‘Natuurlijk. En denk eraan... ik ken veel van die mensen. Vraag het me maar als je een naam wilt weten.’
Sheridan kwam om halfvier terug, gevolgd door een dienstmeisje met een theeblad. ‘Ik dacht dat je misschien behoefte had aan een pauze. Ik houd je gezelschap, als dat mag.’
‘Dat zou fijn zijn.’ Darcy merkte dat ze een lichte hoofdpijn had en herinnerde zich dat ze de lunch had overgeslagen. Ze accepteerde een kop thee, deed er een paar druppels melk uit het broze Limoges-kannetje bij en probeerde niet al te gretig te kijken toen ze een kandijkoekje pakte. Ze wachtte tot het dienstmeisje was vertrokken en zei toen: ‘Ik weet hoe moeilijk het voor je geweest moet zijn om dit alles bij elkaar te zoeken. Het is nogal afmattend om in herinneringen te duiken.’
‘Mijn moeder heeft het meeste gedaan. Ze verbaast me. Ze viel flauw toen dat pakje met de schoenen arriveerde, maar nu houdt ze zich alleen nog maar bezig met alles wat in haar vermogen ligt om Nans moordenaar op te sporen en te voorkomen dat hij nog iemand te grazen neemt.’
‘En jij?’
‘Nan was zes minuten ouder dan ik. Dat liet ze me nooit vergeten. Noemde me “broertje”. Zij was spontaan, ik verlegen. We hielden elkaar min of meer in evenwicht. Lang geleden gaf ik de hoop op om haar moordenaar voor het gerecht te zien. Nu is dat weer binnen bereik.’ Hij keek naar de stapel foto’s die ze apart had gelegd. ‘Iemand erbij die je kent?’
Darcy schudde haar hoofd. ‘Tot nu toe niet.’
Om kwart voor vijf stak ze haar hoofd om de deur van zijn kantoor. ‘Ik ga er nu vandoor.’
Chris sprong op. ‘Hier is de sleutel. Ik was van plan hem je te geven als ik naar beneden ging.’
Darcy stak hem in haar zak. ‘Ik kom waarschijnlijk vroeg in de morgen terug.’
Chris kon zich niet inhouden. ‘Heb je nu een van die afspraakjes? Neem me niet kwalijk. Ik heb niet het recht dat te vragen. Ik ben alleen maar bezorgd, omdat ik het zo gevaarlijk vind.’ Hij zag tot zijn vreugde dat Darcy deze keer niet verstarde. Ze zei slechts: ‘Ik red me wel,’ waarna ze hem met een half groetend gebaar verliet.
Hij keek haar na en herinnerde zich de enige keer dat hij op jacht was geweest. De hinde stond water te drinken uit een beekje. Bij het voelen van gevaar had ze luisterend haar kop geheven, klaar om te vluchten. Een moment later was ze in elkaar gezakt. Hij had niet meegedaan aan het vreugdegehuil waarmee de anderen van het gezelschap de scherpschutter bejubelden. Met zijn instinct had hij het hert een waarschuwing willen toeschreeuwen. Datzelfde instinct drong zich nu weer aan hem op.
‘Hoe staat het met het programma?’ vroeg Vince aan Nona, terwijl hij een comfortabel plekje probeerde te vinden op het groene tweezitsbankje in haar kantoor.
‘Goed en niet goed.’ Nona zuchtte en woelde vermoeid met een hand door haar haar. ‘Het vinden van een balans is het moeilijkste. Toen je me in je brief vroeg om toevoeging van een fragment over de mogelijke gevaren van het beantwoorden van die advertenties, had ik geen idee wat de volgende week zou brengen. Ik denk nog steeds dat mijn oorspronkelijke concept goed is. Ik wil een algemeen beeld geven en besluiten met een waarschuwing.’ Ze schonk hem een glimlach. ‘Ik ben blij dat je belde en voorstelde om Italiaans te gaan eten.’
Het was een lange dag geweest. Om halfvijf had Vince een ingeving gekregen. Hij had een lijst laten maken van de data waarop de acht jonge vrouwen waren verdwenen en had onderzoekers vervolgens opgedragen om een verzameling aan te leggen van contactadvertenties uit kranten en tijdschriften in het district New York die drie maanden vóór de bewuste data waren verschenen.
Een gevoel van voldoening door dit eventueel nieuwe aanknopingspunt had hem doen beseffen dat hij dodelijk vermoeid was. De gedachte om terug te gaan naar zijn appartement en in de veronachtzaamde koelkast iets eetbaars te zoeken, was deprimerend geweest. In plaats daarvan had hij, bijna onbewust, de telefoon gepakt en Nona gebeld.
Nu was het zeven uur. Hij was zojuist in haar kantoor gearriveerd en Nona was bezig haar werkzaamheden te beëindigen. De telefoon rinkelde. Nona sloeg vertwijfeld haar ogen op, nam de hoorn van de haak en maakte zich bekend. Vince zag haar uitdrukking veranderen.
‘Je hebt gelijk, Matt. Altijd een grote kans dat je me hier kunt vinden. Wat kan ik voor je doen?’ Ze luisterde. ‘Matt, knoop dit even goed in je oren: ik ben niet van plan je uit te kopen. Niet vandaag, niet morgen. Misschien kun je je nog herinneren dat we vorig jaar een koper hadden en jij het bod niet hoog genoeg vond. Het oude liedje. Nu kan ik wachten. Jij kunt wachten. Waarom in vredesnaam zo’n haast? Heeft Jeanie een beugel nodig of zoiets?’ Lachend verbrak ze de verbinding. ‘Dat was de man aan wie ik voor de rest van mijn leven liefde en trouw beloofde. Het probleem is dat hij dat vergat.’