‘Doe dat alsjeblieft niet.’
‘Darcy, bel die FBI-agent en geef die Parker aan. Kan ik je overhalen om niet meer op die advertenties te reageren?’
‘Ik ben bang van niet, maar ik zal wel Vince d’Ambrosio bellen. Nu meteen.’ Ze nam afscheid en voelde zich merkwaardig getroost toen ze ophing.
Ze belde Vince vanuit haar kantoor. Bev stond met grote ogen naast haar bureau terwijl ze met een andere agent sprak. Vince was naar Lancaster gevlogen. De andere agent nam de informatie aan. ‘We werken samen met het politiedepartement. We zullen die man onmiddellijk opzoeken. Bedankt, mevrouw.’ Nona belde en vertelde haar waarom Vince naar Lancaster was gegaan. ‘Darce, dit is zo griezelig. Het is tot daaraantoe dat iemand de aflevering van Waargebeurde misdrijven heeft gezien en zo pervers was het te imiteren, maar dit betekent dat iemand het misschien al heel lang doet. Claire Barnes wordt sinds twee jaar vermist. Zij en Erin hadden zoveel gemeen.
Claire zou juist haar eerste rol krijgen in een Broadway-musical. Erin had via Bertolini haar eerste grote opdracht gekregen.’
Haar eerste grote opdracht via Bertolini. De woorden bleven in Darcy’s hoofd hangen terwijl ze telefoontjes pleegde en ontving, in kranten uit Connecticut en New Jersey zocht naar berichten over boedel- en verhuisverkopingen, snel even een bezoek bracht aan de huurflat die ze aan het inrichten was en ten slotte bij een eethuis pauzeerde voor een sandwich en koffie. Daar drong het tot haar door wat haar had dwarsgezeten. Haar eerste grote opdracht via Bertolini. Erin had haar verteld dat ze twintigduizend dollar zou ontvangen voor het ontwerp en de uitvoering van het halssnoer. Door alle gebeurtenissen was ze de merkwaardige boodschap op Erins antwoordapparaat vergeten. Zodra ze weer op kantoor was, zou ze hen bellen om het na te vragen.
Aldo Marco kwam aan de lijn. Was ze een familielid dat informatie wilde hebben?
‘Ik ben executeur van Erin Kelleys nalatenschap.’ De woorden klonken haar afschuwelijk in de oren.
De betaling had al plaatsgevonden via de manager van mevrouw Kelley, Jay Stratton. Was er een probleem?
‘Vast niet.’ Dus Stratton waagde het om zich voor te doen als Erins manager.
Hij was niet thuis. Ze liet een bitse boodschap achter: ‘Bel me onmiddellijk op over Erins cheque.’
Jay Stratton belde kort voor vijven. ‘Het spijt me. Ik had natuurlijk eerder contact met je moeten opnemen. Ik ben weg geweest. Hoe zal ik de cheque uitschrijven?’ Hij vertelde Darcy dat hij tijdens zijn verblijf buiten de stad onafgebroken aan Erin had gedacht. ‘Die mooie, begaafde vrouw! Ik ben er heilig van overtuigd dat iemand op de hoogte is geweest van de juwelen, haar ervoor heeft vermoord en vervolgens heeft geprobeerd het op een imitatiemoord te doen lijken.’
Juist jij was op de hoogte van de juwelen! Het kostte moeite om naar Stratton te luisteren en te reageren op zijn meelevende opmerkingen. Hij zou weer voor een paar dagen de stad uit zijn. Ze stemde erin toe hem maandagavond te ontmoeten. Nadat ze afscheid van hem had genomen, staarde Darcy minutenlang in gedachten verzonken voor zich uit en zei toen hardop: ‘Het is zoals je zegt, meneer Stratton... Per slot van rekening zouden twee van Erins beste vrienden elkaar beter moeten kennen.’ Ze zuchtte. Ze moest nog maar wat werk afmaken voordat het tijd was zich te kleden voor haar afspraak met antwoordnummer 1527.
Vince vloog op vrijdagmorgen met de vroegste vlucht naar Lancaster. Hij had de vader van Claire Barnes dringend verzocht om niemand buiten de familie iets te vertellen over het pakket met de schoenen, maar bij zijn aankomst op het vliegveld stond het verhaal met grote koppen in de plaatselijke krant. Hij belde naar het huis van de Barnes’ en hoorde van het dienstmeisje dat mevrouw Barnes die nacht in allerijl naar het ziekenhuis was gebracht.
Lawrence Barnes was een zwaarlijvige man, van het leidinggevende soort. Vince concludeerde dat hij in andere omstandigheden een indrukwekkende verschijning zou zijn geweest. Hij zat op de rand van het bed waarop zijn echtgenote lag, zwaar verdoofd door kalmeringsmiddelen, en keek bezorgd op haar neer. Naast hem zat een jonge vrouw. Vince liet hem zijn legitimatie zien en werd gevolgd naar de gang.
Barnes stelde de jonge vrouw voor als zijn andere dochter, Karen. ‘Er was toevallig een verslaggever op de spoedafdeling toen we hier aankwamen,’ zei Barnes toonloos. ‘Hij hoorde Emma schreeuwen over dat pakket en dat Claire dood was.’
‘Waar zijn de schoenen nu?’
‘Thuis.’
Karen Barnes nam hem in de auto mee om ze op te halen. Als bedrijfsjuriste in Pittsburgh had ze nooit de hoop van haar ouders gedeeld dat Claire op een dag plotseling zou opduiken. ‘Als ze in leven was, zou ze de kans om in de show van Tommy Tune op te treden nooit hebben laten schieten.’