'Ik heb niets gedaan dat jij niet wilde. Dit is heel iets anders.' 'Waar komt dit dan vandaan?'
'Van mij. Van mij voor jou, van mij voor mij. Van mij voor Angelica.'
'Hoe bedoel je, "van mij"?'
'Van mijn eigen geld, het kapitaal dat vader bij mijn geboorte op me heeft vastgezet. Daar kan ik sinds mijn achttiende verjaardag over beschikken. En als ik eenentwintig word krijg ik nog zoiets en als ik vijfentwintig word weer... Justin en Toby hebben het ook, natuurlijk. Op die manier kun je je kinderen tijdens je leven al iets toestoppen, zodat de belasting niet alles inpikt als je sterft,' legde Maxi uit, niet helemaal zeker van de details.
'Heeft je vader je, jou kennende, een grote som geld gegeven?' vroeg Rocco op een toon waar het ongeloof van afdroop. 'O, toen hij het eenmaal voor me had vastgezet, kon hij er niets meer aan veranderen. Anders had hij me vast niet zo veel in handen gegeven, denk je ook niet? Ik heb het trouwens, alles welbeschouwd, heus niet over de balk gesmeten.'
'Wat welbeschouwd?'
'Ik heb vijf miljoen dollar.'
'Vijf miljoen dollar?'
'Eerlijk, Rocco, ik heb nog geen driekwart miljoen uitgegeven, de koopsom van deze flat inbegrepen.' 'Driekwart miljoen!'
'Nou ja, het is geen grote flat... net groot genoeg voor ons drietjes,' legde Maxi geduldig uit. Rocco was niet bepaald snugger vanavond. 'Als we weer een baby krijgen gaan we verhuizen.' 'Ben je weer in verwachting?' vroeg Rocco met een harde, onpersoonlijke klank in zijn stem. 'Is dat soms de tweede verrassing vanavond?' 'Nog niet, spaar me.' 'Kom mee.' 'Waarnaartoe?'
'Terug naar mijn zolder. Als ik niets van je ouders wil aannemen, hoe kun je dan in godsnaam denken dat ik deze... deze tent... van jou zou willen aannemen?' vroeg hij, wit van woede en tot in het diepst van zijn ziel beledigd. 'Maar dit heeft toch niets met mijn ouders te maken. Dit is heel iets anders - ik heb deze flat met mijn eigen geld gekocht en ingericht. Ik mag toch zeker mijn eigen geld wel uitgeven, Rocco? Dat is toch zeker van ons, van ons beiden.' 'Ik kan dit niet aannemen, Maxi, het spijt me, ik kan het echt niet. Het gaat lijnrecht tegen al mijn principes in.' 'Je bent gewoon een koppige, ouderwetse Italiaan, met typisch mannelijke vooroordelen,' zei ze, niet zo geduldig meer. 'Ik ben mezelf. Je had me beter moeten kennen toen we trouwden. Ik ben niet veranderd.' 'Ik ook niet,' snauwde Maxi, nu woedend. 'En dat,' zei Rocco, 'is het probleem. Een van ons beiden zal moeten veranderen.' Hij stond met gebalde vuisten. Hij had het kunnen weten, hij had de ene waarschuwing na de andere gehad, maar hij had die genegeerd, niet willen zien dat ze hopeloos verwend, zelfzuchtig en wispelturig was. 'Denk maar niet dat ik dat zal zijn, Rocco Cipriani,' riep Maxi. 'Dag, Maxi,' zei hij kort, bang dat elk woord meer onherstelbare schade zou aanrichten en nog schrijnender zou zijn dan het einde van hun huwelijk. Hij had dit moment van het begin af aan gevreesd, maar hij had getracht zijn angstige vermoedens omtrent Maxi's ware aard weg te duwen. 'Ik zal mijn spullen wel laten ophalen.'
Maxi keek verbluft naar de lege kamer. Ze hoorde de voordeur zachtjes dichtgaan en wachtte nog even of de bel misschien zou klinken. Toen dat niet gebeurde, ging ze met Angelica op de arm naar de met zoveel liefde ingerichte zitkamer en zonk neer op een van de roodbruin beklede sofa's. 'Hij komt wel terug, Angelica,' zei ze tegen het kleintje. 'Hij moet alleen leren begrijpen dat hij me niet op mijn kop kan zitten. Wat verbeeldt hij zich wel? Niemand heeft het recht zo'n toon tegen me aan te slaan, niemand!' Toen barstte ze in tranen uit, omdat ze wist dat ze geen van beiden zouden veranderen, dat ze geen van beiden konden veranderen. Hij kon het niet vanwege zijn absurde, nodeloze trots, die koppige rotzak, en zij wilde het niet, ze dacht er niet over! Zij was tenslotte Maxi Amberville. Dus waarom zou zij goddorie veranderen?
13
Maxi sliep zelfs niet één nacht in de flat die ze met zoveel vreugde had ingericht. Ze zorgde dat Rocco's werktafel en zijn andere bezittingen de volgende dag naar hem werden teruggebracht en gaf haar makelaar opdracht alles, tot en met de laatste pan- met-koperen-bodem toe, zo snel mogelijk te verkopen. De scheiding werd vlug, discreet en zonder publiciteit door de advocaten van Amberville afgehandeld. Toen Rocco eenmaal het gedeelde voogdijschap over Angelica had verworven, stemde hij ermee in dat het kind bij Maxi zou wonen. Hij was weer bij Condé Nast gaan werken en zou alleen voor Angelica kunnen zorgen als hij een kinderverzorgster in dienst nam, wat onzin was, want het kind had een moeder die alle tijd had om het te verzorgen. Hij maakte echter zo vaak mogelijk gebruik van zijn recht om Angelica in het weekend bij zich te hebben en voegde zich dan bij het leger van gescheiden vaders in het nabijgelegen park, met het twijfelachtige onderscheid dat hij het jongste kind van allemaal had.