Woorden leken niet belangrijk. Woorden zouden afbreuk doen aan de sfeer.
Toen Blake over haar hals streek en zijn vingers even liet rusten op het adertje dat daar klopte voordat hij met zijn hand naar haar borst gleed, stokte haar adem. Ze opende haar ogen.
Blake keek haar aan, peilde haar reactie, maar ondanks zijn onderzoekende blik zag ze dat hij net zo hevig naar haar verlangde als zij naar hem. Het grijs van zijn ogen was donkerder geworden, bijna net zo zwart als zijn pupillen. Maar toen hij zag dat ze naar hem keek, sloeg hij onmiddellijk zijn ogen neer.
Ze kusten elkaar steeds opnieuw. Het waren intense adembenemende kussen die haar in een wereld brachten die ze niet kende, een wereld waarin gevoelens het belangrijkst waren. In de laatste paar minuten was ze een vrouw geworden. Een vrouw met emoties waarover ze zich vaak had verwonderd, maar die ze nooit had verwacht te zullen meemaken. Ze voelde zich als herboren en wenste dat er geen eind kwam aan dit moment.
Daarom was ze teleurgesteld toen Blake zijn hoofd rechtte en zijn handen liet zakken. Ze dacht meteen dat hij haar niet goed genoeg vond en voelde haar tranen opwellen. Tot hij voorstelde dat ze het zich gemakkelijker maakten.
Daarom waren ze uiteindelijk natuurlijk in bed beland!
Kara herinnerde zich slechts vaag dat Blake haar had opgetild en naar zijn slaapkamer had gedragen. Om de een of andere reden was ze verdoofd geweest. Ze was zich van niets anders bewust geweest dan van haar kolkende gevoelens, gevoelens die zowel gevoed als bevredigd moesten worden.
Eerst had haar huid alleen maar getinteld, maar nu leek ze helemaal in brand te staan. Haar bloed stroomde als vuur door haar aderen, haar hart klopte zo hard en snel, dat ze bang was dat het zou knappen. En alleen omdat hij haar had gekust!
Een kus van Blake was echter niet zomaar een kus. Hij deed een aanval op al haar zintuigen. Hij brak door haar verdediging en maakte haar kwetsbaar. En vreselijk opgewonden! Als het bedrijven van de liefde hierom ging, was ze blij dat ze het meemaakte. Ze had het voor geen prijs willen missen.
Hun kussen werden intenser, vuriger. Hij kuste haar niet alleen op haar mond, daarmee hartstocht opwekkend die haar zowel schokte als opwond, maar hij trok ook een spoor van kussen over haar hals zodat haar hoofd in pure overgave achteroverzakte, Tegelijkertijd kleedde hij haar uit.
Toen ze zijn adem hoorde stokken, wist ze eerst niet wat er aan de hand was, tot ze zijn vingers op een plekje op haar rug voelde. Toen wist ze het!
‘Hoe kom je aan dit litteken?’ vroeg hij ongewoon kalm.
Het liefst had ze gelogen, maar ze besloot dat ze eerlijk moest zijn. ‘Dat is van de gesp van mijn vaders riem. Hij wilde me niet zo erg verwonden.’ Niet dat hij dat had gezegd of zelfs maar zijn verontschuldigingen had aangeboden. Op dat moment was hij stomdronken geweest.
‘Of hij het wel of niet wilde, doet niet ter zake. Hij had je niet mogen slaan,’ zei Blake kortaf. ‘Heeft hij je moeder ook geslagen?’
Kara knikte.
Blake vloekte.
‘Goed dat hij dood is, want anders zou ik hem te lijf zijn gegaan. Alleen lafaards slaan vrouwen. Heb je hem nooit aangegeven?’
‘Dat durfde ik niet,’ bekende ze. ‘Hij was vreselijk groot. Hij zou me waarschijnlijk hebben vermoord.’
Opnieuw binnensmonds vloekend sloeg Blake zijn armen om haar heen. Heel lang hield hij haar alleen maar vast, tot ze allebei weer ontspanden, tot hij alles wat slecht was naar de achtergrond van zijn gedachten kon schuiven.
‘Je bent erg moedig,’ zei hij steeds opnieuw. ‘Moedig en mooi.’ Hij bleef haar strelen tot ze hem haar lippen bood. Toen kuste hij haar, en zijn hart sprong op toen ze zijn hand pakte en op haar borst legde.
Kara deed haar ogen dicht en gaf zich helemaal over. Onder Blakes handen zwollen haar borsten op en werden ze ongelooflijk gevoelig. Zelfs al zou het nooit meer gebeuren, ze zou zich de rest van haar leven het moment herinneren waarop haar tepels zo stijf werden dat het bijna pijn deed.
Ze werden echter nog gevoeliger toen hij haar borsten kuste, op haar tintelende tepels zoog en er zachtjes in beet. Het leek alsof al haar botten smolten.
‘Vind je dit fijn?’
Zijn stem was hees, en ze schrok van de uitdrukking in zijn ogen. Hij keek alsof hij in de ban was van iets wat veel sterker was dan hij, iets wat hij in bedwang probeerde te houden. En dat allemaal vanwege haar!
Hoe was dat mogelijk? Hoe kon hij zo geëmotioneerd raken door haar te kussen? Ze was onervaren, ze wist niet wat er van haar werd verwacht, en ze was zelfs niet mooi. Ze was –
‘Kara?’
Ze keek hem aan zonder zich ervan bewust te zijn dat haar ogen groot waren geworden en glansden, dat haar wangen bloosden, en dat ze eruitzag alsof ze al was bevredigd.
‘Wil je dat ik ophoud?’
Omdat ze haar stem niet vertrouwde, schudde ze haar hoofd. Hoe kon ze praten als haar lichaam en haar geest aanvoelden alsof ze niet meer van haar waren? Op de een of andere manier had hij haar betoverd, en nu moest ze doen wat hij wilde. Van een vrouw die bang was voor mannen was ze veranderd in een vrouw die ernaar snakte om te worden aangeraakt.