'Rotzooien,' zei Maxi, 'is het leukste dat er bestaat.' 'O, verdorie, ik dacht wel dat je dat zou zeggen.'
Het duurde tot begin oktober voor de waarheid Maxime achterhaalde. Ze had zoveel energie gestopt in de leugens die India en zij moesten verzinnen en die ze aan steeds meer mensen opdisten, dat één niet onbelangrijk detail haar geheel was ontgaan. Toen India en zij de weken na Maxi's laatste menstruatie telden, bleek zij een maand, misschien wel twee 'onderweg' te zijn, zoals India het tactvol uitdrukte. Ze keken elkaar een tijdje somber en ontsteld zwijgend aan, tot de vage glimlach, die altijd om Maxi's onderlip speelde, een brede lach werd. Haar fijnbesneden, geestig gezicht begon te stralen van vreugde. 'Wat leuk,' riep ze uit. 'Wat heerlijk, te gek, ongelooflijk leuk! O, wat leuk!' Ze sprong op, tilde India, die een stuk langer was dan zij, op en danste welgemoed met haar de kamer rond. 'Leuk?' riep India verontwaardigd uit. 'Zet me neer, oen!' 'Een baby! Een schattig klein baby'tje. Een jongetje dat sprekend op Rocco lijkt. Een mollige, roze bambino met zwarte krulletjes. O, ik ben de koning te rijk! Ik ga leren breien, ik ga zwangerschapsgymnastiek doen, ik wou dat hij morgen al geboren werd. Heb ik je niet gezegd dat er iets zou gebeuren en dat alles in orde zou komen? En dan nog al dat plezier op de koop toe. Ik kan mijn geluk niet op!'
'Goeie genade.' India plofte op een stoel en keek Maxi ongelovig aan.
'Is dat je enige reactie? Wat mankeert je?' riep Maxi. 'Ik dacht altijd dat jij ook van plezier hield.'
'Misschien heb ik een andere opvatting van plezier dan jij,' was het enige dat India kon uitbrengen.
'Het is mijn schuld,' zei Nina. 'Ik vond dat ze zo nodig een baantje moest hebben.'
'Het is mijn schuld,' hield Zachary vol. 'Ik heb het goedgevonden.'
'Nee, het is mijn schuld,' zei Pavka nadrukkelijk. 'Ik heb haar op de lay-out geplaatst. Linda beweert dat het haar schuld is.' 'Hoor eens even, het is enkel en alleen Maxi's eigen schuld. Zelfs Rocco valt niets te verwijten. Die arme bliksem had geen schijn van kans toen Maxi haar besluit eenmaal genomen had,' zei Zachary.
'Hoe denkt Lily erover?' vroeg Pavka. 'Lily heeft het zo druk met de voorbereidingen voor het huwelijk, die heeft geen tijd om te denken. Wat haar betreft is net achttien een mooie leeftijd om te trouwen als je toch niets anders met je leven gaat doen. Zij was niet veel ouder toen wij trouwden. Ze wil beslist een grote Engelse bruiloft met alles erop en eraan: bruidsmeisjes, bloemenmeisjes die rozenblaadjes strooien, jonkertjes in fluwelen broekjes, het hele huis op zijn kop vanwege de receptie. Het enige probleem is de tijd... ze moeten zo gauw mogelijk trouwen. Als Lily er niet zo'n drukte van wilde maken, hadden ze al getrouwd kunnen zijn. Maxi trekt zich van niemand iets aan, ze verheugt zich nu al op de reacties als de baby 'te vroeg' komt. Ik heb nachtmerries van een Maxi die dansend de kerk binnenkomt met een baby op haar arm in plaats van een bruidsboeket.' 'En Rocco?' informeerde Pavka nieuwsgierig. 'Hoe bedoel je? Volgens Linda vinden jullie allebei dat hij prima voor zijn werk is,' zei Zachary enigszins afwerend. 'Ik had het niet over zijn werk... Zijn familie, bedoel ik.' 'Die vindt alles wat hij doet prachtig,' antwoordde Zachary. 'We hebben eindelijk het hele stel bij elkaar gekregen voor een diner en alles is zo goed verlopen als je maar kunt wensen bij een eerste kennismaking van twee aanstaande schoonfamilies. Beter zelfs. Joe Cipriani is in Korea bij de luchtmacht geweest, dus we hebben elkaar oorlogsverhalen verteld. Anna, Rocco's moeder, en Lily hebben over zilver, porselein en trouwjurken gepraat. En Maxi zat te kijken of ze een wonder had verricht en de Nobelprijs voor voortplanting had gewonnen. Rocco zei niets. Hij keek of hij een klap met een houten hamer had gehad, of door een trein was overreden, of allebei.' 'Waarom,' zei Nina, 'zitten wij hier dan met ons drieën te urmen over iets dat iedereen prima in orde vindt?' 'Omdat wij Maxi kennen,' zei Zachary grimmig.
Angelica Amberville Cipriani aanschouwde het levenslicht in april 1973, ruim zes maanden nadat Maxime en Rocco getrouwd waren. Rocco was, toen het huwelijk inderdaad doorging, uit zijn verstarring ontwaakt en Maxi had vol vreugde haar laatste schooljaar eraan gegeven om Rocco's zolder voor de komst van de baby in orde te maken. Lily en Zachary hadden erop aangedrongen dat de jongelui na de geboorte van de baby een comfortabele flat zouden betrekken, waar Maxi een kinderjuffrouw kon nemen, iemand in de keuken en nog iemand anders om de boel schoon te houden. Ze vonden het niet meer dan vanzelfsprekend dat zij die flat zouden kopen en inrichten en de salarissen van het personeel zouden betalen, maar Rocco had beslist geweigerd ook maar iets anders van hen als huwelijksgeschenk aan te nemen dan het gebruikelijke zilveren theeservies. Hij verdiende vijfendertigduizend dollar per jaar en was al lang gewend financieel onafhankelijk te zijn. Zijn eigen ouders hadden vanaf de dag dat hij een beurs voor de kunstacademie had gekregen niets meer aan zijn levensonderhoud bijgedragen en hij vond dat hij genoeg verdiende om een vrouw en een kind te kunnen onderhouden. Maxi was nu achttien. In de kringen waarin hij was opgegroeid, waren heel wat meisjes van die leeftijd al flinke moeders, die hun huishoudentje handig bestierden.