Een paar jaar geleden hadden haar ouders plastische chirurgie ondergaan. ‘Een stukje hier, een naadje daar,’ had haar moeder lachend gezegd. ‘Kijk niet zo afkeurend, Darcy-lief. Vergeet niet dat ons uiterlijk een belangrijk onderdeel van ons gereedschap is.’
Wat onzinnig om daar nu aan te denken, dacht Darcy. Probeerde ze soms te ontkomen aan de schok die was uitgebleven bij het openen van het pakket met Erins laars en avondschoen? Ze had zich gisteren de hele dag beheerst, maar was vanmorgen om vier uur wakker geworden met haar gezicht en kussen nat van de tranen. Ze beet op haar lip bij de herinnering, maar kon niet voorkomen dat nieuwe tranen in haar ogen opwelden. ‘Neem me niet kwalijk,’ zei ze vlug. Ze probeerde een kordate klank in haar stem te leggen. ‘Ik waardeer het dat je gisteravond naar Connecticut bent gegaan om die foto’s op te halen. Vince d’Ambrosio vertelde me dat je je plannen ervoor moest veranderen.’
‘Die waren niet belangrijk.’ Chris voelde dat Darcy Scott wilde dat hij haar verdriet negeerde. ‘Er is enorm veel materiaal,’ zei hij op zakelijke toon. ‘Ik heb alles uitgestald op een tafel in de vergaderruimte en stel voor dat je het bekijkt. Als je alles bij je thuis of op je kantoor wilt hebben, kan ik het daar laten bezorgen. Mocht je er een gedeelte van willen hebben, dan kunnen we dat ook regelen. De meeste mensen op die foto’s ken ik. Sommigen natuurlijk niet. Hoe dan ook, laten we ze maar eens gaan bekijken.’
Ze gingen naar beneden. Darcy merkte dat het aantal mensen dat de voorwerpen voor de volgende veiling bekeek, aanzienlijk was toegenomen in de vijftien minuten dat ze in Chris’ kantoor was geweest. Ze was dol op veilingen. Vroeger had ze die geregeld bezocht met de handelaar die haar ouders vertegenwoordigde. Ze konden nooit zelf gaan. Als bekend werd dat een van hen geïnteresseerd was in de aankoop van een schilderij of van antiek, dan schoot de prijs onmiddellijk omhoog. Het gaf haar een onbehaaglijk gevoel wanneer haar ouders het verhaal van hun aanwinsten opdisten.
Ze liep naast Sheridan naar de achterkant van het gebouw, toen ze een cilinderbureau ontdekte en erop afstoof. ‘Is dit een echte Roentgen?’
Chris streek met zijn hand over het mahoniehouten oppervlak. ‘Ja, inderdaad. Je bent goed op de hoogte van antiek. Zit je in het vak?’
Darcy dacht aan de Roentgen in de bibliotheek van het huis in Bel-Air. Haar moeder vertelde graag het verhaal dat Marie Antoinette het als geschenk aan haar moeder, de keizerin, naar Wenen had gestuurd, waardoor was voorkomen dat het tijdens de Franse Revolutie werd verkocht. Dit exemplaar was kennelijk eveneens vanuit Frankrijk verscheept.
‘Zit je in het vak?’ herhaalde Chris.
‘O, neem me niet kwalijk.’ Darcy glimlachte, denkend aan het hotel dat ze opnieuw inrichtte met spullen uit openbare verkopingen. ‘Zo zou je het, in zekere zin, kunnen noemen.’
Chris trok zijn wenkbrauwen op, maar vroeg niet om een verklaring. ‘Hierheen.’ Een ruime hal leidde naar een vertrek met een dubbele deur, waar een Georgiaanse eettafel beschermend was afgedekt met een kleed. Albums, jaarboeken, ingelijste foto’s, kiekjes en ronde doosjes met dia’s waren netjes naast elkaar op de tafel gelegd.
‘Vergeet niet dat deze allemaal tussen de vijftien en achttien jaar geleden werden genomen,’ waarschuwde Chris.
‘Ik weet het.’ Darcy bekeek het materiaal. ‘Hoe vaak gebruik je dit vertrek?’
‘Niet zo vaak.’
‘Zou het dan mogelijk zijn om alles hier te laten liggen en dat ik af en toe eens langskom? Als ik op kantoor ben, heb ik het namelijk altijd druk. Mijn appartement is niet groot. Ik ben daar trouwens toch niet zo vaak.’
Chris wist dat het hem niets aanging, maar hij kon zich niet inhouden. ‘Agent d’Ambrosio vertelde me dat je contactadvertenties beantwoordt.’ Hij zag een terughoudende uitdrukking op Darcy’s gezicht verschijnen.
‘Erin wilde niet op die advertenties reageren,’ zei ze. ‘Ik heb haar overgehaald. De enige manier waarop ik dat misschien goed kan maken, is behulpzaam te zijn bij het opsporen van haar moordenaar. Is het goed dat ik af en toe langskom? Ik beloof dat ik jou en je personeel niet zal storen.’
Het drong tot Chris door wat Vince d’Ambrosio had bedoeld toen hij zei dat Darcy Scott met betrekking tot die advertenties zou doen wat ze zelf wilde. ‘Je stoort ons niet. Een van de secretaresses is hier altijd om acht uur. Het schoonmaakpersoneel is er tot een uur of tien ’s avonds. Ik zal hun laten weten dat ze je moeten binnenlaten. Of nog beter: ik zal je een sleutel geven.’
Darcy glimlachte. ‘Ik beloof je dat ik er niet met een Sèvres vandoor zal gaan. Is het goed dat ik nu nog een tijdje blijf? Ik heb een paar uur vrij.’