Dr. Michael Nash was niet verrast toen hij zondagavond terugkeerde in Manhattan en een bericht op zijn antwoordapparaat aantrof, waarin hem werd verzocht contact op te nemen met FBI-agent Vincent d’Ambrosio. Ze trokken kennelijk de mensen na die boodschappen voor Erin Kelley hadden achtergelaten.
Hij beantwoordde de oproep op maandagmorgen en maakte de afspraak dat Vince dinsdag, vóór zijn eerste patiënt, langs zou komen.
Op dinsdagmorgen arriveerde Vince om precies kwart over acht bij Nash’ praktijk. De receptioniste verwachtte hem en bracht hem naar het vertrek waar Nash al achter zijn bureau zat. Het was een gezellig vertrek, concludeerde Vince. Verscheidene comfortabele stoelen, wanden in vrolijk geel, gordijnen die het daglicht binnen lieten, maar de mensen binnen behoedden voor blikken van voorbijgangers op het trottoir. Haaks op het bureau stond de traditionele bank, een leren uitvoering van de chaise-longue die Alice jaren geleden had gekocht.
Een rustgevende kamer, en de uitdrukking in de ogen van de man achter het bureau was zowel vriendelijk als aandachtig. Vince dacht aan zaterdagmiddagen. Biechten. ‘Zegen me, vader, want ik heb gezondigd.’ De zonden gingen van ongehoorzaamheid aan zijn ouders tot, in zijn tienerjaren, pikantere vergrijpen.
Het ergerde hem altijd om iemand te horen zeggen dat analyseren de plaats had ingenomen van biechten. ‘Bij het biechten neem je zelf de schuld op je,’ merkte hij in zo’n geval op. ‘Bij een analyse geef je anderen de schuld.’ Zijn eigen psychologiestudie had dat standpunt alleen maar versterkt.
Hij had het gevoel dat Nash deze intuïtieve vijandigheid ten opzichte van de meeste zielenknijpers aanvoelde. Het aanvoelde en begreep.
Ze namen elkaar op. Op een onopvallende manier goedgekleed, dacht Vince. Hij wist dat hij zelf nooit goed de juiste stropdas bij zijn pak kon kiezen. Alice had dat altijd voor hem gedaan. Niet dat het hem iets kon schelen. Hij droeg liever een bruine das bij een blauw kostuum dan voortdurend haar gevit te moeten aanhoren. ‘Waarom ga je niet weg bij het Bureau en zoek je geen baan met een goed salaris?’ Vandaag had hij de eerste de beste das gepakt en hem in de lift om gedaan. Hij was bruin met groen. Zijn pak was blauw gestreept.
Alice was nu mevrouw Malcolm Drucker. Malcolm droeg Hermès-dassen en maatkostuums. Vince hoorde laatst van Hank dat Malcolm was uitgedijd naar maat tweeënvijftig. Tweeënvijftig, niets meer en niets minder.
Nash droeg een grijs tweedcolbert en een rood met grijze stropdas. Knappe vent, erkende Vince. Krachtige kin, diepliggende ogen, een iets verweerde huid. Het beviel Vince als een man eruitzag alsof hij bij slecht weer niet thuis bleef zitten.
Hij kwam onmiddellijk ter zake. ‘Dokter Nash, u heeft twee boodschappen achtergelaten voor Erin Kelley. Ze suggereren dat u haar kende, met haar uitging. Klopt dat?’
‘Ja. Ik ben bezig met het schrijven van een boek, waarin ik het maatschappelijke fenomeen van contactadvertenties analyseer. Mijn uitgever is Kearns en Brown. Justin Crowell is mijn redacteur.’
Voor het geval ik zou denken dat het hem in werkelijkheid om een afspraakje te doen was, dacht Vince. Vervolgens waarschuwde hij zichzelf dergelijke gedachten achterwege te laten. ‘Hoe kwam het dat u met Erin Kelley uitging? Reageerde u op haar advertentie, of was het omgekeerd?’
‘Ze reageerde op mijn advertentie.’ Nash reikte in zijn la. ‘Ik verwachtte uw vraag. Hier is de advertentie die ze beantwoordde. Dit is haar brief. Ik heb op dertig januari iets met haar gedronken in het Pierre Hotel. Ze was een lieftallige jonge vrouw. Ik gaf blijk van mijn verbazing dat zo’n aantrekkelijk type op deze manier gezelschap moest zoeken. Ze vertelde me eerlijk dat ze deze advertenties beantwoordde op aandringen van een vriendin die een documentaire maakte. Meestal zeg ik niet dat ik dit soort ontmoetingen voor mijn onderzoek gebruik, maar tegenover haar was ik openhartig.’
‘En dat was uw enige ontmoeting met haar?’
‘Ja. Ik heb het enorm druk gehad. Het einde van mijn boek is in zicht en ik wilde het afmaken. Ik was van plan Erin weer te bellen als ik het had ingeleverd. Vorige week besefte ik dat ik nóg een maand nodig had om het boek te voltooien en dat het geen zin had overhaast te werk te gaan.’
‘Dus belde u haar op.’
‘Ja, aan het begin van de week. Later nog eens. Dat was afgelopen donderdag... Nee, het was vrijdag, vlak voordat ik een weekend wegging.’
Vince bestudeerde de brief die Erin aan Nash had geschreven. Zijn advertentie was eraan vastgemaakt: blanke man, arts, 37, 1 m. 85, aantrekkelijk, succesvol, veel gevoel voor humor. Houdt van skiën, paardrijden, museumbezoek en concerten. Zoekt creatieve, knappe jonge vrouw. Antw.nr. 3295.