‘Mmm,’ was het enige geluid dat ze voortbracht.
Hij voelde al dat ze begon te reageren, dat haar verdediging begon af te brokkelen. En even later drukte ze zich onwillekeurig tegen hem aan, haar heupen tegen de zijne, en ze deed haar lippen verlangend van elkaar.
Hij had zich schuldig moeten voelen, maar dat deed hij niet. Kara was veranderd in een fantastische vrouw, en hij liet zich geen beperkingen opleggen door haar fatsoensnormen. Geen sprake van! Hij zou doen wat hij kon om haar op andere gedachten te brengen.
Kara slaakte een onhoorbare zucht. Ze vond dat ze zichzelf had verraden. Als ze zich nooit aan Blake had gegeven, dan zou dit nu niet gebeuren. Haar was hetzelfde overkomen als al zijn andere assistentes: ze was in de ban geraakt van zijn verleidingskracht.
Toen hij haar waarschijnlijk nog allesbehalve aantrekkelijk vond, had hij haar gevleid. En zij had zich door die vleierij laten inpalmen. En waarom had hij dat gedaan? Omdat ze tijdens de conferentie voorhanden was geweest en hij te viriel was om het lang zonder seks te kunnen stellen. Het bloed steeg haar naar de wangen en ze probeerde zich los te rukken.
Tevergeefs. Blake hield haar des te steviger vast. ‘Ik weet dat je net zo erg naar mij verlangt als ik naar jou.’
Dat was waar, maar wist hij niet dat de mensen zouden roddelen? Dat haar leven een hel zou worden als iemand erachter kwam dat ze naar bed ging met haar baas? Dit was volkomen krankzinnig, en dat had ze vanaf het begin moeten weten. Het was vreselijk stom geweest om te denken dat Blake Benedict zich zo gemakkelijk zou laten afschepen.
‘Kara…’ fluisterde hij met zijn mond tegen de hare. ‘Het is in orde. Alles is in orde.’
Nee. Alles was verkeerd. Alles wat ze deed, was verkeerd. Maar een ander deel van haar geest, het gestoorde deel, spoorde haar aan om alles aan te nemen wat Blake te bieden had. Door hem voelde ze zich vrouwelijker dan ooit tevoren. Hij had haar een goed gevoel over haar lichaam gegeven. Hij had haar zelfvertrouwen gegeven. Ze was een andere vrouw geworden, en dat vond ze fijn.
Dat was toen echter en dit was nu. De omstandigheden waren anders. Ze kon er niet mee doorgaan. Maar haar gevoel zei dat ze zich moest laten gaan. Dat ze een beetje plezier in haar leven verdiende. Dat ze geen preutse oude vrijster mocht worden vanwege de onzekerheid die haar vader er bij haar had in geslagen. En ook niet omdat ze thuis moest blijven om haar moeder te beschermen tegen de man die hun leven vergalde.
Uiteindelijk zwichtte ze voor de oerdrift. Ze kon zich niet langer de opwinding ontzeggen van Blakes omhelzing, van zijn kussen, zijn aanraking. Ze verlangde zo naar genot, dat ze zich tegen hem aan drukte, zich door hem liet kussen en zijn kussen beantwoordde met een hartstocht die haar had moeten beangstigen. In plaats daarvan werd haar hartstocht nog intenser.
Toen ze ten slotte ademloos de kus verbraken, klampte ze zich aan hem vast omdat ze bang was dat ze anders door haar benen zou zakken.
‘Mijn chauffeur haalt je om halfacht op,’ zei Blake zachtjes.
‘Mijn moeder –’
‘Je moeder vindt het vast niet erg als je met me gaat eten. Wil je dat ik met haar praat?’
‘Nee!’ riep ze geschrokken. ‘Ik vertel het haar zelf wel.’ Dat betekende dat ze zijn uitnodiging had aangenomen, zoals hij de hele tijd al had verwacht.
Ze vroeg zich echter af hoe haar moeder zou reageren. Zonder aarzeling had Lynne haar mening over Blake te kennen gegeven. En mannen als hij namen vrouwen niet serieus. Hun assistentes al helemaal niet. En Kara wilde haar moeder en zichzelf niet nog meer problemen bezorgen.
Nu kon ze echter niet meer terug. Ze had hem haar antwoord gegeven door zich te laten kussen. Maar toen ze na haar werk thuiskwam en haar moeder vertelde dat ze met Blake ging eten, reageerde Lynne anders dan verwacht.
‘Zo te horen is hij toch een goede man,’ zei ze.
Op het moment dat Kara naar beneden kwam in een van de mooie nieuwe jurken die Blake voor haar had gekocht, kreeg haar moeder tranen in haar ogen.
Kara wist wat ze dacht: dat haar dochter vanwege haar vader nooit mooie kleren had gedragen. Ze had zowel met zichzelf als met haar moeder te doen.
Toen Kara in de wachtende sedan stapte, zag ze niet dat er aan de overkant van de straat een auto geparkeerd stond waarvan de bestuurder aandachtig naar haar keek. Ze merkte ook niet dat de auto zich in beweging zette en achter hen aan reed.
Ze zat met haar hoofd in de wolken. Ondanks haar aanvankelijke bezorgdheid verheugde ze zich op het etentje met Blake. Hoewel ze zich vast had voorgenomen te vergeten wat er in Italië tussen hen was voorgevallen, waren haar goede voornemens in rook opgegaan zodra hij haar had gekust. En nu was ze vreselijk opgewonden.
Terwijl ze de stad uit reden, begon ze zich af te vragen waar ze gingen eten. Door de glazen scheidingswand tussen haar en de chauffeur kon ze het echter niet vragen. Pas toen hij stopte voor een ijzeren hek en nadat het was opengegaan over een lange oprijlaan reed, besefte ze dat ze naar Blakes huis werd gebracht.