Kort voor middernacht hoorde hij het gezoem van de garagedeur en liep naar de trap van het souterrain om op Greta te wachten. Voor de zoveelste keer wenste hij dat ze inwonende hulp had. Hij vond het geen prettig idee dat ze ’s avonds laat alleen binnenkwam in dit grote huis. Greta had dat voorstel onvermurwbaar van de hand gewezen. Ze had genoeg aan Dorothy, de huishoudster die al dertig jaar iedere dag kwam, en aan de wekelijkse werkster. Als ze een diner gaf, had ze daarvoor een uitstekend cateringbedrijf. En dat was dat.
Toen ze de trap naderde, riep hij naar beneden: ‘Hai, moeder!’ Haar adem stokte hoorbaar. ‘Wat... o lieve hemel, Chris! Je laat me schrikken. Ik ben één bonk zenuwen.’ Ze keek omhoog en probeerde te glimlachen. ‘Ik was zo blij toen ik je auto zag staan.’
In het schemerige licht herinnerde haar fijne gezicht hem aan Nans subtiele gelaatstrekken. Haar glanzende zilvergrijze haren waren in een knot naar achteren getrokken. Ze droeg een lange zwartfluwelen rechte jurk en een kort jasje van sabelbont hing losjes over haar schouders. Bij haar volgende verjaardag zou Greta zestig worden. Een elegante, mooie vrouw, met een glimlach die de droefheid in haar ogen nooit helemaal kon weren.
Het schoot plotseling door Chris heen dat het altijd leek alsof zijn moeder oplettend op iets wachtte of naar iets luisterde, een of ander signaal. Toen hij nog een kind was, had zijn grootvader hem een verhaal verteld uit de Eerste Wereldoorlog. Het ging over een soldaat die het bericht met de waarschuwing voor een op handen zijnde vijandelijke aanval was kwijtgeraakt. Naderhand bleef hij zichzelf de schuld geven van het grote aantal slachtoffers en vulde hij zijn leven met het zoeken in greppels en onder stenen naar het verloren bericht.
Bij een slaapmutsje vertelde hij Greta over Erin Kelley en hij besefte waarom de vergelijking bij hem was opgekomen. Greta had altijd het gevoel gehad dat Nan haar voor haar dood iets had verteld wat een intuïtief alarm in werking had gesteld. Vorige week had ze wederom een waarschuwing ontvangen en was ze niet bij machte geweest een tragedie te voorkomen.
‘Droeg de gevonden vrouw een avondschoen met een naaldhak?’ vroeg Greta. ‘Zoals Nan? Het soort schoen waarmee je kunt dansen? In die brief stond dat er een danseres zou sterven.’
Chris koos zijn woorden zorgvuldig. ‘Erin Kelley was sieradenontwerpster. Voor zover ik heb begrepen, vermoeden ze dat het om een imitatiemoord gaat. Het programma Waargebeurde misdrijven heeft iemand op het idee gebracht. Een FBI-agent wil er met ons over praten.’
Op zaterdag belde commissaris Moore: een FBI-agent, Vincent d’Ambrosio, wilde zondag graag bij de Sheridans langskomen.
Chris was blij dat d’Ambrosio benadrukte dat niemand iets met de door Greta ontvangen brief had kunnen doen. ‘Mevrouw Sheridan,’ zo liet hij haar weten, ‘we krijgen tips die veel specifieker zijn dan deze en toch een tragedie niet kunnen voorkomen.’
Vince verzocht Chris om samen een eindje om te gaan. ‘De politie van Darien is in het bezit van de dossiers over de dood van je zuster,’ verklaarde hij. ‘Ze zullen ze voor me kopiëren. Heb je er bezwaar tegen me naar de plaats te brengen waar ze werd gevonden?’
Ze liepen over de weg die van het Sheridan-terrein naar het beboste gebied met het joggingpad leidde. In de afgelopen vijftien jaar waren de bomen hoger en hun takken dikker geworden, maar verder − zo merkte Chris op − was er weinig veranderd.
Een landelijke omgeving in een bloeiende stad, in schril contrast met een verlaten West Side-pier. Nan Sheridan was een meisje van negentien jaar geweest. Een jogger. Erin Kelley was een achtentwintigjarige carrièrevrouw. Nan was afkomstig uit een welgesteld, gezellig gezin. Erin stond alleen. De manier van sterven en het schoeisel vormden de enige twee overeenkomsten. Ze waren beiden gewurgd. Ze hadden beiden één elegante schoen gedragen. Vince vroeg Chris of Nan tijdens haar studietijd wel eens afspraakjes met onbekenden had gemaakt via contactadvertenties.
Chris glimlachte. ‘Geloof me, er zwermden zoveel jongens om Nan heen, dat ze niet op contactadvertenties hoefde te reageren om een afspraakje te krijgen. Trouwens, in onze studententijd bestonden dergelijke advertenties nog niet.’
‘Jullie bezochten de universiteit van Brown?’
‘Nan studeerde daar. Ik zat op die van Williams.’
‘Ik neem aan dat eventuele speciale vriendjes werden nagetrokken?’
Ze liepen over het pad dat zich door de bossen slingerde. Chris bleef staan. ‘Hier heb ik haar gevonden.’ Hij stak zijn handen in de zakken van zijn windjack. ‘Nan vond iedereen die zich aan een jongen bond geschift. Ze was min of meer een flirt. Ze maakte graag plezier. Ze wilde nooit een feestje missen en ze danste iedere dans.’