‘Het is fijn om verzorgd te worden... O!’ Ze reikte naar de autotelefoon. ‘Mag ik mijn secretaresse even bellen? Ik heb beloofd contact met haar op te nemen.’
Hij legde zijn hand over de hare en kneep erin. ‘Ik ben bang dat je daarmee moet wachten tot we thuis zijn. De telefoon is defect. Ontspan je nu maar.’
Darcy wist dat Bev er nog minstens een paar uur zou blijven. Ze sloot haar ogen en doezelde weg. Tegen de tijd dat ze door de Lincoln-tunnel reden, sliep ze.
‘We zullen Nash’ appartement laten controleren,’ zei Vince, ‘maar hij zal haar daar niet naar toe brengen, en evenmin naar zijn praktijk. De portier zou hen zien.’
‘Darcy vertelde me dat hij in Bridgewater een landgoed van honderdzestig hectare bezit. Ze is daar een paar keer geweest.’ Nona omklemde de randen van haar bureau om zich in bedwang te houden.
‘Dan zal ze geen argwaan hebben als hij heeft voorgesteld daar vanavond met hem heen te gaan.’ Vince voelde een toenemende boosheid op zichzelf.
Ernie keerde terug uit het aangrenzende kantoor. ‘Ik heb de surveillance gecontroleerd. Doug Fox is in zijn huis in Scarsdale. Jay Stratton zit met een of ander oud mokkel in het Park Lane Hotel.’
‘Dan gaan zij vrijuit.’ Het is duidelijk, dacht Vince woedend. Nash liet een bericht achter op Erins antwoordapparaat om zijn appartement te bellen op de avond dat hij haar in zijn auto meenam. Ik heb er geen moment aan gedacht dat te controleren. Hij geeft een vals bericht door aan Darcy’s secretaresse en doet vermoedelijk alsof de secretaresse hem heeft verteld waar hij Darcy kan vinden. We weten dat Darcy hem vertrouwt. Natuurlijk stapt ze bij hem in de auto. En als die geschifte Parker haar niet was gevolgd, zou ook zij spoorloos zijn verdwenen.
‘Hoe kunnen we Darcy opsporen?’ vroeg Chris vertwijfeld. Er drukte een folterende angst op zijn borst, die hem het ademhalen bemoeilijkte. Hij besefte dat hij ergens in de afgelopen week tot over zijn oren verliefd was geworden op Darcy Scott. Vince belde met het hoofdkwartier en snauwde bevelen in de hoorn. ‘Alarmeer de politie van Bridgewater,’ zei hij. ‘Laten ze erheen gaan en op ons wachten.’
‘Wees voorzichtig, Vince,’ waarschuwde Ernie. ‘We hebben geen enkel bewijs en de enige getuige staat bekend als een idioot.’
Chris draaide zich met een ruk naar hem toe. ‘Wees jij maar voorzichtig!’ Hij voelde dat Weiss zijn arm greep.
‘Zoek uit waar dat landgoed van Nash ligt,’ zei Vince. ‘En zorg dat er over tien minuten een helikopter op het platform aan 30th Street staat.’
Vijf minuten later zaten ze in een politiewagen die met zwaailichten en gillende sirenes over Ninth Avenue raasde. Vince zat voorin naast de chauffeur en Nona, Chris en Ernie Cizek zaten achterin. Chris had kortaf verklaard dat hij met Vince meeging. Nona had Vince met een smekende blik aangekeken.
Vince bracht hen niet op de hoogte van de beklemmende informatie die de politie van Bridgewater had doorgegeven. Het landgoed van Nash bezat een aantal buitengebouwen, waaronder enkele in beboste gebieden, die over de honderdzestig hectare verspreid stonden. Een zoekactie zou veel tijd in beslag nemen. En iedere verloren minuut, dacht hij, gaat ten koste van Darcy.
‘We zijn er, liefje.’
Darcy verroerde zich. ‘Ik was in slaap gevallen, hè?’ Ze geeuwde. ‘Het spijt me dat ik zulk saai gezelschap ben.’
‘Ik was blij dat je sliep. Rust geneest zowel de geest als het lichaam.’
Darcy keek naar buiten. ‘Waar zijn we?’
‘Niet meer dan vijftien kilometer verwijderd van het huis. Ik heb een kleine schuilplaats, waar ik aan mijn boek schrijf. Ik had gisteren mijn manuscript vergeten. Je vindt het toch niet erg het even te gaan halen? We kunnen er eigenlijk ook wel een glaasje sherry drinken.’
‘Als we maar niet te lang blijven. Ik wil echt bijtijds thuis zijn, Michael.’
‘Dat komt wel goed. Ik beloof het je. Kom binnen. Sorry dat het zo donker is.’
Zijn hand lag onder haar arm. ‘Hoe heb je dit huis ooit ontdekt?’ vroeg Darcy, terwijl hij de deur opende.
‘Stom geluk. Ik weet dat het er van buiten niet zo denderend uitziet, maar binnen is het heel mooi.’
Hij duwde de deur open en tastte naar het lichtknopje. Eronder, zag Darcy, was een knop waarop ‘Alarm’ stond.
Darcy keek om zich heen in de grote kamer. ‘O, wat prachtig!’ Haar blik gleed over de zithoek bij de open haard, de open keuken, de gepolijste vloeren. Toen zag ze het grote televisiescherm en de mooie luidsprekers. ‘Dat is magnifieke apparatuur. Is dat geen verspilling in een huis dat alleen wordt gebruikt om te schrijven?’
‘Nee, dat is het niet.’ Hij trok haar jas uit. Darcy huiverde, hoewel de kamer behaaglijk warm was. Op de salontafel bij de bank stond een fles wijn in een zilveren standaard.