De politieman hield een oogje op Michael Nash, die met de handboeien aan de trapleuning was geketend.
Nash begon met een eentonige stem te declameren. ‘Iene-miene-munne-meen, ik pak de danser bij zijn teen...’
Ze reageert niet, dacht Nona radeloos. Ze greep Darcy’s enkels en pas toen drong het tot haar door dat Darcy dansschoenen droeg. Ik kan het niet verdragen, dacht Nona. Ik kan het niet verdragen! Bijna zonder te beseffen wat ze deed, begon ze de knopen in de enkelbandjes los te peuteren.
‘Dit varkentje ging naar de markt, dit varkentje bleef thuis... Zing het nog eens, mama. Ik heb tien varkensteentjes.’ Misschien zijn we te laat, dacht Vince woedend, speurend naar een reactie van Darcy. Als dat zo is, jij vuile schoft, denk dan maar niet dat je krankzinnig kan worden verklaard door nu nog bakerversjes te gaan brallen.
Chris hief zijn hoofd op om lucht te happen en staarde een fractie van een seconde naar Darcy’s gezicht. Dezelfde uitdrukking als bij Nan, toen hij haar die morgen had gevonden. De gekneusde hals, de blauwwitte teint van haar huid... Nee! Dat sta ik niet toe. Haal adem, Darcy!
Nona had, huilend inmiddels, een van de enkelbandjes los gekregen. Ze schoof ze opzij en begon de hooggehakte avondschoen van Darcy’s voet te trekken.
Ze voelde iets. Vergiste ze zich? Nee! ‘Haar voet beweegt!’ riep ze uit. ‘Ze probeert hem uit de schoen te trekken.’
Op hetzelfde moment zag Vince dat een ader in Darcy’s hals begon te kloppen en hoorde Chris een langgerekte zucht over haar lippen komen.
23
Donderdag, 14 maart
De volgende morgen belde Vince Susan op. ‘Mevrouw Fox, uw man is misschien een rokkenjager, hij is géén crimineel. We hebben de seriemoordenaar gearresteerd en we bezitten het onomstotelijke bewijs dat alleen hij verantwoordelijk is voor de schoenenmoorden, te beginnen met Nan Sheridan.’
‘Dank u. U zult wel begrijpen wat dit voor me betekent.’
‘Wie was dat?’ Doug was niet naar zijn werk gegaan. Hij voelde zich belabberd. Niet ziek, alleen maar belabberd.
Susan vertelde het hem.
Hij staarde haar aan. ‘Bedoel je dat je de FBI hebt verteld dat je mij ervan verdacht een moordenaar te zijn? Dacht je werkelijk dat ik Nan Sheridan en al die andere vrouwen had gedood?’ Zijn gezicht versomberde in een ongelovige woede.
Susan beantwoordde zijn starende blik. ‘Ik hield rekening met die mogelijkheid en dacht dat ik, omdat ik vijftien jaar geleden omwille van jou had gelogen, misschien medeverantwoordelijk was voor die andere moorden.’
‘Ik heb je bezworen dat ik niet bij Nan in de buurt was op de ochtend van haar dood.’
‘Dat is nu wel duidelijk. Waar was je dan wel, Doug? Wees dan nu tenminste eerlijk tegen me.’
De woede verdween van zijn gezicht. Hij wendde zijn ogen af, maar keek haar even later weer aan met een vleiende glimlach. ‘Dat heb ik je toen al verteld, Susan, en ik zeg het nog eens: mijn auto begaf het die morgen.’
‘Ik wil de waarheid! Daar heb ik recht op!’
Na een aarzeling zei Doug langzaam: ‘Ik was bij Penny Knowles. Susan, het spijt me. Ik wilde niet dat je het wist, omdat ik bang was je kwijt te raken.’
‘Je bedoelt dat Penny Knowles op het punt stond zich te verloven met Bob Carver en niet het risico wilde lopen dat het Carver-kapitaal aan haar neus voorbijging. Zij zou je eerder van moord hebben laten beschuldigen dan dat ze het voor je had opgenomen.’
‘Susan, ik weet dat ik toen vaak ontrouw was...’
‘Toen?’ Susans lach klonk wrang. ‘Was je tóén ontrouw? Luister, Doug... Mijn vader heeft het in al die jaren nooit kunnen verwerken dat ik destijds voor jou meineed heb gepleegd. Ga je koffers pakken. Trek maar in je vrijgezellenflat. Ik ga echtscheiding aanvragen.’
Hij smeekte de hele dag om nog een kans. ‘Susan, ik belóóf het je.’
‘Verdwijn!’
Hij wilde niet vertrekken voordat Donny en Beth thuiskwamen van school. ‘Ik beloof jullie dat we elkaar vaak zullen zien.’ Toen hij de oprijlaan af liep, rende Trish hem achterna en greep zijn knieën. Hij droeg haar terug en gaf haar aan Susan. ‘Susan, alsjeblieft...’
‘Vaarwel, Doug.’
Ze keken hem na terwijl hij wegreed.
Donny huilde. ‘Mam, afgelopen weekend... Ik bedoel, als hij altijd zo was als toen...’
Met knipperende ogen probeerde Susan haar eigen tranen terug te dringen. ‘Je weet nooit wat er nog gebeurt, Donny. Je vader moet eerst maar eens volwassen worden. Laten we maar eens zien of hij dat aankan.’
‘Ga je naar je programma kijken?’ vroeg Vince aan Nona toen hij haar donderdagmiddag opbelde.
‘Geen sprake van. We hebben een speciaal einde samengesteld. Ik heb het geschreven. Ik heb het meegemaakt.’