‘Ben je bang voor me?’
Niet voor hem, maar wel voor haar gevoelens. Ze was bang dat ze er uiteindelijk niet tegen opgewassen zou zijn, dat ze zou willen dat er geen eind meer kwam aan hun relatie. Dat ze heel even in de hemel zou zijn en daarna terug moest naar de hel.
Hoewel ze niets zei, kon Blake duidelijk zien dat ze in tweestrijd verkeerde. Met een zucht trok hij haar tegen zich aan. ‘Je hoeft nergens bang voor te zijn, Kara. Niet zolang je bij mij bent. Ik wil alleen maar dat je gelukkig bent. Je zag er de laatste dagen zo moe uit. Ik denk dat ik te veel van je heb gevergd. Laat me je op deze manier bedanken.’
Met tranen in haar ogen drukte ze haar hoofd tegen zijn schouder. Hoe kwam het toch dat hij haar steeds aan het huilen maakte? Het antwoord lag voor de hand. Domweg omdat er nog nooit iemand zo aardig voor haar was geweest als hij.
‘Heb je je koffer gepakt?’ vroeg hij, haar zachtjes naar achteren duwend.
Kara knikte.
‘Dan kunnen we gaan.’
‘Waar breng je me heen?’
Hij glimlachte. Het was een glimlach die haar hart deed overslaan en haar deed verlangen naar zijn kus.
‘Dat is een verrassing.’
Voor het hotel stond al een auto met chauffeur op hen te wachten. Terwijl Kara onderweg naar het prachtige landschap keek, probeerde ze er niet aan te denken dat ze naast haar baas zat en dat ze de afgelopen nacht met hem had geslapen. Alleen al door zijn nabijheid wekte hij overstelpende gevoelens bij haar op.
Uiteindelijk kwamen ze aan bij een mooie witte villa die uitkeek op een enorm meer.
‘Welkom bij het Comomeer,’ zei Blake. ‘En in het huis dat vroeger van mijn grootmoeder was.’
Kara’s ogen werden zo groot als schoteltjes. ‘Wie woont hier nu?’
‘Niemand permanent. We hebben het na haar dood aangehouden, en iedereen van de familie kan er gebruik van maken. Je zou het een vakantiehuisje kunnen noemen.’
Een vakantiehuisje! Dat was het understatement van het jaar. Wie kon het zich veroorloven een villa als deze te onderhouden zonder er te wonen? Ze bewoog zich nu beslist in de hogere kringen.
‘Is er nu iemand hier?’
Blake schudde zijn hoofd. ‘Er is wel personeel, dus we zijn niet helemaal alleen.’
Personeel aanhouden in een onbewoond huis leek haar het toppunt van geldverspilling. Onwillekeurig vroeg ze zich af of hij zijn andere assistentes ook hierheen had gebracht; de assistentes die hij na hun terugkeer in Engeland had ontslagen. Gebruikte hij de villa als een liefdesnestje? Had ze zich laten misleiden door zijn aardigheid? Was ze terecht zo nerveus?
Ze kon echter niet ontkennen dat de villa betoverend was. Het gebouw zag eruit als een sprookjeskasteel, zo hoog op de berghelling boven het meer. Desondanks zag ze ertegen op om hier twee dagen helemaal alleen met Blake door te brengen, ondanks zijn verzekering dat zij mocht bepalen wat ze gingen doen.
Het werd er beslist niet beter op toen ze werden begroet door enkele werknemers die naar haar keken alsof ze heel erg bijzonder was. Beleefdheidshalve moest ze wel glimlachen, maar ze was opgelucht toen ze weggingen nadat Blake haar had voorgesteld.
‘Ze denken dat we een paartje zijn,’ fluisterde ze. ‘Dat zag ik in hun ogen.’ Hoewel Blake in vloeiend Italiaans tegen hen had gesproken en zij geen woord Italiaans kende, zouden ze niet zo belangstellend naar haar hebben gekeken als ze hadden geweten dat ze alleen maar zijn assistente was die een paar dagen vakantie vierde met haar baas. Ze dachten dat ze zijn vriendinnetje was. Daar was ze zeker van.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Je hebt gelijk. Waarschijnlijk denken ze dat je bijzonder bent, omdat ik nog nooit iemand hierheen heb gebracht. Maar het geeft niet. Maak je geen zorgen.’
Toen hij het zei, klonk en leek hij eerder Italiaans dan Engels, dacht Kara. Zijn antwoord stelde haar allerminst gerust.
‘Zal ik je rondleiden? Of ben je moe en wil je liever rusten?’
Rusten klonk goed, behalve dat ze zich veiliger zou hebben gevoeld in een hotel. Althans… Veiliger voor wat? Voor wie? Voor zichzelf of voor Blake? Ze was bang dat ze voor het blok was gezet. Dat dit niet het ontspannen uitje was dat ze had verwacht. Ten eerste omdat ze helemaal alleen waren, en ten tweede omdat ze Blake in een volkomen ander licht zag!
Haar emoties liepen gevaarlijk hoog op. Ze was zich zo bewust van hem, dat ze er doodsbang van werd. Ze wilde dat hij haar omhelsde. Ze wilde zijn sterke gespierde lichaam voelen. Ondanks haar twijfels wilde ze dat hij weer de liefde met haar bedreef. Hoe was dat mogelijk?
‘Ik ben inderdaad een beetje moe,’ zei ze. ‘Dit is allemaal zo nieuw en zo…’ Ze probeerde het juiste woord te vinden voor wat er in haar omging.
‘Opwindend?’ Met een opgetrokken wenkbrauw wachtte hij onbeweeglijk op haar antwoord.