Pas toen hij de vechtsport had ontdekt en les was gaan nemen, was hij verlost geweest van die middagen vol moederlijke affectie die Lily haar dochtertje nooit had betoond, een soort affectie die doortrokken, zelfs bezoedeld scheen door iets dat hij geen naam kon geven en dat hij ondanks zijn liefde voor haar had leren haten. Bijna een soort... aanbidding. Zeker omdat hij de jongste was, had hij gedacht. Maxi lag voortdurend met haar moeder overhoop en Toby was ondanks zijn langzaam verergerende blindheid zo onafhankelijk geweest dat Justin misschien de enige was over wie ze haar gevoelens kon uitstorten. Zo kreeg hij, Justin, de bijzondere last te dragen het lievelingskind van zijn moeder te zijn.
Zodra hij zeker wist of S&K een succes of een fiasco werd, zo had hij zich voorgenomen, ging hij weer weg, ergens heen waar hij nooit eerder was geweest, om de enige rol waarin hij zich echt op zijn gemak voelde weer op zich te nemen - die van de onopvallende, stille waarnemer die overal bij was en die vanwege zijn camera overal thuis was.
'Justin,' riep Julie, terwijl ze een gebloemde bikini omhoog hield, 'niet te geloven. Dit ding is uit de late jaren vijftig en nog in zo'n prima staat dat hij waarschijnlijk nooit nat is geweest.' 'Dat zijn favoriete badpakken meestal niet,' zei hij schouderophalend.
'Dat zegt Maxi ook. "Als een vrouw een badpak vindt dat haar echt flatteert, dat verbergt wat ze wil verbergen en laat zien wat ze wil laten zien, gaat ze er niet mee in het water, en zelfs als ze te dik is geworden om het nog te dragen, blijft ze het bewaren, in de hoop dat het haar toch nog eens zal passen",' citeerde Julie. 'Maxi moedigt wensdromen aan, als je het mij vraagt,' besloot ze een beetje afkeurend.
'Wat jij ook denkt, schat, we moeten die twaalf oude badpakken fotograferen. Hoeveel modellen heb je geboekt?' 'Drie meisjes en vierentwintig jongens.' 'Je bent gek. Waarom zoveel jongens?' 'Dat was ook een idee van Maxi. Ieder meisje moet een hele troep bewonderende jongens om zich heen hebben die haar verrukte blikken toewerpen,' zei Julie bits. Ze had de hele week geen boodschappen kunnen doen omdat ze aldoor op jacht naar oude badpakken was geweest. 'Wat moeten die jongens aan?'
'Ik heb achtenveertig precies dezelfde... bij Ralph Lauren Body wear gekocht, in honderd verschillende kleuren. Ik weet niet of het zwem- of onderbroekjes zijn, maar er zit geen millimeter textiel te veel aan.' Julie hield een kledingstukje omhoog waarmee een man net een stukje van zijn onderlichaam kon bedekken en zijn benen doorheen kon steken. 'Schande. We vertellen de vrouwen dat ze geen nieuw badpak hoeven te kopen en we laten de mannen zowat naakt lopen.' 'Waar laat je die hele meute?'
'De meisjes krijgen de kleedkamer voor zichzelf - met de kappers en de make-up-mensen hebben ze die ruimte echt wel nodig - en de jongens zullen jouw kantoor moeten gebruiken, Justin. Deze studio is niet groot genoeg.' 'Hoe vaak boek jij zevenentwintig modellen tegelijk?' vroeg hij nuchter.
'Dit is de eerste keer, maar me dunkt dat je toch maar naar een grotere studio moest omzien.'
'Dat denk ik ook,' zei Justin, wel wetende dat hij dat niet zou doen. Hij had deze studio juist gekozen omdat hij hier moest improviseren. Het feit dat hij voor zijn werk aan deze besloten ruimte gebonden was maakte hem nerveus. Hoe kleiner de ruimte was, hoe beter, hoe minder hij het idee had dat hij hier voorgoed vastzat. Hij huurde de studio per maand, ofschoon Maxi hem de vrije hand had gelaten. Zijn eigen kantoor bevatte weinig meer dan een bureau, een stoel, een telefoon en een bank waar hij na een sessie op kon neerploffen en uitrusten. De meisjes kwamen alle drie tegelijk en Justin nam hen kritisch op. Julie had hen gekozen vanwege hun neutraal, knap uiterlijk. Ze waren mooi maar niet te mooi. Ze hadden kort haar- geen wapperende Farrah Fawcett-manen - maar niet buitenissig kort, en de twee visagisten hadden opdracht geen extravagante dingen met de gezichten te doen. 'Geen roze oogleden en geen blauwe lippenstift,' had Julie bevolen. 'We willen tonen hoe de gemiddelde Amerikaanse vrouw eruit kan zien als ze een eenvoudige make-up weet aan te brengen.' De drie meisjes konden Justins goedkeuring wegdragen en terwijl de onpersoonlijk knappe mannelijke modellen binnendruppelden, hield Justin zich met zijn camera's bezig. Zoals zoveel fotografen, stond hij zijn assistent niet toe, vóór een sessie aan de camera's te komen, hij liet hem alleen een nieuwe film inzetten terwijl hij aan het werk was. Het duurde niet lang of het eerste meisje was klaar. Gedurende een half uur waren Julie, Justin en de fotomodellen geconcentreerd aan het werk, maar het lukte niet die bepaalde sfeer erin te krijgen waardoor elk meisje, omringd door een twaalftal bijna naakte mannen, een vrolijke, ongedwongen indruk maakte. 'Maak ze nat, Julie,' zei Justin ten slotte. 'Waarom?'
'Het is te gedwongen. Badpakken maken binnenshuis gauw een geposeerde indruk en dat mag niet. In de donkere kamer staan wel emmers. Jongens, gaan jullie die emmers eens vullen, dan zullen we het 's op die manier proberen.' 'Worden we natgemaakt?' vroeg een van de meisjes op ongelovige toon. 'Daar hebben ze op het bureau niets van gezegd. Ik wil onmiddellijk mijn agent bellen.'