Het was zeven uur, een geschikt tijdstip om de telefoontjes te beantwoorden die ze op haar antwoordapparaat had aangetroffen. In de daaropvolgende veertig minuten bereikte ze drie mensen. Voor de overige vier liet ze boodschappen achter. Nu had ze voor donderdag een borrelafspraak met Len Parker bij McMullen, voor vrijdag een afspraak met David Weld om bij Smith en Wollensky iets te gaan drinken en voor zaterdag een brunchafspraak met Albert Booth in het Victory Café.
En de mannen die berichten hadden achtergelaten op Erins antwoordapparaat? Enkelen van hen hadden telefoonnummers gegeven die ze had meegenomen. Misschien kon ze hen bellen, hen over Erin vertellen − als ze het tenminste nog niet wisten − en proberen een afspraak met ze te maken. Als ze veel vrouwen ontmoetten, hadden ze misschien iemand iets horen zeggen over een afspraakje met een man die een engerd bleek te zijn. Bij de eerste twee kreeg ze geen gehoor. De volgende nam onmiddellijk op. ‘Met Michael Nash.’
‘Michael, je spreekt met Darcy Scott, een goede vriendin van Erin Kelley. Ik neem aan dat je weet wat er met haar gebeurd is.’
‘Darcy Scott.’ De prettige stem werd warm van medeleven. ‘Erin heeft me over je verteld. Ik vind het zo vreselijk. Gisteren sprak ik met een FBI-agent. Ik heb hem verzekerd dat ik op iedere mogelijke manier wil helpen. Erin was een schat van een vrouw.’
Darcy besefte dat er tranen in haar ogen kwamen. ‘Ja, dat was ze.’
Hij hoorde kennelijk de hapering in haar stem. ‘Dit is afschuwelijk voor je. Mag ik je binnenkort eens op een etentje trakteren? Erover praten helpt misschien.’
‘Dat zou ik fijn vinden.’
‘Morgenavond?’
Darcy dacht snel na. Ze had om zes uur met Len afgesproken. ‘Als je om acht uur kunt...’
‘Dat is prima. Ik zal een tafel reserveren bij Le Cirque. Tussen twee haakjes, hoe herken ik je?’
‘Donkerblond haar, één meter vijfenzeventig lang. Ik trek een blauwe wollen jurk met een witte kraag aan.’
‘Ik ben de gewoonste man die daar aanwezig zal zijn. Ik zal bij de bar op je wachten.’
Op de een of andere manier voelde Darcy zich getroost toen ze ophing. Nu heb ik tenminste nog iets aan die kleren van Rodeo Drive, dacht ze. Het drong tot haar door dat ze zich werktuiglijk voornam om Erin te bellen en haar dat te vertellen.
Ze stond op en masseerde haar nek. Een doffe hoofdpijn deed haar beseffen dat ze sinds het middaguur niet meer had gegeten. Het was nu kwart voor acht. Ze besloot om vlug een hete douche te nemen. Daarna, dacht ze, maak ik wat soep warm en ga naar dat programma kijken.
De soep, smakelijk genoeg als ze kokend heet was, verzonk tot een dikke mengelmoes van stukjes groenten die zwommen in tomatenbouillon. Darcy staarde naar het beeldscherm. De foto van het dode, negentienjarige meisje, met aan haar ene voet een versleten Nike en aan haar andere een met lovertjes versierde zwartsatijnen avondschoen, was weerzinwekkend. Had Erin er ook zo uitgezien toen ze werd gevonden? Handen gevouwen op haar buik, de punten van de twee verschillende schoenen omhoog wijzend? Welke zieke geest kon daarnaar kijken en het willen imiteren? Het programma besloot met een verwijzing naar het feit dat een imitatiemoordenaar wellicht de dood van Erin Kelley op zijn geweten had.
Toen het voorbij was, zette ze de televisie uit en verborg haar gezicht in haar handen. Misschien had de FBI gelijk over die imitatiemoord. Het kon niet louter toeval zijn dat Erin, een paar weken na de uitzending van dat programma, op dezelfde manier om het leven was gekomen.
Maar waarom Erin? En paste de dansschoen die ze droeg? Zo ja, hoe wist de moordenaar dan haar maat? Misschien ben ik gek, dacht ze. Misschien moet ik me er buiten houden en dit overlaten aan mensen die weten wat ze doen.
De telefoon rinkelde. Ze was geneigd niet op te nemen. Plotseling voelde ze zich te moe om met iemand te praten. Maar het zou nieuws over Billy kunnen zijn. Het verpleeghuis had haar nummer om haar in noodgevallen te kunnen bellen. Ze nam de hoorn op. ‘Met Darcy Scott.’
‘In eigen persoon. Eindelijk! Ik probeer je al een tijdje te bereiken. Ik ben antwoordnummer 2721, Doug Fields.’
9
Donderdag, 28 februari
Op woensdagmorgen voltooide Nona, in samenwerking met haar assistent-producer Liz Kroll, de samenstelling van de documentaire. Liz, een jonge vrouw met een mager gezicht en scherpe gelaatstrekken, had de potentiële gasten geïnterviewd. De zwakke schakels eruit gehaald, zoals ze het zelf noemde. ‘We hebben een aardige mengeling,’ verzekerde ze Nona. ‘Twee paren die tot een huwelijk kwamen. De Cairones werden verliefd op het eerste gezicht en zijn sentimenteel genoeg om de romantische zwijmelaars aan hun trekken te doen komen. De Quinlans reageerden op elkaars advertenties en vertellen op een vrij humoristische manier hoe hun brieven elkaar kruisten. We hebben iemand die eruitziet als de jonge Abraham Lincoln, die bekent dat hij zo verlegen is en nog steeds op zoek naar de ideale vrouw. Verder hebben we een dame in wier advertentie per abuis kwam te staan dat ze een welgestelde gescheiden vrouw is. Ze ontving zevenhonderd reacties en heeft tot nu toe met tweeënvijftig daarvan een afspraak gemaakt. Een andere vrouw ging uit eten met een man die na afloop ruzie begon te maken, kwaad wegliep en haar met de rekening liet zitten. De man met wie ze daarna uitging, randde haar bijna aan toen hij haar in zijn auto thuisbracht. Nu hangt hij rond bij haar huis. Ze werd op een morgen wakker en zag hem door haar slaapkamerraam kijken. Als je vriendin Erin Kelley die avond werkelijk een afspraakje had, zouden we een verdraaid mooie afsluiting hebben.’