Als door een dikke deken drongen de woorden tot haar door. Toen hij ze bleef herhalen als een mantra, dacht ze niet meer aan haar vader. Ze was zich alleen nog bewust van Blakes warmte, van zijn sterke armen om haar heen, van zijn regelmatige hartslag.
Toen hij met zijn vingers haar kin omhoogduwde, zag ze niet haar werkgever, niet Blake Benedict de harde ICT-magnaat, maar de warme menselijke Blake. Blake die haar met zijn grijze ogen bezorgd aankeek. Zonder erbij na te denken, kroop ze dichter tegen hem aan.
Nog nooit had ze zich zo veilig gevoeld als nu. Nog nooit had een man haar op deze manier vastgehouden, haar een veilig gevoel gegeven, alsof haar wereld was veranderd en ze nooit meer zou worden mishandeld. Ze had het niet voor mogelijk gehouden. En het was nota bene haar werkgever! Haar vader had er bij haar in gehamerd dat ze een waardeloos schepsel was. Geen enkele man zou haar een tweede blik waardig keuren. Hij had het zo vaak gezegd dat ze het had geloofd.
Ze wist dat ze zich moest losmaken uit Blakes armen nu ze tot rust was gekomen, maar dat was het laatste wat ze wilde. En Blake leek ook geen haast te hebben om haar los te laten.
‘Wil je er echt niet over praten?’ vroeg hij zachtjes. ‘Misschien helpt het.’
‘Sorry. Ik kan het niet.’ Het was veel te vernederend. Ook al was haar vader dood, ze wilde niet over hem praten. ‘Ik zal het nooit kunnen. En het spijt me dat ik –’
‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, Kara. Ik ben blij dat je het me hebt verteld. Nu begrijp ik je een beetje beter.’ Hij streelde teder haar wang, streek toen met een vinger over haar lippen. Daarna bracht hij haar hand naar zijn mond en kuste haar vingers. ‘Je bent een mooie vrouw, zowel qua innerlijk als qua uiterlijk, en je verdient het niet wat je hebt doorstaan. Ik beloof je nog een keer dat ik je nooit pijn zal doen.’
Kara ademde langzaam uit en voelde dat ze ontspande. Ze vond het fijn dat hij haar vasthield en aanraakte, ze genoot van wat hij tegen haar zei. Het was bijna alsof ze naar een andere wereld was gevoerd; een wereld waarin alles mooi en sensueel was en niemand een ander pijn deed. Een wereld die nieuw voor haar was.
‘Je kunt beter je koffie opdrinken voor hij koud wordt,’ zei hij.
‘Ik heb liever dat je me nog even vasthoudt,’ flapte ze er tot haar ontzetting uit. ‘Sorry,’ zei ze meteen. ‘Ik stel me aan. Dat had ik niet mogen zeggen.’
‘Lieve Kara, ik ben blij dat je het wel hebt gezegd. Het bewijst dat je me vertrouwt.’ Zijn ogen waren donkerder geworden, maar zijn blik was nog steeds zacht en teder.
Kara vermoedde dat hij nog nooit een vrouw in zijn armen had gehouden zonder haar te kussen. Ze was hem dankbaar. En ze was feitelijk opgelucht nu ze hem over haar vader had verteld. Alsof ze gelouterd was, alsof er een last van haar schouders was gevallen en ze eindelijk verder kon gaan met haar leven.
Hij bleef haar wang strelen en schoof teder een paar haarlokken opzij. Kara vond zijn aanraking zo fijn, dat haar lippen vanzelf van elkaar gingen toen hij ze streelde. Met het puntje van haar tong streek ze over zijn vingers.
Ze hoorde hem zachtjes kreunen, maar ze had geen idee wat dat betekende. Bedoelde hij dat ze moest ophouden? Of dat hij niet voor zichzelf instond als ze doorging? Het was gênant dat ze zo onnozel was waar het mannen betrof.
Het probleem was dat haar emoties intenser werden naarmate hij haar langer in zijn armen hield. Ze stak een hand uit en streelde zijn wang, voelde zijn donkere baardhaartjes zacht langs haar vingers schuren. Hij legde zijn hand over die van haar, hield hem daar even voordat hij haar hand naar zijn mond bracht en haar op haar handpalm kuste.
Toen boog hij haar vingers over de kus en gaf haar haar hand terug. ‘Speciaal voor jou, lieve meid.’
Kara wilde haar hand niet terug; ze wilde Blake aanraken. Ze wilde met haar vingers de omtrek van zijn gezicht volgen, over zijn mooi gevormde lippen strijken. Ze wilde… Toen ze zich plotseling realiseerde wat ze echt wilde, stokte haar adem. Ze wilde dat hij haar kuste, echt kuste. Terwijl ze haar hele leven elke vorm van contact met mannen angstvallig had vermeden!
Blake was echter niet zomaar een man. Ze deed haar ogen dicht en vroeg zich af hoe het zou zijn. Zou zijn kus licht en teder zijn, of innig en verleidelijk? Zou hij haar genot geven of bang maken? Toen ze Blake voelde bewegen, dacht ze dat hij haar weg zou duwen en zou teruggaan naar de andere bank, met de koffiepot op het tafeltje tussen hen in. Opeens kreeg ze een steek in haar hart.
Het volgende moment merkte ze echter dat hij alleen maar was gaan verzitten om haar inderdaad te kunnen kussen. Hoewel het een tedere voorzichtige kus was, leek het alsof er vuurwerk ontplofte. Achter haar gesloten oogleden zag ze een regen van vonken, en door haar lichaam stroomden gevoelens van opwinding.