‘Om eerlijk te zijn,’ liet Darcy hem weten, ‘heb ik over een uur mijn eerste afspraak met een van hen.’
Len Parker, om zes uur. Ze hadden afgesproken bij McMullen, op de hoek van 76th Street en Third Avenue. Een populaire gelegenheid, dacht Darcy, en absoluut veilig. Favoriet bij het New Yorkse ‘circuit’. Ze was daar een paar keer eerder voor een afspraakje geweest en ze was gesteld op de eigenaar, Jim McMullen. Ze zou alleen een glas wijn met Parker drinken. Hij had haar verteld dat hij met een aantal vrienden zou gaan basketballen bij de sportclub.
Tegen Michael Nash had ze gezegd dat ze een blauwe wollen jurk met een witte kraag zou dragen. Nu ze die aan had, voelde ze zich te opgedirkt. Erin plaagde haar altijd met de kleren waarmee haar moeder haar overlaadde. ‘Als je die ooit draagt, zullen wij er uitzien alsof onze spullen uit de uitverkoop komen.’ Niet waar, dacht Darcy, terwijl ze nog een vleugje donkergrijze oogschaduw aanbracht. Erin zag er altijd fantastisch uit, zelfs in hun studententijd, toen ze zo weinig geld had om kleren te kopen.
Ze besloot de zilveren azurietbroche te dragen die Erin haar voor haar verjaardag had gegeven. ‘Eenvoudig, maar leuk,’ had Erin erover gezegd. De broche had de vorm van een notenbalk. De noten waren uitgevoerd in azuriet, met exact de zeeblauwe tint van de jurk. Zilveren armbanden en oorhangers en strakke suède laarzen completeerden het geheel.
Darcy bekeek zichzelf nauwlettend in de spiegel. Tijdens de reis naar Californië had haar moeder haar een bezoek aan haar privékapper opgedrongen. Hij had haar coupe veranderd, er een paar centimeter afgeknipt en vervolgens de natuurlijke blonde strepen in haar haar geaccentueerd. Ze moest toegeven dat het resultaat haar beviel. Ze haalde haar schouders op. Oké, ik zie er waarschijnlijk goed genoeg uit om te voorkomen dat Len Parker de benen neemt wanneer hij me ziet.
Parker was lang, broodmager, maar niet onaantrekkelijk. Docent aan een universiteit. Hij vertelde haar dat hij onlangs van Wichita in Kansas was verhuisd naar New York en nog niet veel mensen kende. Bij een glas wijn vertrouwde hij haar toe dat een vriend had voorgesteld om een contactadvertentie te plaatsen. ‘Ze zijn vreselijk duur. Je zou versteld staan. Je kunt veel beter op advertenties van anderen reageren, hoewel ik heus blij ben dat jij de mijne hebt beantwoord.’ Zijn ogen waren lichtbruin, maar groot en expressief. Hij keek Darcy aan. ‘Ik moet het echt zeggen... Je bent bijzonder knap.’
‘Dank je.’ Wat was er met hem waardoor ze zich niet op haar gemak voelde? Was hij echt docent of was hij zoals de man met wie ze vlak voor haar vertrek naar Californië een afspraakje had? Die kerel had beweerd dat hij reclameman was, maar hij wist niets over de reclamebureaus die ze in hun gesprek ter sprake bracht.
Parker zat te draaien op de barkruk en wiebelde hem lichtjes heen en weer. Zijn stem was zacht en Darcy moest zich naar hem toe buigen om hem te kunnen verstaan in het geroezemoes van de mensen om hen heen.
‘Héél knap,’ benadrukte hij. ‘Weet je, niet alle vrouwen die ik heb gekend, zijn knap. Als je de brieven leest die ze me stuurden, zou je denken dat ze Miss Universe waren. En wie duikt er op? Olijfje!’ Hij wenkte om nog een glas wijn. ‘Jij?’
‘Ik heb nog.’ Ze koos haar woorden zorgvuldig. ‘Ze waren toch niet allemaal zo lelijk? Er waren vast wel een paar schoonheden bij.’
Hij schudde heftig zijn hoofd. ‘Niet zoals jij. Beslist niet.’ Het werd een lang uur. Darcy hoorde over Parkers problemen om een flat te vinden. De prijzen... allemachtig! Sommige vrouwen vinden dat je hen moet trakteren op dure etentjes. Kom nou! Wie houdt dat vol?
Uiteindelijk lukte het Darcy om Erins naam ter sprake te brengen. ‘Ik weet het. Mijn vriendin en ik hebben ook een aantal rare mensen ontmoet via deze advertenties. Ze heette Erin Kelley. Heb je haar toevallig ontmoet?’
‘Erin Kelley?’ Parker slikte krampachtig. ‘Was dat niet de vrouw die vorige week werd vermoord? Nee, ik heb haar nooit ontmoet. Was ze jouw vriendin? Tjee, dat spijt me. Wat afschuwelijk. Hebben ze de moordenaar al te pakken?’
Ze wilde niet over Erins dood praten. Zelfs al had Erin deze man een keer ontmoet, ze zou nooit een tweede afspraak met hem hebben gemaakt. Ze keek op haar horloge. ‘Ik moet opschieten. En jij moet op tijd zijn voor je basketbalwedstrijd.’
‘O, dat maakt niet uit. Ik sla deze keer over. Blijf eten. Ze hebben hier lekkere hamburgers. Duur, maar lekker.’
‘Ik kan echt niet. Ik heb nog een afspraak.’
Parker fronste zijn wenkbrauwen. ‘Morgenavond dan? Ik bedoel, ik weet dat ik geen schoonheid ben en dat leraren niet bekendstaan om hun hoge salaris, maar ik zou je graag weerzien. Dat meen ik.’