Ze pakte een tweedelig cocktailpakje uit de kast − een zachtroze maatjasje met mooie zilveren knopen en een golvende rok van roze en zilverkleurige chiffon. ‘Erin had dit pas gekocht voor een benefietgala, een diner-dansant. Ze kon fantastisch stijldansen. Ook dat hadden we met elkaar gemeen. Ook met Nona. We leerden Nona kennen tijdens een cursus stijldansen in onze fitnessclub.’
Vince herinnerde zich dat Nona hem dat had verteld. ‘Naar wat ik zo van je hoor, lijkt het me dat Erin dit pakje zou willen dragen.’ Het beviel hem niet dat Darcy’s pupillen zo abnormaal groot waren. Hij wenste dat hij Nona Roberts kon bellen. Ze had hem laten weten dat ze vandaag beslist aanwezig moest zijn bij een opname in Nanuet. Darcy Scott mocht eigenlijk niet te lang alleen zijn.
Darcy voelde wat er in d’Ambrosio omging en besefte dat het zinloos was hem gerust te stellen. Ze kon maar het beste hier weggaan en de experts op het gebied van vingerafdrukken − en god weet wie nog meer − hun werk laten doen. Ze probeerde zakelijkheid in haar stem en houding te leggen toen ze zei: ‘Wat doen jullie om de man op te sporen met wie Erin dinsdagavond een afspraak had?’
‘We hebben Charles North gevonden. Wat Erin je vertelde, klopt. Het was stom geluk dat je haar toevallig naar hem vroeg. Hij is vorige maand van een advocatenkantoor in Philadelphia overgegaan naar een soortgelijke firma aan Park Avenue. Gisteren is hij vertrokken voor een reis naar Duitsland. We zullen hem opwachten als hij maandag terugkomt. Rechercheurs van dit district gaan met Erins foto de cafés en bars langs in de omgeving van Washington Square. We willen informeren of een barkeeper of kelner zich herinnert haar op dinsdagavond te hebben gezien en North, als we hem te pakken hebben, eventueel kan identificeren.’
Darcy knikte. ‘Ik ga naar Wellesley en blijf daar tot na de begrafenis.’
‘Gaat Nona Roberts met je mee?’
‘Ze komt dinsdagmorgen. Eerder kan ze niet.’ Darcy probeerde te glimlachen. ‘Maak je alsjeblieft geen zorgen. Erin had bosjes vrienden. Ik heb van een heleboel oud-studenten van Mount Holyoke reacties gehad. Zij komen ook, evenals veel van onze vrienden uit New York. Bovendien heeft ze haar hele leven in Wellesley gewoond. Ik logeer bij de mensen die vroeger haar buren waren.’
Ze ging naar huis om te pakken. Er kwam een telefoontje uit Australië. Haar moeder en vader.
‘Konden we maar bij je zijn, schat. Je weet dat we Erin als onze tweede dochter beschouwden.’
‘Ja, dat weet ik.’ Konden we maar bij je zijn. Hoe vaak had ze dat in de loop der jaren gehoord? Verjaardagen, eindexamens... Toch waren er veel momenten geweest dat ze wél bij haar waren. Ieder ander kind zou het heerlijk hebben gevonden om het beroemde echtpaar tot ouders te hebben. Waarom had zij dan altijd weer dat verlangen naar een ‘huisje-met-een-tuintje’? ‘Het is fijn om met jullie te praten. Hoe loopt de voorstelling?’
Nu bevonden ze zich op veilig terrein.
De begrafenis was een mediagebeurtenis. Fotografen en camera’s, buren en vrienden, sensatiezoekers. Vince had haar verteld dat verborgen camera’s opnamen zouden maken van iedere bezoeker aan de rouwkamer, de kerk en de teraardebestelling, voor het geval Erins moordenaar zich onder hen bevond. De grijze monseigneur die Erin haar leven lang had gekend: ‘Wie kan het beeld vergeten van dat kleine meisje dat haar vaders rolstoel deze kerk in duwde?’
De solist: ‘... gedenk mij als iemand die van je hield. Meer verlang ik niet...’
De teraardebestelling: ‘Als alle tranen zijn gedroogd...’
De uren die ze bij Billy doorbracht. Ik ben blij dat je het niet beseft, dacht ze. Ze hield zijn hand vast. Als er iets tot hem doordringt, dan hoop ik dat hij denkt dat Erin hier bij hem is.
Op dinsdagmiddag in het PanAm-toestel terug naar New York, met Nona naast haar.
‘Kun je een paar dagen vrij nemen, Darce?’ vroeg Nona. ‘Dit is een vrij zware tijd voor je geweest.’
‘Zodra ik weet dat ze Charles North in hechtenis hebben, ga ik er een week tussenuit. Een paar vrienden van me hebben een appartement in St. Thomas. Ze willen dat ik kom logeren.’ Nona aarzelde. ‘Zo zal het niet gaan, Darcy. Vince belde me gisteravond op. Ze hebben Charles North te pakken gekregen. Afgelopen dinsdagavond zat hij, met twintig collega’s, in een bestuursvergadering van zijn advocatenfirma. Degene met wie Erin een afspraak had, gebruikte zijn naam.’
Nadat Chris de uitzending had gezien en met commissaris Moore had gesproken, besloot hij het weekend naar Darien te gaan. Hij wilde in de buurt zijn wanneer de FBI met zijn moeder praatte.
Hij wist dat Greta van plan was een galadiner in de club bij te wonen. Onderweg ging hij bij Nicola’s een hapje eten en arriveerde rond tienen bij het huis, waar hij besloot naar een film te gaan kijken. Als liefhebber van klassieke films zette hij Bridge of San Luis Rey op en verbaasde zich vervolgens over zijn keus. Hij werd altijd geïntrigeerd door het idee van levens die na verloop van tijd samenkomen op één bepaald moment. In hoeverre was dat het lot? In hoeverre was het toeval? Bestond er voor alles een of ander onontkoombaar, onverbiddelijk plan?