Hoofdstuk 3
Toen Kara eindelijk terug was in haar kamer haalde ze opgelucht een paar keer diep adem. Ze had het benauwd gekregen van Blakes nabijheid en ze was doodmoe. Vreemde gevoelens wervelden door haar heen. Begeerte vermengd met onbehagen. Verlangen vermengd met angst.
Ze begreep niet waarom hij nu opeens die gevoelens bij haar wekte. Wat was het verschil tussen in Londen voor hem werken en hier? Het feit dat hij in Londen nooit een wandeling met haar had gemaakt. Dat ze elkaar nooit buiten kantoor hadden ontmoet. Eigenlijk was alles anders.
Zelfs Blake. Hij was niet meer de man die kortaf bevelen gaf. Die verwachtte dat ze zo vlug mogelijk tot in detail werden uitgevoerd. Hij was menselijk geworden. En daardoor had hij iets in haar teweeggebracht wat haar bang maakte. Vanwege haar vader had ze haar gevoelens altijd in bedwang gehouden. Ze had ze altijd verborgen achter een masker.
Zolang Blake niet de minste belangstelling voor haar had getoond, zolang geen enkele man belangstelling voor haar had getoond, had ze dat beschermende masker gemakkelijk kunnen ophouden. Nu liep het echter gevaar om naar beneden te zakken. Feitelijk was het daar al mee begonnen. Een paar aardige woorden, het duidelijke verlangen om haar te leren kennen, en er was iets in haar tot leven gekomen. Iets verbazingwekkends wat haar zowel beangstigde als opwond.
Toen ze onder de douche stond, wenste ze met heel haar hart dat ze voet bij stuk had gehouden en niet was meegegaan naar de conferentie. Blake had het gemakkelijk zonder haar kunnen stellen. Alles was geregeld, alle paperassen lagen klaar. Hij had alles wat hij nodig had. Ze had overal voor gezorgd.
Toen ze merkte dat ze haar huid veel energieker schoonboende dan nodig was, vroeg ze zich af of ze niet alleen haar lichaam, maar ook haar geest van hem probeerde te ontdoen. Wat belachelijk was! Blake Benedict was een man die je niet gemakkelijk kon vergeten. Dat hadden de afgelopen elf maanden wel bewezen.
Het was een wonder dat ze niet over hem droomde. Dat had ze trouwens wél gedaan, herinnerde ze zich nu. De allereerste dag van haar baan. Na acht slopende uren was ze ervan overtuigd geweest dat ze het werk nooit tot zijn tevredenheid zou kunnen doen. Ze was naar huis en naar bed gegaan en had vreselijk verontrustend gedroomd. Niet omdat de droom erotisch was – zulke gedachten waren niet eens bij haar opgekomen – maar omdat Blake de gedaante van de duivel had aangenomen.
Daarna had ze altijd tegen haar moeder gezegd dat ze voor de duivel werkte. Nog nooit had ze zich zo snel ingewerkt. Ze had zich aangeleerd om altijd op alles voorbereid te zijn. Ze had altijd klaargestaan met een antwoord op de vragen die hij op haar afvuurde. Tot hij was veranderd van Blake Benedict, de ICT-magnaat, in de mens Blake Benedict. En nu dan de man Blake die in haar geïnteresseerd was!
Voor het diner trok ze de rok van haar zwarte mantelpakje aan en een rood bloesje met een lage V-hals. Afgelopen Kerstmis had haar moeder het voor haar gekocht, maar omdat ze het te mooi en te vrouwelijk vond voor naar het werk had ze het slechts een keer aan gehad. Ze completeerde haar outfit met zwarte sandaaltjes met hoge hakken, waardoor ze langer leek en er eleganter uitzag dan ooit.
Toen ze de eetzaal binnen kwam, keek iedereen dan ook in haar richting. Maar ze zag alleen Blake, die haar niet losliet met zijn ogen, terwijl ze naar hun tafeltje liep.
‘Je ziet er fantastisch uit,’ zei hij zacht, terwijl hij opstond en haar stoel naar achteren trok. ‘Rood staat je goed. Dat moet je vaker dragen.’
Omdat ze haar stem niet vertrouwde, glimlachte ze alleen bij wijze van bedankje. Hij zag er trouwens ook fantastisch uit in een donkerblauw handgemaakt pak en een lichtblauw zijden overhemd. Zijn zoals altijd onberispelijke das, met rode en blauwe strepen, was ook van zijde. Toen hij zich over haar heen boog om zich ervan te vergewissen dat ze lekker zat, rook ze zijn aftershave. Het was dezelfde die hij altijd ophad en die een wezenlijk deel van hem uitmaakte. De geur had op haar het effect van een afrodisiacum.
Toen hij zijn hand op haar schouder legde en daar langer liet liggen dan nodig was, trilde ze van puur genot. ‘Je ruikt verrukkelijk, Kara,’ fluisterde hij.
Jij ook, wilde ze zeggen, maar dat kon ze niet. Ze durfde het niet. Het zou een veel te intieme opmerking zijn. Eigenlijk vond ze het ook niet zo fijn dat hij haar een complimentje gaf, met zoveel ogen op hen gericht.
Ze was opgelucht toen een kelner een servet op haar schoot legde en haar de menukaart gaf. Nu kon ze weer ademhalen! Ook al leek elke ademtocht haar dichter bij Blake te brengen. Toen ze van onder haar wimpers stiekem naar hem keek, zag ze dat hij naar haar keek in plaats van in zijn menu.
‘Wat is er?’ Ze probeerde haar stem luchtig te houden, maar dat was bijna onmogelijk omdat haar hart in haar keel klopte. ‘Zit er iets op mijn neus of zo?’