‘Nog even, dan mag je rusten. Was je verrast toen je Erins schoenen terugkreeg?’
‘Ja, heel verrast.’
‘Ze was zo mooi. Ze vond me aardig. Tijdens ons afspraakje vertelde ik haar over mijn boek, en zij praatte over het programma en dat jij en zij contactadvertenties beantwoordden. Dat was heel grappig. Ik had al besloten dat jij, na haar, de volgende zou zijn.’
Na haar de volgende.
‘Waarom heb je ons uitgekozen?’
Sinatra zong: ‘En tijdens het lieflijke ritme, zal ik zoete dingen fluisteren.’
‘Jullie reageerden allebei op die speciale advertentie. Dat gold voor alle vrouwen die ik hier bracht. Erin schreef echter ook op een van mijn andere advertenties, op die welke ik aan de FBI-agent heb laten zien.’
‘Je bent heel slim, Charley.’
‘Vind je de naaldhakken die ik voor Erin had gekocht mooi? Ze passen bij haar jurk.’
‘Dat weet ik.’
‘Ik was ook op dat benefietfestival. Ik herkende Erin van de foto die ze me had gestuurd. Om er zeker van te zijn dat zij het was, heb ik haar naam opgezocht op de lijst van reserveringen. Ze zat vier tafels bij me vandaan. Het was toeval dat ik de volgende avond al een afspraak met haar had.’
Stap, stap, glij, draai...
‘Hoe kende je Erins schoenmaat? En mijn maat?’
‘Dat was zo simpel. Voor Erin kocht ik schoenen in verschillende maten. Ik wilde per se dat ene paar voor haar. Herinner je je nog dat je vorige week een steentje in je laars had en ik je hielp het te verwijderen? Toen zag ik welke maat jij had.’
‘En de anderen?’
‘Vrouwen willen graag gevleid worden. Ik zei gewoon: “Wat heb je mooie voeten. Welke maat schoenen draag je?” Soms kocht ik nieuwe schoenen. Andere keren nam ik een paar uit mijn voorraad.’
‘De echte Charles North plaatste geen contactadvertenties, hè?’
‘Nee. Ik ontmoette hem ook tijdens dat benefietgala. Hij praatte voortdurend over zichzelf en ik vroeg om zijn visitekaartje. Ik gebruik nooit mijn eigen naam als ik mensen opbel die reageren op mijn speciale advertentie. Jij maakte het me gemakkelijk. Je belde mij.’
Ja, zij had hem gebeld.
‘Je zei dat Erin je aardig vond tijdens jullie eerste ontmoeting. Was je niet bang dat ze je stem zou herkennen toen je haar opbelde en deed alsof je Charles North was?’
‘Ik belde vanaf Pennsylvania Station, waar veel lawaai is, en zei tegen haar dat ik met de trein naar Philadelphia moest. Ik dempte mijn stem en sprak sneller dan anders. Net zoals vanmiddag, toen ik met je secretaresse sprak.’ Het timbre van zijn stem veranderde en kreeg een hoge klank. ‘Klink ik nu niet als een vrouw?’
‘Stel dat ik vanavond niet naar die bar had kunnen komen? Wat had je dan gedaan?’
‘Je had me verteld dat je geen plannen voor vanavond had. Ik wist dat je alles zou doen om de man die Erin op de avond van haar verdwijning ontmoette op te sporen... En ik had gelijk.’
‘Ja, Charley, je had gelijk.’
Hij snuffelde in haar hals.
Stap, stap, glij...
‘Ik ben zo blij dat jullie allebei op mijn speciale advertentie reageerden. Je weet toch welke dat is, hè? Hij begint met Houdt van muziek, houdt van dansen.’
Sinatra vervolgde: ‘Want wat is dansen anders dan vrijen op muziek?’
‘Dat is een van mijn lievelingsnummers,’ fluisterde Michael. Hij liet haar een wervelende draai maken, zonder haar hand ook maar even los te laten. Toen hij haar weer naar zich toe trok, werd zijn toon vertrouwelijk, berouwvol zelfs. ‘Het was Nans schuld dat ik vrouwen ging vermoorden.’
‘Nan Sheridan?’ Het gezicht van Chris Sheridan verscheen in Darcy’s gedachten. De droefheid in zijn ogen wanneer hij over zijn zuster sprak. Zijn autoriteit en nadrukkelijke aanwezigheid in de galerie. De manier waarop hij merkbaar geliefd was bij zijn personeel. Zijn moeder. De gemoedelijke verstandhouding tussen hen. Ze hoorde hem nog zeggen: ‘Ik hoop niet dat je vegetariër bent, Darcy. Culinair genot.’
Zijn bezorgdheid over het feit dat ze op die advertenties reageerde. O, hij had gelijk gehad! Ik wou dat ik de kans kreeg je beter te leren kennen, Chris. Ik wou dat ik de kans kreeg om mijn moeder en vader te zeggen dat ik van hen houd.
‘Ja, Nan Sheridan. Na mijn studie aan Stanford ben ik een jaar in Boston geweest voordat ik medicijnen ging studeren. Ik reed toen vaak naar de universiteit van Brown. Daar leerde ik Nan kennen. Ze kon fantastisch dansen. Jij bent goed, maar zij was geweldig.’
De bekende begintonen van ‘Good Night, Sweetheart’. Nee, dacht Darcy. Nee!
Achterwaarts, opzij, glijpas...
‘Michael,’ begon ze, ‘ik wilde je nog iets over mijn moeder vragen...’
Hij duwde haar hoofd tegen zijn schouder. ‘Ik had je gezegd dat je me Charley moest noemen. Praat nu niet meer,’ zei hij streng. ‘We zullen alleen nog dansen.’