‘Daar ben ik blij om.’ Hij begreep niet dat een man zijn dochter slecht kon behandelen. Het was maar goed dat die vent dood was, anders was hij misschien naar hem toe gegaan om hem een koekje van eigen deeg te geven. Al hield hij niet van geweld, iemand die zijn eigen vlees en bloed kwaad deed, verdiende geen zachtzinnige behandeling.
‘En de opera vanavond? Verheug je je daar al op?’
Kara knikte. ‘Ja.’ Na de vorige avond voelde ze zich veel meer op haar gemak bij Blake. Ze wist niet of het kwam doordat hij iets over haar verleden wist of doordat ze zoveel tijd met hem had doorgebracht en hem beter leerde kennen. Maar ze begon hem te zien als een man in plaats van als haar baas. Een knappe sexy man die iets in haar had doen ontbranden. Dat opbiechten goed was voor de ziel, was in haar geval beslist waar geweest. Het leek alsof er een zware last van haar schouders was gevallen en er een stralende nieuwe toekomst voor haar lag.
‘Zullen we eerst ergens een hapje gaan eten? Of eet je liever na de voorstelling?’
‘Liever ervoor.’ Een laat etentje zou leiden tot een late avond, en die kon leiden tot… Daar wilde ze niet eens aan denken. Ze vond het nog steeds eng dat ze de vorige avond zo ontspannen was geweest bij Blake, en hoe ze op hem had gereageerd. Ze bleef er maar aan denken.
‘Wat moet ik aan?’ vroeg ze. ‘Ik weet niet of ik geschikte kleren bij me heb.’
Blake glimlachte. ‘Die zwarte jurk van de eerste avond is volmaakt, Kara.’
Het diner was helemaal wat Kara ervan had verwacht. Ze aten in een restaurant niet ver van het theater, waar verrukkelijk eten werd geserveerd in een prachtige omgeving. Als hoofdgerecht nam ze tongfilet met asperges. Ze had nog nooit zulke lekkere vis gegeten.
Haar aandacht was echter niet bij het eten, maar bij Blake. Sinds die kus kon ze aan niets anders denken dan aan hem. Ze begon zich zelfs af te vragen of het wel verstandig was om zoveel tijd met hem door te brengen. Haar hart leek een eigen wil te hebben gekregen. Telkens als hij tegen haar praatte of dicht bij haar was, begon het sneller te kloppen. Het was zo nerveus als het hart van een gevangen vogeltje.
‘Waar denk je aan?’
Zijn lage stem veroorzaakte weer een waterval van gewaarwordingen in haar lichaam. Tegenover hem aan het tafeltje, zijn mooie grijze ogen voortdurend op haar gericht, voelde ze zich allesbehalve op haar gemak. ‘Ik vroeg me eigenlijk af wat ik hier doe.’
‘Heb je dan geen zin in de opera?’ vroeg hij fronsend.
‘Natuurlijk wel. Maar…’ Hoe kon ze hem uitleggen hoe ze zich voelde? ‘Eerlijk gezegd maakt het me nerveus dat ik zoveel tijd met je doorbreng.’
Blake legde een hand op haar arm. ‘Kara, ik wil alleen dat je wat vrije tijd hebt. Die heb je veel te weinig gehad in je leven.’
Hij durfde niet te zeggen dat hij, afgezien van haar beter leren kennen, met haar wilde vrijen. Volgens hem zou ze er dan als een haas vandoor gaan. Maar het was waar. Hoe meer tijd hij met haar doorbracht, des te opgewondener hij werd, des te meer hij naar haar verlangde. Kara was zonder enige twijfel een erg boeiende en heel erg sexy vrouw, iets waar ze waarschijnlijk zelf geen idee van had. Ze wekte een verlangen in hem, dat pas bevredigd zou zijn als hij haar de zijne had gemaakt. Maar hij zou zich nooit ofte nimmer aan haar opdringen. Als ze de liefde bedreven, dan zouden ze dat doen omdat zij het ook wilde.
‘Ik vertrouw je, Blake,’ zei ze, haar ogen groot en mooi en diepblauw.
Had ze dat maar niet gezegd, want nu schaamde hij zich over zijn gedachten. Nadat hij een kneepje in haar hand had gegeven, liet hij haar los.
Faust overtrof Kara’s verwachtingen. Ze ging zo op in het verhaal, dat ze zich er nauwelijks van bewust was dat Blake naast haar zat, dat hij vaak van terzijde naar haar keek of dat hij haar hand vasthield. Toen Marguérite aan het einde het schavot beklom waar ze zou worden opgehangen voor de moord op haar kind – Fausts kind – biggelden de tranen over haar wangen.
Blake haalde een zakdoek tevoorschijn om ze te drogen. Tegelijkertijd sloeg hij een arm om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan.
‘Wat mooi,’ zei ze met verstikte stem. ‘Ik vond het echt prachtig.’
‘En daarom huil je?’
‘Het was droevig, maar ook mooi. Heel erg bedankt. Ik zal deze avond nooit vergeten.’
Toen hij in de auto terug naar het hotel opnieuw een arm om haar heen sloeg, vond ze dat niet erg. In plaats van bezwaar te maken, legde ze haar hoofd op zijn schouder en deed ze haar ogen dicht. Ze had het gevoel dat ze in een andere wereld was. Een wereld waarin geen slechte dingen gebeurden, waarin het licht was, waarin werd gelachen en… waarin Blake bij haar was!
Als iemand haar een paar weken geleden had gevraagd of ze op haar baas viel, dan zou ze hem hebben uitgelachen. Maar alles was veranderd, en dat kwam door Blake. Hij gaf haar zelfvertrouwen door haar te verzekeren dat ze erg mooi was, en door haar tegelijkertijd te laten merken dat hij gecharmeerd van haar was. Blake Benedict gecharmeerd van haar! Het was als een droom.