Ze liet hem niet uitspreken. ‘Nee!’ Het laatste wat ze wilde, was Blake betrekken bij hun familieaangelegenheden. Zowel haar moeder als zij geneerde zich erg voor de afpersingsproblemen. Ze wilden er niemand anders getuige van laten zijn. En Kara wilde al helemaal niet dat haar werkgever er getuige van was.
Als ze jaren geleden het hoofd hadden geboden aan haar vader, moedig genoeg waren geweest om bij hem weg te gaan, zou dit alles niet zijn gebeurd. Maar ze waren gebleven, en nu moesten ze de gevolgen onder ogen zien.
De man aan wie ze geld schuldig waren, werd bij ieder bezoek veeleisender, angstaanjagender. Kara gaf hem een groot deel van haar salaris, en nog steeds vond hij het niet genoeg. Hoe was hij er in vredesnaam achter gekomen waar haar moeder heen was gegaan?
Als ze niet had geloofd dat haar moeder veilig was bij tante Susan, dan was ze nooit meegegaan naar Italië. Zelfs als het haar haar baan had gekost! Die man had geen geweten. Het liet hem koud wie hij bang maakte zolang hij maar genoeg geld had voor zijn extravagante levensstijl.
Tijdens de vlucht respecteerde Blake Kara’s wens om niet te praten, ook al begreep hij er niets van. Zijn eerdere pogingen om met haar te praten, hadden nergens toe geleid, en hij vond het vreselijk dat ze zo ongerust was. Als zijn moeder plotseling ziek was geworden, zou hij ook ongerust zijn geweest. Hij begreep dus wel dat ze bezorgd was, maar hij wilde dat ze hem niet buitensloot. Hij wilde dat ze met hem over haar zorgen sprak.
In plaats daarvan zat ze kaarsrecht op haar stoel voor zich uit te staren. Hij zou haar bijstaan, besloot hij. Hij zou haar alle hulp geven die ze nodig had. Als haar moeder moest worden opgenomen, dan zou hij dat regelen. Dan zou hij zelfs de ziekenhuiskosten betalen.
Hoewel hij het niet had gewild, was Kara hem dierbaarder geworden dan welke andere vrouw dan ook. Hij had geen permanente relatie gepland, wilde er zelfs geen, maar er was iets bijzonders gebeurd. Ze had zijn hart op een kiertje geopend. En nu was haar pijn zijn pijn.
‘Kan ik echt niets voor je doen, Kara? Zal ik opbellen en regelen dat –’
‘Nee!’ riep ze onmiddellijk. Toen zei ze: ‘Sorry, dat ik tegen je snauw. Maar ik ben gewend aan mijn moeders… aanvallen. Zodra ik thuis ben, gaat het beter met haar.’
‘Echt waar? Want –’
‘Echt waar,’ zei ze met fonkelende ogen.
Het speet Blake dat hij de mooie vrouw had verloren die hij nog maar zo kort geleden had gevonden. De vrouw die zich zo spontaan had gegeven, die was getransformeerd van een alledaagse introverte vrouw in een mooie extraverte vrouw. Ze was weer in haar schulp gekropen, en hij had geen idee wat er in haar omging. ‘Als ik iets voor je kan doen,’ herhaalde hij, ‘hoef je het maar te zeggen. Dat weet je toch?’
‘Ja.’ Haar stem was weer kalm. ‘En bedankt, maar we redden ons wel.’
Het was alsof ze hem niet vertrouwde, alsof ze haar leven in hokjes verdeelde. Hij begreep niet waarom, niet na de tijd die ze samen hadden doorgebracht, de intimiteit die ze hadden gedeeld.
Toen het vliegtuig landde, hoorde hij haar via haar mobieltje een taxi bestellen. ‘Kara, toe nou. Ik breng je naar huis. Dat is veel gemakkelijker. Er staat een auto op me te wachten.’
Ze schudde haar hoofd echter heftig. ‘Ik ga echt liever alleen, Blake.’
Kara zag dat hij geschokt was, maar ze kon er niets aan doen. Ze wilde niet dat hij nog meer te weten kwam over haar privéleven. Ze weigerde zelfs te denken aan het woord ‘hulp’, omdat het gevoelens van zowel schaamte als hoop teweegbracht.
Toen ze bij het huis van haar tante kwam en zag hoe slecht haar moeder eraan toe was, was ze blij dat ze zich niet door Blake had laten brengen.
Haar tante vond dat ze naar de politie moesten gaan, maar daar wilde haar moeder niets van weten. ‘Alles komt goed nu Kara thuis is,’ herhaalde ze steeds opnieuw. Toen ze diezelfde avond laat teruggingen naar hun eigen huis, zag ze er inderdaad een stuk beter uit.
Hoewel Kara wist dat haar moeder echt bang was, vroeg ze zich toch af of haar paniek niet deels te wijten was aan het feit dat ze niet op haar dochter had kunnen steunen. Dat maakte haar verdrietig. Voor het eerst had ze het gevoel dat ze een veel beter leven zou kunnen hebben. Ze had iets van dat leven meegemaakt, had een beetje van de hemel ervaren. Maar helaas zou het nooit meer worden dan dat. Het was een ervaring waar ze de rest van haar leven op zou moeten teren.
Niet dat ze echt meer had verwacht van Blake, maar door haar korte ervaring met een mooier leven was het moeilijk om terug te gaan naar haar oude leventje.
Zodra haar moeder gerieflijk was geïnstalleerd, wilde ze natuurlijk alles weten over Kara’s verblijf in Italië. Hoewel Kara niet van plan was om haar te vertellen over haar verhouding met Blake, begonnen haar ogen onwillekeurig te stralen en haar wangen kregen een roze kleur toen ze over Italië vertelde.