Hij had gelijk, maar misschien niet op de manier die hij dacht. Wat zou hij zeggen als hij wist hoe intens haar gevoelens waren? Dat ze het fijn zou vinden als hij haar vasthield, misschien zelfs kuste, misschien zelfs weer met haar vrijde? Het was krankzinnig. Ze had nooit gewild dat een man haar zelfs maar aanraakte, en nu snakte ze ernaar. Eén ervaring en ze was verslaafd.
Ze haalde diep adem. ‘Anders.’ Het beschreef nauwelijks haar gevoelens, of misschien ook wel. Misschien was het wel het juiste woord. Haar lichaam en geest waren veranderd. Ze was niet langer kalm en de situatie meester. Ze was totaal van slag, opgewonden, en ze verlangde naar deze knappe man.
Vreemd genoeg vond ze hem nu meer Italiaans dan Engels. Was hij echt veranderd of speelde haar verbeelding haar parten? Kwam het door dit huis?
‘Dit had je niet verwacht, hè?’ zei hij met een glimlachje waaruit bleek dat hij precies wist hoe ze zich voelde. ‘Jammer dat je niet langer wilt blijven. Maar na twee dagen in dit prachtige deel van Italië verander je misschien van gedachten. Mag ik –’
Kara liet hem niet uitspreken. ‘Nee! Ik moet echt naar huis, Blake.’ Meteen werd ze weer overmand door de angst voor wat haar thuis wachtte. Ze mocht zich niet door deze man laten afleiden.
Hier in Italië was er iets met haar gebeurd. Iets waarover ze niet durfde na te denken, iets wat ze de kop moest indrukken. In haar leven was geen plaats voor romantiek, of hoe het ook heette wat haar nu overkwam.
‘Kara…’
Voordat ze wist wat er gebeurde, drukte hij haar tegen zijn gespierde borst, haar hoofd tegen zijn schouder, en met een sterke warme hand streelde hij haar haar.
Blake kon het niet aanzien dat ze zo geagiteerd was. Hij wilde de angst uit haar ogen verdrijven. Kwam die echt doordat ze zo bezorgd was over haar moeder of zat er meer achter? Iets wat te maken had met haar vader? Had ze nachtmerries over hem? Was ze bang dat ze die ’s nachts zou krijgen als ze te lang hier bleef? Of was ze bang omdat ze alleen met hem was?
Hij bleef haar naam fluisteren en haar haar strelen tot ze ontspande. ‘Ik zal je echt niet dwingen tegen je zin hier te blijven. Zodra je weg wilt, gaan we.’
Toen ze haar hoofd rechtte en hem met tranen in haar ogen aankeek, kon hij zich niet meer inhouden. Al zijn goede voornemens gingen in rook op. Ze was een gekwetste vrouw en hij wilde haar helpen. Hij legde een hand om haar kin en drukte zijn mond op de hare.
Wat begon als een tedere geruststellende kus veranderde algauw in iets anders. In iets begerigs en heftigs. Met een zucht van verlangen deed ze haar lippen van elkaar. Toen hij haar inniger kuste en ze zijn kus beantwoordde, kon hij er geen weerstand meer aan bieden.
Elkaar nog steeds kussend gingen ze naar boven, en in zijn kamer begon hij haar langzaam uit te kleden. Eigenlijk had hij haar het liefst de kleren van het lijf gerukt en had hij meteen met haar gevrijd, maar hij wist dat ze dan bang voor hem zou kunnen worden. En dat wilde hij niet. Ze was bang geweest voor haar vader. Bang zijn voor één persoon in je leven was genoeg.
Telkens als hij een stukje van haar lichaam had ontbloot, drukte hij er lichte kusjes op. Hij hoorde haar zuchten van genot. Ze smaakte heerlijk, en haar parfum deed hem nog meer naar haar verlangen. Hij had niet verwacht dat zijn eens zo preutse assistente zo sensueel, zo sexy, zo betoverend kon zijn.
Kara was zich van niets anders bewust dan Blakes kussen, zijn aanraking, zijn energie. Steeds opnieuw bedreven ze de liefde, langzaam en heerlijk. Ze stonden niet op, gingen zelfs niet eten. Eten was wel het laatste waar ze aan dachten. Ze was een wereld binnen gegaan waar alleen de zinnen belangrijk waren.
Blakes handen op haar lichaam. De opwinding wanneer hij ontdekte dat sommige plekjes gevoeliger waren dan andere. De smaak van zijn huid, terwijl ze met haar lippen plekjes verkende waaraan ze vroeger niet eens had durven denken. Zijn mannelijke geur, terwijl ze samensmolten. De trek op zijn gezicht als hij net met haar had gevrijd. Zowel zacht als rauw, zo anders dan ze van hem gewend was. En de geluiden die ze allebei maakten als ze zichzelf niet meer onder controle hadden. Gekreun, gilletjes en kreten.
Ze wist dat ze algauw zou terugkeren in de echte wereld, maar daar wilde ze nu niet aan denken. Daarvoor genoot ze te veel van deze pas ontdekte seksuele bevrijding. Ze wilde dat er geen eind aan kwam.
Zelfs toen ze de volgende ochtend wakker werd, was ze nog steeds overstelpt door geluk. Ze had zoveel geleerd van Blake. Een keer had ze zelfs het initiatief genomen. Bij de herinnering daaraan kreeg ze het warm. Wat moest hij wel hebben gedacht?
‘Kara?’
Opeens drong het tot haar door dat hij naar haar keek.
‘Alles oké?’
‘Ik, eh… Ik voel me…’ Opgelaten, wilde ze zeggen, maar ze kreeg het woord niet over haar lippen. Hoe kon ze zo losbandig zijn geweest? Wat had haar bezield?