Mevrouw Hughes keek smekend naar haar man en ging hen vervolgens voor naar boven. Op haar herhaalde geklop werd niet gereageerd.
‘Heeft u een sleutel?’ vroeg Vince.
‘De dokter heeft me verboden die te gebruiken als zijn deur op slot is.’
‘Ga hem halen.’
Zoals Vince had verwacht, was de imponerende slaapkamer verlaten. ‘Mevrouw Hughes, we hebben een getuige die heeft gezien dat Darcy Scott vanavond in de stationcar van de dokter stapte. We denken dat ze in gevaar verkeert. Heeft dokter Nash op dit terrein een appartement of een huisje, of bezit hij een ander onderkomen waar hij haar naar toe gebracht kan hebben?’
‘U moet zich vergissen,’ protesteerde de vrouw. ‘Hij is twee keer met juffrouw Scott hier geweest. Ze zijn goed bevriend.’
‘U heeft mijn vraag niet beantwoord, mevrouw Hughes.’
‘Op dit landgoed staan schuren, een stal en opslagruimten. Er is geen ander gebouw waar hij met een jongedame naar toe zou gaan. Verder heeft hij in New York een appartement en een kantoor.’
Haar man knikte instemmend. Vince zag dat ze de waarheid spraken.
‘Meneer,’ zei mevrouw Hughes bedeesd, ‘we werken al veertien jaar voor dokter Nash. Als juffrouw Scott bij hem is, kan ik u verzekeren dat u zich nergens zorgen over hoeft te maken. Dokter Nash zou nog geen vlieg kwaad doen.’
Hoe lang hadden ze gepraat? Darcy wist het niet. De muziek klonk zacht op de achtergrond. ‘Begin the Beguine’ was te horen. Hoe vaak had ze haar moeder en vader op deze muziek zien dansen?
‘Mama en papa hebben me eigenlijk leren dansen,’ vertelde ze Nash. ‘Soms zetten ze gewoon platen op en deden dan de foxtrot of een wals. Ze zijn heel goed.’
Zijn ogen stonden nog steeds vriendelijk. Het waren de ogen die ze tijdens hun andere ontmoetingen had gezien. Zolang hij niet vermoedde dat ze hem doorhad, zou hij misschien met haar vertrekken en haar meenemen om thuis te gaan dineren. Ik moet ervoor zorgen dat hij met me wil blijven praten. Moeder had altijd gezegd: ‘Darcy, je hebt een waar acteertalent. Waarom blijf je je verzetten?’
Als ik dat heb, laat het me dan nu bewijzen, bad ze.
Haar leven lang had ze haar ouders horen discussiëren over de manier waarop een scène gespeeld moest worden. Daar moest ze toch iets van hebben opgestoken.
Ik mag hem niet laten merken hoe bang ik ben, dacht Darcy. Ik moet mijn nervositeit opnemen in de voorstelling. Hoe zou mijn moeder deze scène spelen... een vrouw die gevangen was in het huis van een seriemoordenaar? Moeder zou de gedachte aan Erins ring aan haar vinger uitbannen en precies hetzelfde doen wat Darcy probeerde. Ze zou het spelen alsof Michael Nash een psychiater was en zij een patiënte die hem in vertrouwen nam.
Wat zei Michael?
‘Heb je gemerkt dat je vrolijk wordt als je jezelf toestaat over je ouders te praten, Darcy? Ik denk dat je meer van je jeugd hebt genoten dan je besefte.’
De mensen verdrongen zich altijd om hen heen. Weet je nog die keer dat de menigte zo groot was dat ze haar moeders hand kwijtraakte?
‘Waar denk je aan, Darcy? Zeg het. Gooi het eruit.’
‘Ik was zo bang. Ik kon ze niet zien. Ik wist... op dat moment haatte ik...’
‘Wat haatte je?’
‘Al die mensen. Dat ik van hen werd gescheiden...’
‘Daar konden zij niets aan doen.’
‘Als ze niet zo beroemd waren...’
‘Je kon die roem niet uitstaan.’
‘Nee.’ Het lukte. Hij sprak met zijn eigen stem. Ik wil hier niet over praten, dacht ze, maar ik moet wel. Ik moet eerlijk tegen hem zijn. Het is mijn enige kans. Moeder, papa... help me. Wees er voor me. ‘Ze zijn zo ver weg.’ Ze wist niet dat ze het hardop had gezegd.
‘Wie?’
‘Mijn moeder en vader.’
‘Nu, bedoel je?’
‘Ja. Ze zijn met hun stuk op tournee door Australië.’
‘Je klinkt zo ongelukkig, bang zelfs. Ben je bang, Darcy?’ Laat hem dat niet denken! ‘Nee. Ik vind het alleen vervelend dat ik hen zes maanden niet zie.’
‘Toen je die dag van hen werd gescheiden... was dat de eerste keer dat je je verlaten voelde?’
Ze wilde schreeuwen dat ze zich nu ook verlaten voelde. In plaats daarvan richtte ze haar gedachten op het verleden. ‘Ja.’
‘Je aarzelde. Waarom?’
‘Er is nog een moment geweest, toen ik zes was. Ik lag in het ziekenhuis en ze dachten dat ik dood zou gaan...’ Ze probeerde hem niet aan te kijken. Ze was zo bang dat die ogen weer leeg en donker zouden worden. De situatie herinnerde haar aan de persoon uit Duizend-en-één-Nacht, die verhaaltjes had verteld om in leven te blijven.
Chris werd overspoeld door een gevoel van machteloosheid. Darcy was een paar dagen geleden in dit huis geweest met de man die Nan en Erin Kelley en al die andere vrouwen had vermoord, en zij zou zijn volgende slachtoffer zijn.