Meer aanmoediging had Blake niet nodig. Hij trok een spoor van kussen vanaf haar borsten naar haar navel. Ze hoefde niets anders te doen dan te liggen en te genieten! Dat was alles! Maar het was onmogelijk. Ze kon zich niet stilhouden. Ze wrong zich in allerlei bochten en was zich totaal niet bewust van de geluidjes die ze maakte. Zuchten en kreetjes, zelfs gilletjes.
Blake vond het fijn om haar bewust te maken van haar lichaam, van haar erogene zones, van haar gevoelens die zelfs door de lichtste aanraking van zijn vingers of tong teweeggebracht konden worden. Het was bijna wreed. Verrukkelijk extatisch wreed.
Niets ervan, absoluut niets, had haar echter voorbereid op het moment dat hij haar intiemste plekje verkende. Ze was geschokt en verbijsterd toen ze merkte hoe gezwollen en gevoelig ze daar was geworden, hoe vochtig, hoe ontvankelijk voor zijn aanraking. Onwillekeurig welfde ze haar rug opdat hij haar beter kon verkennen. Ze had niet geweten dat zulke gevoelens bestonden, dat ze alleen door een aanraking het gevoel kon krijgen dat ze ging ontploffen.
Met haar vingernagels prikte ze in zijn schouders; ze kwam bijna vanzelf omhoog van het bed. ‘Vrij met me, Blake,’ zei ze hees, bijna zonder te weten dat ze iets zei. ‘Ik wil dat je met me vrijt.’
‘Weet je het zeker?’ Zijn stem was net zo hees als die van haar.
‘Ja.’
Toen hij een condoom had omgedaan, zich eindelijk op haar liet zakken en even later in haar kwam, kon ze bijna niet ademhalen. Ze was dan ook geschokt toen hij ophield en zachtjes vloekte.
Deed ze iets verkeerd? In tegenstelling tot zijn andere vriendinnetjes had ze geen ervaring. Was dat het probleem? Moest ze iets doen? Hem helpen? Helaas had ze geen idee.
‘Blake?’
‘Je bent nog maagd,’ zei hij met verstikte stem.
‘Ik dacht dat je dat wist.’
‘Ik bedoel dat ik je dat niet kan aandoen. Ik heb nog nooit iemand ontmaagd. Het zou verkeerd zijn om –’
Ze legde een vinger tegen zijn lippen. ‘Je doet niets wat ik niet wil. Alsjeblieft, Blake, houd niet op. Ik wil het net zo graag als jij.’ En ze sloeg haar benen nog steviger om zijn heupen, drukte zich dicht tegen hem aan.
Blake kreunde. Nadat hij nog even had geaarzeld, kwam hij in haar.
Heel even voelde ze pijn en daarna genot. Intens extatisch genot.
‘Blake!’ Ze hoorde zichzelf steeds opnieuw zijn naam roepen. Ze zette haar vingernagels in zijn rug en hoorde hem zeggen dat ze zich moest laten gaan.
Even later spatte haar wereld uit elkaar.
Hoofdstuk 5
Toen Kara op de laatste dag van de conferentie de zaal binnen kwam, was ze ervan overtuigd dat iedereen kon zien dat ze de vorige avond de liefde had bedreven met Blake. Terwijl ze haar haar borstelde, had ze in de spiegel een andere vrouw gezien. Een vrouw in vervoering. Een bevredigde vrouw.
Die nacht was ze bij Blake blijven slapen, en ze was deze ochtend alleen naar haar eigen kamer gegaan om zich te douchen en zich aan te kleden. Omdat eten wel het laatste was waar ze behoefte aan had, was ze niet naar beneden gegaan om te ontbijten. Nu durfde ze niet naar Blake te kijken omdat ze wist dat ze dan opnieuw opgewonden zou raken.
‘Je was geweldig vannacht,’ fluisterde hij toen ze naast hem was gaan zitten. ‘Heb je er geen spijt van?’
‘We horen niet zo te praten,’ fluisterde ze geagiteerd. ‘Laten we beginnen met de vergadering.’ Ondanks haar woorden kon ze zich niet goed concentreren omdat ze zich veel te bewust was van wat er tussen hen was gebeurd. Ze was dan ook opgelucht toen de conferentie tegen lunchtijd eindelijk ten einde liep.
In zijn slotrede bedankte Blake haar voor al het werk dat ze had verricht. ‘Ik weet niet wat ik had moeten doen zonder mijn fantastische assistente,’ zei hij. ‘Dat alles op rolletjes is verlopen, is helemaal aan Kara te danken. Ik vind dat ze applaus verdient.’
Toen alle ogen zich op Kara richtten, bloosde ze tot achter haar oren. ‘Ik heb gewoon mijn werk gedaan,’ mompelde ze met een verlegen lachje. Op het moment dat hij haar een boeket roze rozen gaf, voelde ze zich nog minder op haar gemak.
‘Je verdient een blijk van waardering,’ zei hij resoluut. ‘Niet een van mijn andere assistentes heeft het zo goed gedaan als jij. Er valt helemaal niets op je werk aan te merken.’
Pas toen ze van iedereen afscheid hadden genomen en naar zijn suite waren gegaan, bezorgde hij haar nog een verrassing. ‘Ik heb nog iets voor je.’
Zijn stem was zo hees, dat ze kippenvel kreeg van verwachting. Toen ze een blik op zijn gezicht wierp, zag ze dat hij met moeite zijn lachen inhield. Ze vond dat hij eruitzag als een jongetje dat een geheimpje probeerde te bewaren.
‘Een beloning voor al je werk.’
Ze wachtte.
‘We gaan een paar dagen met vakantie.’