam hij haar echter zelf ophalen, en dan maakte hij altijd een praatje met haar moeder.
Lynne was weg van hem. Ze vond hem een goed mens, een goede man voor haar dochter, en had gezegd dat ze misschien samen een toekomst hadden.
‘Doe niet zo gek, mama. Blake voelt niets voor een geregeld leven. Eén huwelijk was genoeg voor hem.’
‘Waarom verspil je dan je tijd met hem als er toch geen toekomst in zit?’
‘Het is geen verspilling,’ had ze geantwoord. ‘Ik leef eindelijk echt.’ Ze wilde haar moeder niet vertellen – nog niet, althans – dat de tekenen volgens haar hoopgevend waren. Nog maar kort geleden had Blake het gehad over iets wat ze in de toekomst misschien zouden doen. En als dát niet betekende dat hij serieus was, wat dan wél?
Het leven was echter wreed. Toen ze het helemaal niet meer verwachtte, werd haar knagende angst werkelijkheid…
Hoofdstuk 8
Kara staarde naar het digitale schermpje en kon haar ogen niet geloven. Dit klopte niet. Dit kon niet waar zijn. Maar ze hield zichzelf voor de gek. Het was wel waar. De test loog niet. Ze had het trouwens al geweten zonder de test. Die had alleen bevestigd wat ze had gevreesd. Plotseling ijskoud zakte ze neer op de rand van haar bed. Ze was zwanger…
Ze had geen idee hoe dat kon. Blake was altijd zo voorzichtig geweest. Haar hart begon te bonzen. Een baby! Een baby die tijd en geld zou vereisen. Hoe kon ze een baby voeden en kleden als bijna haar hele salaris opging aan het afbetalen van hun schulden?
Alsjeblieft, laat het niet waar zijn, bad ze. Maar ze zag de waarheid voor zich. Niets kon werkelijker zijn.
Blake zou niet opgezadeld willen zitten met een kind. Had hij haar niet verteld dat hij geen zin had om het gelukkige gezinnetje te spelen? Ze kon zich zijn ongelovige reactie al voorstellen. Hij zou haar misschien zelfs de schuld ervan geven. Was dat niet wat mannen deden? Sommige mannen tenminste.